منابع رسمی در امریکا، آمار تازه‌یی را به رسانه‌ها همرسانی کردند که بر اساس آن، نیروهای هواییِ آن کشور در افغانستان طی ده ماه گذشته ۵ هزار و ۹۸۰ موشک و بم را بر مواضع طالبان و داعش استعمال کرده‌اند. تا نشر نوشتۀ حاضر، رقم پرتاب موشک و بم بی‌تردید باید از مرز شش‌هزار ضربۀ هوایی فراتر رفته باشد.
برخلاف «مادربم‌ها» که فقط یک بار بر تأسیسات قدیمی ساخت امریکا در اچین ننگرهار رها شد، تونل‌های جنگی دورۀ جهاد را که موسسۀ ویتا به هدف انبار مهمات و ستر جنگجویان مجاهدین اعمار کرده بود، از ردۀ بهره‌وری در شرایط امروزی خارج کرد. از نوعیتِ بم‌ها و موشک‌های کارگرفته شده در ده ماه اخیر ظاهراً جزییاتی نداده و نمی‌دهند.
مادربم‌ها یک صدای صوتی تبلیغاتی بود که بیشتر افکار عمومی در امریکا را به گونه‌یی ترسناک به قناعت رساند؛ یعنی که کاربُرد داخلی داشت. خبر تبلیغاتی مادربم‌ها شتابان‌تر، اما سخت گذرا دسته‌جات طالب و داعش را به فکر فرو برد که واقعاً هنر مادر بم‌ها چه بوده است که بینی ما خون نشده و جبهات دست‌ناخورده فعال اند!؟ وقتی مطلع شدند که هیچ خطی نشکسته و تباهی چندانی نصیب رزمنده‌گان شیدای شهادت نکرده، دو پیامد واقعی به بار نشست: یکی، مفرزه‌های تروریستی بال و پرِ بیشتر باز کردند؛ دوم، بازیگران امریکاشناس (ایران، پاکستان، روسیه) در شنفتن تبلیغات برای مادربم‌ها اصلاً خود را به ناشنوایی زدند؛ یعنی در اتاق‌های پشت صحنه که همه دور میز به چشم همدیگر خیره می‌مانند، یک پوزخند دپلوماتیک تحویل امریکایی‌ها دادند و تمام.
حال اردوی امریکا در گزارش ربع آخر سال میلادی جاری، با ورق پرتابِ شش‌هزار بم و راکت در ده ماه جنگ امسال به بازی این هفته آمد.
هرگاه انداخت‌های هوایی اردوی ۳۵۰ هزار نفری افغانستان را که شب و روز با مفرزه‌های تروریستی در نبرد اند، به ارقام امریکایی‌ها اضافه کنیم؛ می‌توان تخمین زد که در همین ده ماه پسین، نیروهای هوایی و زمینی قوای مسلح دست‌کم دوبرابر نیروی هوایی امریکا و ناتو، بر ضد دهشت‌افگنان در بسترهای جنگی سراسر کشور موشک و بم پرتاب کرده‌اند که مجموع بم‌ها و موشک‌های منفجرشده بالای طالبان و داعش به هجده هزار دستگاه می‌رسد.
قوای مسلح افغانستان عادت به دادن ارقام و آمار ندارد و این کارِ خیر از ویژه‌گی‌های کاری اردوی امریکا و ناتو است، با این شرط که هرگز نمی‌گویند که بم‌ها و موشک‌ها خیالی بوده‌اند یا واقعی!
ما در جایگاه یک ناظر اوضاع که در معرض سیلابِ چندسویۀ خبری روزانه از داخل و خارج قرار داریم؛ می‌توانیم ساده‌ترین پرسش را مطرح کنیم که این‌همه بم و راکت به کجا پرتاب شده و چه شمار تروریست را کشته است؟
رسانه‌های امریکایی و سربازرس پنتاگون آقای جان سپکو هر سه ماه در گزارشِ خود به کنگرۀ امریکا از فروپاشی اردوی افغانستان، تلفات لرزانندۀ انسانی و توسعۀ شتابان اراضی تحت تسلط طالبان حرف و حدیث می‌گویند و تصویر طالبان را تا آنجا در ذهنیت‌ها فربه و درخشان می‌کنند که وقتی خبر پرتاب ۶ هزار بم و موشک به گوش‌ها می‌رسد، بی‌اختیار موجب خنده و پوزخند مردم می‌شود.
این همه موشک و بم، اگر بالای یک میلیون موجود زنده استعمال شود، بی‌گمان نیم میلیون تنِ آن را به خاکستر تبدیل می‌کند. اما در افغانستان، خصلت عکس‌الحرکت دارد: بیرق طالبان در مناطق وسیع‌تری به اهتزاز درمی‌آید و فوری مسوولان ارشد ابرقدرتِ اولِ دنیا اعتراف می‌کنند که آن‌ها در جنگ «شکست‌ناپذیر اند» و باید راه مصالحۀ سیاسی در پیش گرفته شود!
بر فرض، شش‌هزار موشک و بم امریکایی هرکدام یک تروریست را کشته باشد؛ اردوی ۳۵۰ هزار نفری افغانستان هم به نوبۀ خود هجده هزار بم و راکت استعمال کرده باشد؛ تنها کشته‌های هوایی طالب و داعش به هجده هزار تنه می‌زند. کلاشینکوف‌های بیش از ۳۰۰ هزار نفر در همین ده ماه لابد شب و روز غرش کرده و به سوی دسته‌جات تروریستی آتش فوران داده است؛ کار اردوگاه تروریزم باید یک‌سره شده باشد. عقل سلیم نتیجه می‌گیرد که باید هیچ جنبنده‌یی از جنس طالب و داعش در هیچ جای کشور باقی نمانده باشد.
به ما می‌گویند که چنین نیست؛ طالب به حدی نیرومند است که شکست نمی‌خورد. ترجمۀ تحت‌اللفظی سخن‌شان این است که اگر به‌زودی دولت به طالبان واگذار نشود، اسارت و نابودی در انتظارتان است. زیان ناشی از نابودی شما برای امریکا بیشتر است. خطر به امریکا دوباره از همین خطه صادر می‌شود و امریکا ناگزیر در اینجا حضور دارد که جلو اشغال واشنگتن و نیویورک به وسیلۀ طالب و داعش را بگیرد!
برای نهادینه کردنِ ترس در دماغ نسل حاضر و نسل‌های بعدی، این سامانه‌های تبلیغاتی از زبان دکتر غنی به ما اطلاع می‌دهند که ظرف ۴ سال اخیر ۲۸ هزار نظامی دولتی به هلاکت رسیده و دوبرابرِ این شمار زخمی شده‌اند. هیچ تردیدی نیست که آمار داده شده از سوی دکتر غنی، آمار واقعی نیست و مشت نمونۀ خروار است. تلفات نیروهای امنیتی در این ۴ سال به حدی سرسام‌آور بوده است که افشای تعداد اصلی آن انفجار اجتماعی به‌وجود می‌آورد.
بدین سان، بمباران مغزیِ یک‌طرفه در واقع نه بر طالب و داعش، بلکه بر دماغ بیش از سی میلیون نفر در جریان است.