آقای غنی دو روز پیش به‌صراحت اعلام کرد که در انتخاباتِ پیش رویِ ریاست‌جمهوری، نامزد است و خود را برای رقابت‌هایِ آن آماده می‌کند. اما هنوز دو روز از آن سخنان نگذشته است که او سفرهای انتخاباتی‌اش را زیر نامِ سفرهای کاری به ولایات جنوبیِ کشور از جمله پکتیکا آغاز کرده‌ است.
پیش از این نیز آقای غنی سفرهای ولایتی‌اش را آغاز کرده بود و برخی از پروژه‌هایی که باید برای کشور بسیار مهم باشند را افتتاح نمود. اما این رویه و رویکرد بارها با واکنش‌هایی بر این مبنا مواجه شد که آقای غنی از برنامه‌هایِ ملی و زیربنایی به هزینۀ دولت، برای مقاصد سیاسی و انتخاباتیِ خود استفاده می‌کند؛ از جمله این‌که در همین ستون نوشته شد که در آستانۀ انتخابات ریاست‌جمهوری، آقای غنی به‌شدت از امکاناتِ دولت در مسیر اهدافِ انتخاباتیِ خویش استفاده می‌کند.
شاید آن زمان یکی از پاسخ‌ها این بود که او رییس جمهورِ کشور است و سفرهای ولایتیِ او به انتخابات ربطی ندارد. اما اکنون که غنی نامزدی‌اش در انتخابات ریاست‌جمهوری را اعلام کرده است، این سفرها قطعاً ریشه و بیشۀ انتخاباتی دارند و سوءاستفاده‌یی محسوب می‌شوند که وی از موقفِ ریاستِ دولت و حکومت صورت می‌دهد.
آقای غنی در دیدارش با نماینده‌گان شورای ولایتی هلمند گفته بود که کار ساختِ بند کجکی با هزینۀ ۱۷۵ میلیون دالر آغاز می‌شود و مردم از این پروژه مستفید خواهند شد. در همین حال، راه‌اندازیِ برنامه‌ها و پروژه‌هایِ مهمِ دیگر در ولایت هلمند را نیز وعده داده بود. این وعده‌‌سپاری‌ها در حالی است که آقای غنی در انتخابات ریاست‌جمهوریِ گذشته هم وعده‌هایِ فراوانی داده بود. پنج سال پیش، او چنان وعده‌هایی به مردم افغانستان داده بود که اگر نیمی از آن‌ها عملی می‌گشت، افغانستان به گُل‌وگلزار تبدیل می‌شد.
رییس حکومت همچنین روی ساختن بلند سلما، بند شاه و عروس و چندین بند و پروژۀ کلانِ دیگر نیز تأکیداتی داشته و در افتتاح برخی از این پروژه‌ها فریادِ کار سر داده، اما فردای آن، از کار خبری نبوده است. چه هزینه‌های سنگینی که صرفِ کارهای ناقص و نمایشی شده و زمان‌های زیادی برای «هیچ» به هدر رفته است.
این رفتارِ آقای غنی در واقع نمایندۀ رفتار کُلِ سیاسیونِ افغانستان است که به مردم دروغ می‌گویند و به چشم‌شان خاک می‌زنند و فقط روی موجِ احساساتِ آن‌ها راه می‌روند. چنان‌که با نزدیک شدن به انتخابات ریاست‌جمهوری، بار دیگر این موج‌سواری آغاز شده تا به نامِ این پروژه و آن پروژه، از مردم رای بستانند و بعد به زعم خودشان، به خوش‌باوریِ مردم بخندند. اما ای کاش مردم افغانستان به حدی تغییر می‌یافتند که حسابِ کارنکرده‌‌گی‌ها و دروغ‌هایِ مسوولین در انتخابات‌ها را از آن‌ها می‌گرفتند، شعارهای بی‌پشتوانۀ آن‌ها را به سخره می‌کشیدند و قوه‌های سه‌گانۀ دولت را ملزم می‌ساختند که از مسوولانِ پیشین حساب بخواهند که به چه میزان به شعارها و وعده‌های‌‌شان عمل کرده‌اند.
اما جدا از این‌که چه کسی به شعارها و وعده‌هایِ خود عمل کرده است یا نه، بحثِ اساسی این است که نهادهای انتخاباتی اگر «مستقل» باشند، راهکاری برای این نوع استفاده‌های ابزاریِ مقاماتِ دولتی به‌خصوص رییس جمهور از موقف دولتی دارند، آن‌هم در شرایطی که رییس حکومت نامزدی‌اش را اعلان کرده و کارهای انتخاباتی هم به شکلِ غیررسمی شروع شده است.
نهادهای انتخاباتی باید به رییس جمهوری هشدار دهند که: اولاً نباید به کمپاین‌های پیش از وقت دست بیازد؛ ثانیاً نباید با هزینۀ دولت و بیت‌المال به استقبالِ انتخابات برود؛ و ثالثاً نباید به‌واسطۀ قدرت و صلاحیت‌های خود، در انتخاباتِ پیش رو و نتیجۀ آن، اعمالِ نفوذ کند.
مسلماً آقای غنی همۀ امکاناتِ مادی و معنویِ دولت را در کنترل دارد و اگر نهـادهای انتخاباتی و جریان‌های سیاسی، اجتماعی و مدنی بیـدار نباشند، او می‌تواند این‌همه را به نفعِ خود در انتخابات ریاست‌جمهوری پیشِ رو بسـیج کند.