رسیدن به صلح پایدار منحیث یک پروسۀ ملی فقط از کانال دولت قانونی و مشروع که نماینده‌گی از حاکمیت ملی کشور نماید، امکان‌پذیر است.
حکومت موجود در مدت ۵ سال اخیر توفیقی در این راستا نداشته و در مدت ۵ ماه عمر باقی‌ماندهٔ خود نیز از مشروعیت لازمی برخوردار نیست تا بتواند به این امر مهم صلح پایدار توفیق یابد.
ـ موضع ریاست‌جمهوری امریکا در دگرگونی وضعیت موجود و تغییر روشن است، اما پیش‌برد پروسهٔ صلح با هیأت یا افراد حساسیت برانگیز مشکل‌ساز است.
ـ استراتژی پاکستان تغییر نکرده و طی ۱۷ سال گذشته نیز با وجود فشار و تقاضای جهانی از حد شعار و استقبال ریاکارانه از صلح بیرون نشده است.
ـ تاهنوز از جانب حکومات افغانستان یک نقشۀ راه جامع برای صلح پایدار وجود ندارد و هرچه در اطراف خود می‌بینیم روایت و حکایت جنگ و بقای قدرت حکومتیان دارد.
ـ نیروهای طالبانی یک‌دست و رهبری واحد ندارند و تحت الحمایۀ چندین کشور می‌باشند و این آغاز مذاکرات و دستیابی به صلح را ناممکن می‌سازد.
ـ اولین قدم جهت دستیابی به صلح، حمایت از تشکیل یک دولت ملی، مشروع با قاعده در افغانستان می‌باشد که همۀ اقوام خود را در آن ببینند و با تفاهم مردم از موضع قدرت ملی به پروسۀ صلح پایدار بپردازیم.
ـ در مورد انتخابات پارلمانی فعلاً به یک گفتۀ معروف اکتفا می‌کنیم: «گاهی تراژیدی به حدی عمیق می‌شود که به کمیدی تبدیل می‌شود».
اصلاحات بنیادین و تغییرات اساسی در ایجاد کمیسیون مستقل انتخابات به پیمانهٔ نفس انتخابات حیاتی می‌باشد.