اشرف‌غنی رییس حکومت وحدت ملی تصوری اشتباه‌آمیز از وضعیت کشور دارد، و با تمام قوا تلاش می‌ورزد که این تصور اشتباه را به دیگران بقبولاند. به چنین رفتاری استبداد رای می‌گویند؛ یعنی این‌که کسی برداشت و تصور اشتباه‌آمیز خود را بخواهد تعمیم ببخشد. حتا اگر تصور اشتباه‌آمیز هم وجود نداشته باشد، هیچ‌کسی حق ندارد که دیگران را به قبول آن وادار کند. می‌گویند هرزمان که کسی از شما می‌خواهد که چیزی را قبول کنید، شما از او طالب دلیل شوید. اما آقای غنی که خود را یک و سر گردن از همه بالاتر احساس می‌کند، هیچ‌گاهی خواهان ارائۀ دلیل برای حرف‌ها، سخنان و مواضع‌اش نیست. او اخیرآ در یک گفت‌وگویی خبری با « وایس نیوز» مدعی شده که از آمار تلفات طالبان قلب‌اش می‌شکند و غم‌گین می‌شود. به گفتۀ او بدترین زمان برای او زمانی‌ست که هرصبح گزارش‌های امنیتی را مرور می‌کند. او در ادامۀ حرف‌هایش می‌گوید همان‌گونه که دلم برای تلفات نظامیان کشور که قهرمانان افغانستان است به درد می‌آید، به خاطر مرگ طالبان نیز دل‌اش درد می‌گیرد. آقای غنی مدعی است که دلیل چنین اندوهی نسبت به مرگ طالبان این است که آن‌ها نیز به گفتۀ او» افغان» اند. این سخنان نشان می‌دهند که آقای غنی تصوری اشتباه‌آمیز و پر از مغلطه در مورد جنگ فعلی دارد. او بدون آن‌که عوامل جنگ کنونی را تشیخص دهد، به فکر تلفات تروریست‌هاست، آن‌هم به این دلیل واهی که ممکن است، این افراد « افغان» باشند. حالا به فرض که این افراد همان‌گونه که آقای غنی مدعی است، افغان باشند، آیا فرد شماره یک کشور باید، نگران امنیت شهروندان غیرنظامی باشد که همه‌روزه در جنگ و انتحاری‌های یک گروه تکفیری و به دور از تمام قواعد و اصول پذیرفته‌شدۀ جنگ، در حال کشته می‌شوند، و یا این‌که برای مرگ آنانی‌که عملا و آگاهانه سلاح به‌دست گرفته‌اند و افغانستان را دارالحرب خود می‌دانند، ناله و ضجه کند؟ آقای غنی با آن‌که مدعی است، او رییس جمهوری منتخب کشور است، این سخنان او در مغایرت با سوگندی‌که در مراسم خود وقتی زمام امور کشور را در دست می‌گرفت، خورده قرار می‌گیرد. آقای غنی به عنوان فرد شماره اول کشور قبل از این که نگران مرگ تروریست‌ها باشد، باید کاری کند که تلفات نظامیان و غیرنظامیان کاهش پیدا کند. فرماندۀ خوب کسی نیست که با تلفات سنگین در یک جنگ پیروز شود، بل فرماندۀ خوب کسی است که بتواند با مدیریت اوضاع از تلفات افراد خودی جلوگیری کند و آن‌را در پایین‌ترین سطح‌اش نگه دارد. تجربۀ قهرمان ملی کشور از جنگ در برابر تجاوزگران و تروریست‌ها، بهترین درس برای نیروهای امنیتی و سران کشور می‌تواند باشد. قهرمان ملی کشور برای آزادی و عدالت و صلح در کشورش می‌جنگید، اما او در برابر دشمنان سوگند‌خوردۀ کشور، هرگز کوتاه نمی‌آمد. او آزادی و شرف مردم خود را به گروه‌های تکفیری و تمامیت‌خواه که از بیرون مرزها هدایت می‌شدند، نمی‌فروخت و به هرقیمتی حاضر به گفت‌وگو و صلح با آن‌ها نبود. وقتی طالبان برای قهرمان ملی کشور پیام دادند که حاضراند جنگ را به شرط تسلیم‌شدن‌اش متوقف سازند، آمر صاحب شهید به طالبان پاسخ داد که اگر واقعآ به مردم افغانستان فکر می‌کنید، بیایید که در یک رقابت سالم بر سر قدرت به سمت انتخابات برویم، تا زعامت آینده و نوع حکومت‌داری را مردم افغانستان تعیین کنند. طالبان این شرط را نپذیرفتند و آمر صاحب شهید مجبور شد که از شرف و تمامیت ارضی کشورش تا پای جان پاسداری کند. آیا سران فعلی کشور از این برخورد درس لازم را گرفته اند؟ آیا می‌دانند که دشمن چه می‌خواهد در پی چه اهدافی است که ما برای شان دل بسوزانیم و بگذاریم که نیروهای امنیتی ما در جنگ ناعادلانۀ آن‌ها قربانی شوند؟ طالبان و دیگر گروه‌های تکفیری به هیچ قوم و ملتی تعلق ندارند. اگر چنین می‌بود، آن‌ها کشور را در اختیار القاعده و نیروهایش قرار نمی‌دادند. این‌طور نیست که این گروه‌ها فریب خورده باشند، آن‌ها آگاهانه می‌جنگند و برای جنگ شان توجیه‌های مختلفی دارند. این که آقای غنی از منظر قوم و قوم داری می‌خواهد به آن‌ها دل بسوزاند حرف دیگری است. بخش بزرگی از معضل جنگ کنونی افغانستان این نوع سخنان و برداشت‌هاست. در میدان جنگ و در زمان جنگ نمی‌شود، که متوجه جان دشمن بود که آسیب نبیند، چون انحراف از وضعیت اصلی جنگ به فاجعه برای نیروهای خودی تبدیل می‌شود، همان چیزی که حالا ما شاهد آن در افغانستان هستیم. اگر جنگ فعلی به‌صورت درست مدیریت شود بدون شک نه تلفاتی خواهد بود و نه هم حکومت افغانستان و سران آن این قدر به تضرع و التماس در برابر تروریست‌ها و حامیان منطقه‌یی شان مجبور می‌شدند. آیا رفتار آمر صاحب شهید در برابر دشمنان این‌گونه بود؟ او نیز انسانی دل‌رحم و بسیار متواضع بود. هرگز برای کشتن دشمنان‌اش خوشحال نمی‌شد. حتا می‌گویند وقتی طالبی اسیر شده بود و ابراز ندامت از گذشته‌اش می‌کرد، برایش گفت که چنین نکن، خود را خوار و ذلیل نساز. ما قصد جان ترا نداریم و نمی‌خواهیم که به انسانیت‌ات لطمه وارد شود. این بود، برخورد و رفتار آمر صاحب شهید در برابر دشمنان کشورش. زیرا او هرگز برای منافع شخصی‌اش در افغانستان نجنگید. او برای حق، عدالت و افغانستانی آزاد جنگید. اما آمر شهید در برابر دشمنان کشورش که می‌خواستند آزادی و استقلال‌اش را از آن بگیرند، مصالحه‌ناپذیر بود. اما امروز آقای غنی چنان از طالبان که بارها و بارها به ندای صلح دولت افغانستان نه گفتند، یاد می‌کند مثل این‌که نزدیک‌ترین کسان‌اش باشند. این وضعیت باعث می‌شود که روحیه و مورال جنگی نظامیان کشور در برابر دشمنان آسیب ببیند و جنگ عملا به نفع آن‌ها مصادره شود.