باشنده‌‌گان ولسوالی سروبی ولایت کابل می‌گویند که دولت در امر تأمین امنیت و زمینه‌سازی برای کار و اشتغالِ مردم این منطقه، همکاری «بسیار ناچیز» انجام داده است.
آنان تأکید دارند که هرچند این ولسوالی در مسیر بزرگراه استراتژیک کابل-جلال‌آباد قرار دارد، اما دولت در تأمین امنیت آن توجه جدی نداشته است.
باشنده‌گان این ولسوالی در مصاحبه با روزنامۀ مانگار، امنیت نسبی این ولسوالی را محصول تلاش‌های باشنده‌گان آن می‌دانند و می‌گویند که سال‌ها برای امنیت در منطقۀ شان مبارزه کرده اند.
آنان ادعا می‌کنند که از زمان جهاد و مقامت تا کنون در برابر ترویستان و شورشیان مبارزه کرده و برای حفظ و تأمین امنیت این ولسوالی کوشیده اند.
باشنده‌گان ولسوالی سروبی در خانه‌های گلی قدیمی و بعضاً پخته و نسبتاً مدرن زنده‌گی دارند. آنان از این‌که به گفتۀ خود شان، دور از انفجار و انتحار هستند، خوشحال اند، اما از این‌که دولت به آنان توجه چندانی ندارد، شکایت می‌کنند.
آنان همچنان حکومت را در زمینۀ فراهم‌آوری کار و اشتغال برای مردم این منطقه متهم به بی‌توجهی می‌کنند و می‌گویند که انتظار دارند سران حکومت برای باشنده‌گان این ولسوالی زمینۀ کار را فراهم سازد.
از سویی هم، محمدانور جگدلگ، مشاور رییس حکومت وحدت ملی که در جمع باشنده‌گان این ولسوالی صحبت می‌کرد، پذیرفت که حکومت در امر تأمین امنیت مردم این ولسوالی کوتاهی کرده است.
آقای جگدلک افزود که امنیت ولسوالی سروبی و بندهای برق این منطقه توسط مردم و فرمانده‌هان پیشین جهادی تأمین می‌شود. به گفتۀ مشاور محمداشرف غنی: «باشنده‌گان ولسوالی سروبی، پیشنهاد ایجاد پوسته‌هایی در بلندای کوه‌ها برای تأمین امنیت بزرگراه کابل-جلال‌آباد را به حکومت داده بودند، اما متأسفانه از سوی حکومت جدی گرفته نشد».
در عین حال، پدر یکی از سربازان ارتش که در جنگ با طالبان در ولایت زابل کشته شده است، می‌گوید که هم در زمان جهاد و هم در دولتِ بعد از طالبان، همواره باشنده‌گان این ولسوالی برای امنیت و حاکمیت قانون قربانی داده اند، اما حکومت در تأمین امنیت باشنده‌گان این ولسوالی همیشه کوتاهی کرده است.
مردم ولسوالی سروبی و ولسوالی‌های همجوار آن که با پایتخت بسیار نزدیک است، مشکلات زیاد دارند. بیشتر مردم این ولسوالی‌ها زیر خط فقر زنده‌گی می‌کنند و برخی از دهکده‌های آن حتا از داشتن جاده‌های اسفالت شده هم محروم اند.
در کنار مردم، سران جهادی و بزرگان قوم در این ولسوالی نیز از رهبران تنظیم‌ها و جریان‌هایی که به آن تعلق و در آن عضویت دارند هم گله‌مند اند. آنان رهبری جریان‌ها و احزاب را به «بی‌برنامه‌گی» برای مناطقی که در آن نفوذ دارند، متهم می‌کنند.
وضعیت آموزش و پرور هم در این ولسوالی وضعیت به‌سامانی ندارد. نبود مواد آموزشی و کمبود آموزگاران مسلکی، از عمده‌ترین مشکلات دانش‌آموزان مکتب‌های این ولسوالی است.
در برخی از ساحات این ولسوالی مردم از نبود جاده‌های پخته شکایت دارند و برخی‌ هم نبود آب آشامیدنی را چالش بسیار جدی شان عنوان می‌کنند. بیکاری نیز مشکل دیگر است که باشنده‌‌گان ولسوالی سروبی به ویژه جوانان به آن اشاره می‌کنند.
در حالی از نبود امنیت و بی‌توجهی دولت بر ولسوالی‌ سروبی کابل شکایت می‌شود که پایتختِ کشور نیز از امنیت خوبی برخوردار نیست. از سویی هم، چندی پیش سیگار یا ادارۀ بازرس امریکا در امور بازسازی افغانستان گفته بود که دولت افغانستان بر بیش از ۵۰ درصد قلمرو خود حاکمیت ندارد.
ولسوالی سروبی در شمال‌شرق ولایت کابل قرار دارد. از این ساحه بزرگراه کابل- جلال‌آباد و تورخم می‌‌گذرد. باشنده‌گان این ولسوالی را بیشتر اقوام پشتون و کوچی‌ها تشکیل می‌دهد و در برخی ساحات هم قوم پشه‌یی‌ زیست دارند. اکثر باشنده‌گان ولسوالی سروبی ولایت کابل، خانواده‌های فقیر هستند که مصروف دام‌پروری و زراعت می‌باشند.