به تازه‌گی، وزارت خارجۀ امریکا اعلام کرده است که زلمی خلیل‌زاد، سفیر پیشین این کشور در افغانستان، رهبری گفت‌وگوهای صلح با طالبان را به‌دوش خواهد گرفت.
مایک پمپیو، وزیرخارجۀ امریکا گفته است که آقای خلیل‌زاد، تلاش‌های ایالات متحده برای حمایت، تسهیل و مشارکت در روند صلح میان دولت افغانستان و طالبان را رهبری خواهد کرد.
به گفتۀ وزیر خارجۀ امریکا، با توجه به کثرت منابع داخلی و بین‌المللی دخیل در پیشبرد توافق سیاسی و فرصت‌های برخاسته از استراتژی جنوب آسیای رییس‌جمهور ترامپ، ایجاد این سمت بازتاب‌دهندۀ این است که ادارۀ ترامپ به دست‌یابی به توافق صلح در افغانستان اولویت می‌دهد.
به گفتۀ وزیر خارجۀ امریکا کسی بهتر از خلیل‌زاد مناسب این ماموریت نیست؛ زیرا او در افغانستان متولد و بزرگ شده است و پیش از این به‌عنوان سفیر ایالات متحده در افغانستان، عراق و سازمان ملل متحد خدمت کرده است.
مقامات ایالات متحدۀ امریکا اظهار خوشنودی کرده‌اند که مذاکرات صلح افغانستان با گروه طالبان به هم‌یاری زلمی خلیل‌زاد، مشاور وزارت امور خارجۀ آن کشور در امور افغانستان، موفق گردد.
پیش از این قرار بود آقای خلیل زاد به‌عنوان نمایندۀ ویژۀ امریکا برای افغانستان انتخاب شود اما ظاهرآ او، مسوول بخشی در وزارت خارجه امریکا شده که مسوولیت حمایت و پیشبرد گفت‌وگو با طالبان را به پیش ببرد.
حکومت وحدت ملی نیز به حضور خلیل‌زاد دل خوش نموده گفته است که آقای خلیل‌زاد می‌تواند وضعیت کشور را بهتر درک کند و اقدامات جدیدی در مشورت با دولت امریکا در قبال مذاکرات با مخالفان مسلح را روی دست گیرد. شماری از آگاهان سیاسی کشور اما، به این باوراند که حضور آقای خلیل‌زاد هیچ تاثیری بر وضعیت افغانستان نخواهد داشت و از آن به‌عنوان یک سیاست‌مدار ناکام یاد می‌کنند.
سوال مهمی‌ که مطرح می‌شود این است که آیا زلمی خلیل‌زاد با توجه به سابقۀ مشکوک و چهرۀ مرموزی که در ذهن مردم افغانستان از خود به‌جا گذاشته است، این مسوولیت را صادقانه به پیش خواهد برد؟ چون خلیل‌زاد در گذشته و در دوران ماموریت‌اش در افغانستان، از نفوذ، امکانات و توانایی امریکایی‌اش به حفظ جایگاه یک گروه قومی خاص در دستگاه قدرت استفاده نموده است؛ بحثی‌که هیچ‌گاهی از جانب دولت امریکا مورد بازپرس قرار نگرفته است. به باور بسیاری‌ها سه-چهارم از نابه‌سامانی‌های امروزی (ادامۀ جنگ، شگاف‌های عمیق قومی و جاافتادن فرهنگ انتخابات تقلبی) محصول رفتارهای استفاده‌جویانه و قوم‌محورانۀ خلیل‌زاد در طول دوران ماموریت‌اش در این کشور می‌باشد.
به نظر می‌رسد، اگر زلمی خلیل‌زاد با آن چهرۀ قبلی‌اش که کارکردن به حفظ و بقای یک گروه قومی خاص در اریکۀ قدرت بوده است، این بار نیز به روی صحنه ظاهر شود نه تنها در آوردن صلح کمک نخواهد کرد که این گره‌ کور را بیش از پیش کورتر و پیچیده‌تر خواهد ساخت.
انتظار ما از ایالات متحدۀ امریکا این است که با روی صحنه‌آوردن خلیل‌زاد در فرایند صلح، اشتباهات تلخ گذشته را تکرار نکند.