در حالی که گفت‌وگوهای صلح میان امریکا و طالبان ادامه دارد، یک هیات بلندپایۀ طالبان نیز به منظور گفت‌وگوهای صلح به تاشکند، پایتخت ازبکستان، سفر کرده است؛ گروه طالبان اما در عین حال، به حملات دهشت‌گرانۀ خود در اکثریت نقاط افغانستان هم‌چنان ادامه می‌دهند و مردم بی‌گناه افغانستان را به شکل بسیار فجیع و بی‌رحمانه به قتل می‌رسانند، شهرها را به آتش می‌کشند و مردم را بی‌سرنوشت می‌سازند و قصۀ صلح برای مردم افغانستان به یک داستان گنگ و پیچیده تبدیل شده است؛ حمله بر ولایت غزنی و خراب‌ساختن اوضاع کلی امنیتی این شهر، از نمونه‌های برجستۀ سرکشی این گروه از پروسۀ صلح و به سُخره‌گرفتن آن می‌باشد.
حکومت افغانستان هم از چندی به این‌سو صلح و مذاکره با طالبان را بدون هیچ‌گونه پیش‌شرط مطرح کرده است. شاید یکی از دلایل استفاده‌جویی‌های اخیر طالبان از بحث مذاکرۀ صلح همین طرح بی‌مسوولانۀ حکومت باشد. این در حالی‌ست که طالبان حتی به وعده‌های دروغین خود در امر مذاکرات صلح ده‌ها پیش‌شرط را قید می‌کنند.
اگر واقعا حکومت افغانستان برای آوردن صلح واقعی به کشور ارادۀ جدی دارد و در پیشگاهِ مردم صادق است و بر این ادعا نیز مکررآ تاکید می‌کند که مذاکرات صلح چه در داخل افغانستان و یا خارج از افغانستان تحت مدیریت حکومت مرکزی افغانستان به پیش می‌رود و دخالت دیگر کشورها را در مسالۀ صلح فقط حمایتی و تسهیلاتی می‌داند، پس چرا در عمل هیچ‌نوع پیشرفتی احساس نمی‌شود؟
طوری که به نظر می‌رسد کنفرانس‌ها و نشست‌های صلح با طالبان با شیوه‌های تکراری تا کنون کدام نتیجۀ ملموس و مثبتی که بتواند وضعیت را تغییر دهد و مردم را نسبت به موضوع خوش‌بین سازد، در پی نداشته است، در عوض وضعیت را گنگ و پیچیده‌تر ساخته است و صلح را نیز ناممکن‌تر…
حالا با یک چنین وضعیتی مردم افغانستان که قربانی اصلی و دایمی بحث رسیدن به صلح بوده‌اند، چه‌گونه به این داستان گنگ و ناتمام دل خوش کنند و بر وعده‌های تکراری و میان‌خالی حکومت و کشورهای دخیل در قضیۀ افغانستان حساب باز نمایند؟
یک طرف وضعیت موجود چنین می‌رساند که گروه طالبان مانند همیشه به صلح هیچ‌گونه باورمندی ندارد و از هر فرصتی برای گسترش حملات دهشت‌گرانۀ خود استفاده می‌کنند؛ و طرف دیگر وضعیت نشان‌دهندۀ آن است که اصلا به واقعیت معنی پروسۀ صلحی در کار نیست و از محتوای حملات بدون وقفۀ طالب‌ها هم چنین برمی‌آید که نه تنها نشست‌های صلح به نتیجه‌یی نمی‌رسد بلکه در لابلای این وضعیت گنگ و پیچیده اهداف و برنامه‌هایی که تا هنوز معلوم نیست، نیز دنبال می‌شود.
وقتی دیده می‌شود که گزینه‌ها و بسته‌های پیشنهادی حکومت به گروهِ طالبان به هدف رسیدن به صلح تا کنون در رفتار این گروه تاثیر مثبتی نگذاشته است نباید حکومت بر سر هیچ تا به این حد بپچید.
لازم است که حکومت وحدت ملی در نفس مساله و شیوه‌های ناکارآمد خود نسبت به صلح تجدیدنظر نموده، تغییر کلی وارد کند و از امریکا که حامی اصلی حکومت است و بر مسالۀ برقراری صلح هم تاثیر مهم خود را دارد، بخواهد تا در آجندای مذاکرۀ صلح با طالبان منافع ملت افغانستان را نیز بگنجاند.
در غیر آن وضعیت روزتا روز بدتر شده می‌رود و مردم افغانستان مثل همیشه قربانی این وضعیت گنگ و آشفته خواهند بود.