صبح دیروز مناطقی در ولایت تخار توسط دو فروند جنگنده‌های روسی یا تاجیکستانی بمباران شد.
به گزارش منابع محلی، این جنگنده‌ها مناطق مرزی میان افغانستان و تاجیکستان را بمباران کرده‌اند. در آغاز گفته شد که این جنگنده‌ها متعلق به روسیه‌اند و سپس گفته شد که متعلق به تاجیکستان‌اند. اما ساعاتی بعد هردو کشور مسوولیت این حمله را به‌عهده نگرفته و در اعلامیه‌های جداگانه گفته‌اند که این حمله متعلق به آنان نیست. حال سوالی مطرح است که کدام کشور این جنگنده‌ها را فرستاده است؟ به تازه‌گی دولت افغانستان مسوولیت فضایی کشور را به‌عهده گرفته است و باید مشخص سازد که این حمله کار کدام کشور است. در همین حال در افغانستان ممکن است هر اتفاق بیفتد. اگر قرار باشد که هرکشور بتواند این‌گونه به بمباردمان بپردازد سرنوشت این کشور به کجا کشانده می‌شود؟
اگرچه ساحاتی که مورد بمباران قرار گفته است، متعلق به طالبان است؛ اما این مساله سبب نمی‌شود که در مورد بمباران مناطق مربوط به طالبان توسط هرکشوری سکوت اختیار کرد. در هرحال، نطفه‌های شوم و خطرناکی در افغانستان وجود دارد که می‌تواند با کوچک‌ترین حرکت‌هایی افغانستان را به سمت سوریه‌شدن قرار بدهد.
ادعاهایی‌که روسیه در مورد حضور داعش دارد و نیز کشورهای دیگر نگرانی‌هایی که دارند و کشورهایی هم کشورهای دیگر را در پشت طالبان احساس می‌کنند، همه و همه می‌تواند افغانستان را با هرپشتوانه و حمایت‌گری برای جنگ‌های مستقیم و بمباران متعدد از طرف کشورهای خارجی فراهم کند.
بدون تردید چنین اوضاع و شرایطی که خطر همه‌جانبۀ طالبان، داعش و سایر گروه‌های تروریستی، دولت و ملت و کشور را تهدید می‌کند و این گروه‌ها حامیان منطقه‌یی و فرامنطقه‌یی خود را نیز دارند، می‌تواند افغانستان را وارد تعامل دیگر کند که خطرناک‌تر از گذشته باشد.
زیرا برای شهروندان افغانستان قطب‌بندی سیاسی و دخالت فزایندۀ کشورهای درگیر در مسالۀ افغانستان نگرانی‌آور است. چه این‌که تجربۀ درگیری‌های خون‌بار اخیر در منطقه، به‌خصوص در عراق و سوریه نشان داده است که تداوم مداخلات این کشورها، به چیزی جز ویرانی و تباهی مردمان آن سرزمین‌ها نینجامیده است. حکومت وحدت ملی از این جهت در موقعیت حساسی قرار گرفته است. حکومت نباید بدل به بخشی از اختلاف میان این کشورها شود، بلکه باید چاره‌یی برای رفع این اختلاف‌ها و دورنگهداشتن افغانستان از عرصۀ رویارویی مستقیم سیاسی-نظامی کشورهای دخیل در مسالۀ افغانستان بسنجد. این طرح می‌تواند شامل تحقیق در مورد ادعاهایی که حالا در مورد بمباران صورت گرفته در تخار شود و نیز تلاش شود که آینده چنین اتفاق‌هایی صورت نگیرد. در ضمن کشورهای درگیر باهم باید درک کنند که افغانستان می‌تواند نقطۀ تعامل آنان باشد و نیز در قضیۀ افغانستان و سنجیدن راهی برای همکاری کشورهای منطقه برای سرکوب گروه‌های تروریستی، می‌تواند به‌عنوان گزینه‌هایی برای جلوگیری از کشانده‌شدن افغانستان به‌ عرصۀ مداخلات بی‌حدوحصر کشورهای دیگر در نظر گرفته شود اما این‌که هرکشوری به نوبه و سیاست خویش بخواهد گوشه‌یی را بمباران کند فرصت را یک شبه برای سوریه‌شدن افغانستان مساعد می‌کند. بنابر این پیشنهاد ما به کشورهای رقیب این است که افغانستان را سوریه نسازند؛ چرا که شکننده‌گی بیش از حد وضعیت وقوع هر اتفاقی را در این کشور ممکن خواهد ساخت.