هرکس که احساس داشته باشد با خواندن این متن اشکش جاری می‌شود، یکبار در بارۀ مسعود کوتاه مطالعه کنید:
در سالی ١٣٨۶ خوب به یاد دارم که محترم استاد سیاف مهمان یکی از تلویزیون‌ها بود، در سالروز شهادت قهرمان ملی احمدشا مسعود «رح» در مورد چگونه‌گی عادات و برخورد با زیر دستانش صحبت کرد و میزبان برنامه از استاد در خواست نمود از جمله خاطرات را که از او داری یک خاطرۀ جالب را قصه کن و او یکی از خاطره‌های خواجه بهاوالدین را چنین قصه نمود: یک شب بعد از غذای شب و ادای نماز با جماعت به امامت بنده در یک اطاق ۶ متره که در فاصلۀ۵٠ متری دریای کوچک قرار داشت؛ او از من خواهش نمود که ما طرف بالای اطاق با دیگران در یک قطار در پهلوی من استراحت شوند و من پرسیدم خودت کجا خواب می‌کنی؟ برایم گفت: من دهن دروازه، من، گفتم: من نیز در پهلویت خواب می‌کنم، برایم لب خندزد و گفت: «من مشکل شکم دارم شب اگر بیرون بروم خودت شاید ناراحت شوی». خواهشم را رد نکرد گفت: «خیر باشه می‌توانی در پهلویم خواب شوی». سرانجام خواب شدیم و نیمه شب بود بیدار شدم دیدم که مسعود «رح» درجایش نیست. سخن شب‌اش به‌یادم آمد که گفته بود که مشکل شکم دارم درک کردم سخن شب یک شوخی بوده فهمیدم که به راض و نیاز به معشوق‌اش از جای خود بر خواسته بدون سر و صدا از اتاق بیرون شدم، جستجو کردم و دیدم که در کنار دریا بالای دست مال گردنش در سجده است بعد از مدت چهار یا پنج دقیقه سرش را بالا نمود و بعد از یک دقیقه دوباره به سجده رفت بعد از چند دقیقه باز سرش را بالا کرد، سرانجام مدت بیست دقیقه را دوسجده تاسلام او گرفت، چون من از عقب تعقیبش داشتم ندیدم که چقدر در دوعا اش اشک ریخت، اما صدای گریه و صدای آن که از خداوند می‌خواست یا خدا «ج» توخودت افغانستان را از حالت کنونی و بحران بیرون نمایی و ملت غیور افغانستان را از شر کفر و دشمنان دین، ناموس، عزت، خاک وغیره … بد بختی‌ها در حفظ و امان خود نگه داشته باشی. بعد از ختم دعا نزدیکش رفتم دست خود را بالای شانه‌اش گذاشتم؛ مجددآ خنده بر لبانش ظاهر شد و برایم گفت: چرا برآمدی؟ گفتم: من از نیم ساعت قبل ترا تماشا داشتم، او ازمن خواست تا به همراهانم و محافظانم قصه نکنی چون «من یگان شب می‌خیزم نماز می‌خوانم اون‌ها شاید از خواب بمانند». و نماز های نیمه شبی من به نزد خداوند «ج» قدر نخواهد داشت.