مسوولان در ریاست اجرایی و وزارت خارجۀ کشور می‌گویند که تا هنوز برنامه‌یی برای نشست ژنیو که قرار است تا کمتر از یک‌ماه دیگر در سویس برگزار شود، روی دست ندارند.
مسوولان در ریاست اجرایی با آنکه تایید می‌کنند، رییس اجرایی در نشست ژنیو اشتراک می‌کند، اما می‌گوید تا هنوز برنامه‌یی برای این نشست روی دست گرفته نشده است.
صبعت الله احمدی، سخنگوی وزارت خارجه نیز می‌گوید که قرار است در هفتۀ جاری یک نشست در وزارت خارجۀ صورت گیرد و روی برنامه‌های نشست ژنیو بحث و تبادل نظر صورت گیرد.
درهمین حال، آگاهان اقتصادی حکومت وحدت ملی را به بی‌برنامه‌گی در نشست‌های بین‌المللی متهم می‌کنند.
عبدالقادر جیلانی آگاه اقتصادی با اشاره به این موضوع در گفت‌وگو با روزنامۀ ماندگار می‌گوید: «افغانستان بدون برنامۀ‌ مشخص در نشست‌های جهانی اشتراک می‌کند، یک یا دو هفته پیش از برگزاری نشست‌های بین‌المللی، حکومت چند وزارت پالیسی‌ساز جمع می‌کند و یک برنامۀ ناقص را آماده می‌کنند».
این آگاه مسایل اقتصادی تایید کرد که در حال حاضر حکومت وحدت ملی هیچ آجندایی برای اشتراک در نشست ژنیو ندارد.
به گفتۀ او، نشست‌های بین‌المللی که در آن روی کمک‌ها و تعهدات جهانی برای افغانستان بحث می‌شود؛ اما مسوولان حکومت افغانستان هیچ ‌برنامۀ طرح شده برای قناعت حامیان جهانی خود ندارند.
او گفت: برنامه‌های طرح شده برای خودکفایی افغانستان نیز بیشتر نسخه‌برداری شده از روی برنامه‌هایی است که در حکومت پیشین جنبه عملی پیدا نکرده بود.
آقای جیلانی می‌گوید که کشورهای حامی افغانستان و نهادهای بین‌المللی ادامۀ کمک‌های شان را مشروط به پیشرفت در بخش‌های گوناگون کرده بودند، اما او افزود: اکنون کمک‌های خارجی به افغانستان کاهش یافته و برنامۀ انکشاف پایدار که پیش‌بین بود این کشور تا سال ۲۰۲۵ متکی به عواید و تولیدات داخلی شود را منتفی ساخته است.
آقای جیلانی خاطرنشان می‌کند: حکومت افغانستان ظرفیت استفاده از کمک‌های بیرونی را نداشت و بیشتر این پول‌ها از سال ۲۰۰۳ – ۲۰۱۵ توسط خارجی‌ها مصرف شده‌ است و تنها ۲۱ درصد این کمک‌ها از طریق بودجه ملی صرف گردید.
این آگاه اقتصادی می‌افزاید: فقر ۷۰ درصد افزایش یافته است و یک خانواده در یک ماه ۲۵۰۰ افغانی برای تامین ضروریات خود به دست نمی‌آورد.
آقای جیلانی تاکید کرد که هماهنگی میان نهادهای دولتی وجود ندارد و اشتراک‌شان در این نشست‌ها بدون برنامه و هماهنگی است که تأثیر مثبتی نخواهد داشت.
همچنان، سیف‌الدین سیحون، استاد دانشکدۀ اقتصاد دانشگاه کابل می‌گوید: افغانستان از جمله معدود کشورهای است که کمک‌های مالی جهانی دریافت می‌کند، اما حکومت افغانستان فاقد برنامه‌های زیربنایی است.
آقای سیحون می‌گوید: ایجاد نظام نیم‌بند افغانستان نتیجۀ همین کمک‌هاست و اما این کمک‌ها نمی‌توانند سبب ایجاد یک نظام قوی پایدار شوند و حکومت‌ها باید برای ایجاد چنین نظامی ظرفیت‌های خود را بکار ببرند.
آقای سیحون گفت: کمک‌های بین‌المللی بدون انسجام و هماهنگی با حکومت افغانستان صورت گرفت و بیشتر شکل پروژه‌‌یی داشته است، پیمان‌کاران می‌خواستند تا پروژه‌ها به زودترین وقت اجرا شوند.
آقای سیحون با اشاره به این می‌گوید: کمک‌ها بیرونی سبب به‌وجود آمدن یک «اقتصاد رانتی» برای گروه‌های اشراف و حکومت مزد بگیر در افغانستان شد و این نظام برای ملت پاسخ‌گو نبود.
این استاد دانشگاه کابل می‌افزاید که حکومت افغانستان یکی از بدترین نظامی‌های است که برای مردم پاسخ‌گو نیست و این کار سبب شده تا بودجه‌های توسعه‌یی افغانستان در وزارت‌خانه‌ها کمتر از ۵۰ درصد به مصرف برسد و این نشان دهندۀ ناتوانی حکومت است.
آقای سیحون باور دارد که در افغانستان حکومت‌ها به اساس تفاهم میان گروه‌ها ایجاد می‌شوند و هیچ برنامه و راهبرد توسعه‌یی، زیربنایی و اقتصادی ندارد. اما نهادهای غیر حکومتی بهتر از نهادهای حکومتی برنامه‌ریزی می‌کنند.
از سویی هم، ریاست اجرایی و وزارت خارجۀ حکومت وحدت ملی می‌گویند که تا هنوز هیچ برنامۀ در رابطه به نشست ژنیو که قرار است در هفتم میزان در سویس برگزار گردد، روی دست ندارند.
امید میثم معاون سخنگوی ریاست اجرایی به در گفت‌وگو با روزنامۀ ماندگار می‌گوید که برنامه‌یی برای این نشست تاهنوز روی دست نیست، اما او می‌گوید که رییس اجرایی و رییس حکومت وحدت ملی در این نشست اشتراک می‌کنند.
صبغت‌الله احمدی، سخنگوی وزارت خارجه نیز می‌گوید که در این مورد تاهنوز چیزی برای گفتن ندارند.
نشست ژنیو در ۷ قوس در کشور سویس برگزار می‌گردد، در این نشست کشورها و نهادهای حامی افغانستان برای ادامۀ کمک‌های خود به این کشور تعهد می‌دهند و هم‌‌چنان افغانستان برای کشورها و نهادهای جهانی تعهداتی را می‌سپارد.
این در حالی است که از سال ۲۰۰۱ تا اکنون نزدیک به ۲۰ نشست بین‌المللی در رابطه به افغانستان برگزار گردید، اما آگاهان باور دارند که به دلیل بی‌کفایت حکومت افغانستان بیشتر کمک‌های صورت گرفته از طرف جامعه جهانی در این کشور حیف و میل شده است.