سال‌هاست به‌نام صلح، جهان را به همراهی داشتند، میلیاردها پول را لادرک کردند، قدرت را دو دسته تسلیم شدند، مقاومت‌گران ضد تروریسم را سرکوب نمودند، مردم را قربانی دادند، اذهان جهان را منحرف ساختند، فساد را نهادینه و خطوط قومی و زبانی را برجسته کردند. خلاصه، هرچه دل‌شان خواست انجام دادند. امروز پس از ۱۷ سال، نه تنها صلحی در کار نیست، بلکه تروریسم همۀ هستی‌مان را نشانه گرفته است، فرصت‌های کشور یک‌سره برباد رفت و افغانستان امروز در مرحلۀ «جنگ همه علیه همه» قرار گرفته است.
چه معجزه‌یی رخ داده است که به یک‌باره‌گی «زمان صلح امروز فرا رسیده است؟» ما که در این ویران شده، نشانه‌‌یی، موردی، موادی، اثری، چشم‌دیدی در راستای صلح نمی‌بینیم.
هرسو نمایش جنگ، روایت کشتن، منظرۀ مرگ، نگاه و نگارۀ نفرت موج می‌زند. شاید دیگران به منافع خودشان رسیده باشند، اینجا اصلاً خبری از صلح نیست.
از میلۀ تفنگ طالب که صلح نمی‌آید، کارد برندۀ داعش که جلایش صلح ندارد، درون گندیدۀ حکومت و ذهنیت مریض حکومتیان بوی صلح نمی‌دهد، تظاهر و فرصت‌طلبی سیاسیون که پیام‌آور صلح نیست.
واقعیتِ روشن اما اینست که تاهنوز یک قدم، فقط یک قدم برای صلح برداشته نشده است و در آخرین فصل حکومت فروریخته، نوید صلح به چه معناست؟
قدرت تک فردی، دیپلوماسی تک فردی، رفیق بازی، باند بازی، قوم بازی، فریبکاری، ابزار شناخته شدۀ ناکام ۱۷ سال اند، حرف نو چیست؟
صلح پایدار افغانستان از موضع قوت با ایجاد دولت ملی و تفاهم مردم آغاز می‌گردد، نه از جایگاه حکومتی که آخرین نفس‌های خود را می‌کشد و حتا طالب از گفت‌و‌گو با آن اجتناب کرد. پس این چه صلحی است که ما و مردم افغانستان، قربانیان و وارثان اصلی جنگ علیه تروریسم از آن بی‌خبریم؟
از صفحۀ فیسبوک احمدولی مسعود