بنیاد شهید احمدشاه مسعود، شب سه شنبه (۵ سنبله) یک برنامۀ جالب و آموزنده‌یی را تحت عنوان “تصویر انسانیت” از بطن چهل سال تحول راه‌اندازی کرد.
در این برنامه رضا دقتی «فوتوژورنالست» معروف جهان که از دوستان قدیمی دوره‌های جهاد و مقاومت افغانستان می‌باشد و مدت ۴۰ سال عمر خودرا در سراسر جهان؛ برای به تصویر کشیدن «انسانیت و جنایت علیه انسانیت» در جستجوی حقیقت زندگی انسان‌ها بوده است. تصاویر چهل سال تحول را در شش دقیقه برای مهمانان به نمایش گذاشت.
آقای دقتی باور دارد که دلیل «فوتوژورنالست شدنش» تلاش برای دستیابی به راز زنده‌گی انسان‌هایی بوده است که جنایت در برابرشان صورت گرفته است و درد و رنج، مصیبت، خوشی‌ها و ناخوشی زنده‌گی خود را وقف آن کرده است.
آقای دقتی، از حادثه‌های غم‌انگیز کردستان، کوسو تا فلسطین، امریکا لاتین، افغانستان، آذربایجان و از پُرحادثه و خطرناک‌ترین گوشه‌های جهان؛ زندگی مردم را به‌تصویر کشیده و روشنگری نموده است.
آقای دقتی با اشاره به حرفۀ فوتوژورنالیسم، گفت: این رشته را نه فقط به‌منظور تصویر برداری؛ بلکه بحیث وسیله‌یی برای خدمت به انسانیت استفاده نموده است.
تصاویر گرفته شده، خدمات بشردوستان و فعالیت‌های آقای دقتی در بسیاری از خبرگزاری‌ها و نمایشگاه‌های‌ جهان به زبان‌های مختلف به‌چاپ رسیده‌اند.
در اخیر این برنامه رضا دقتی با نمایش برخی از تصاویری که از شهید احمدشاه مسعود، قهرمان ملی در زمان جهاد و مقاومت گرفته بود برخی خاطره‌های خود را با آن بیان داشت.
آقای دقتی می‌گوید که مسعود از چهره‌های برجستۀ انسانیت در جهان است.
او شکست دیوار برلین را تاثیر پذیر از جهاد مردم افغانستان به رهبری شهید مسعود می‌داند.
او می‌گوید که انگیزۀ انسان دوستی و جهان بینی شهید مسعود؛ سبب برجسته شدن او نسبت به هر کسی دیگر شده بود. او به تعلیم و تربیت کودکان حتا در دشوارترین شرایط توجه داشت.
او با اشاره به تصویری از تنگی درۀ پنجشیر که در زمان جهاد با روس‌ها گرفته بود، گفت که هرکجای جهان که لازم دیها ست این تصویر را نیز به نمایش گذاشته و گفته است که این دره نشان دهنده پایگاه مبارزه‌یی است که سبب آزادی چندین کشور، فروریختن دیوار برلین و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی شده است.
او با یاد آوری یک خاطرۀ دیگر گفت که شهید مسعود، از استثنایی‌ترین رهبران سیاسی بود که همواره تواضع پیشه می‌کرد. او گفت که در دورۀ جهاد ما از پشاور سه مرتبه از سه مسیر مختلف تلاش کردیم تا به پنجشیر نزد شهید مسعود برویم، اما به دلیل کمینی که از طرف شوروی‌ها در مسیر گرفته شده بود؛ موفق نشدیم، ولی اخیرین مرتبه از کوتل انجمن وارد درۀ پریان – پنجشیر شدیم و دهکده به دهکده از مسعود پرسان می‌کردیم، اما کسی نشانی او را نمی‌دانست و در نهایت روزی در یک‌جایی نشسته بودیم که از بالای تپه با چند تن از دوستانش پاین آمد؛ هرچند هیچ تصویری از او ندیده بودم، اما وقتی دیدم که تمام دوستانش مسلح هستند و او اسلحه ندارد؛ دانستم همین خودش است. وقتی نزدیک شد در اولین دیدار مرا در آغوش گرفت و احوال پرسی کرد، اینجا بود که پیش خود گفتم که زحمات چند ماهۀ و دشوار به دیدنش می‌ارزد!.
او یکی دیگر از خاطره‌های خود را از یک تصویر قهرمان ملی چنین بیان کرد که در «زمان جهاد مردم افغانستان با جماهیر شوروی سابق، برای یک پروژۀ عکس برداری در ولایت پنجشیر نزد آمرصاحب شهید بودم، در جریان دید وا دید و عکس برداری چند روزه، یک روز به ‌شکل ناگهانی هواپیماهای روسی به قصد بمباردمان در فضای پنجشیر پیدا شدند، همه از رود خانه‌یی که در نزدیک ما بود عبور کرده به طرف کوه فرار کردند تا از دید هواپیماها پنهان بمانند. من که دوربین‌های خود را بالای سر خود گرفته ‌می‌خواستم از رودخانه عبور کنم، در میان رودخانه جاماندم؛ آمر صاحب شهید که از رودخانه عبور کرده بود، دوباره برگشت مرا همرای خود به آن‌طرف رودخانه برد و در غار کوهی قایم شدیم. در آن لحظه از ایشان این پرسش را کردم که وقتی افغانستان از دست شوروی‌ها آزاد شد، پس از آزادی چه خواهد شد؟ برای چند لحظه به فکر فرو رفت و این تصویر در آن لحظه از ایشان گرفتم که تمام پاسخ در این چهره دیده می‌شود».