بخش دوازدهم/

۱٫ خوش‎تیپ باشید: بوت‎های خود را رنگ کنید و موهای خود را شانه. جذاب لباس بپوشید به گونه‎یی که شبیه یک متخصص به نظر بیایید. وقتی خوب لباس پوشیده‎اید، احساس اطمینان خواهید کرد. اگر نمی‎دانید که چه تیپ و ظاهری برای شما مناسب است، می‎توانید از اطرافیان و یا کسانی که تجربۀ کافی در این زمینه دارند مشوره بگیرید. حتماً برای آراستن ظاهرِ خود وقت بگذارید. دوباره تأکید می‎کنم که مخاطبان به بسته‎بندی و ظاهر پیام که شما جزیی از آن به شمار می‎آیید، توجه فراوانی می‎کنند.
۲٫ نفس عمیق بکشید: احساس کنید که انرژی شما با تنفس تأمین می‎شود. پُرشدن و خالی شدنِ شش‎های شما از اکسیجن مانند ماشینی است که به شما قدرت حرکت می‎دهد. پس قدر این سوخت مهم را بدانید. خیلی آرام چند تنفسِ شکمی داشته باشید، این عمل به آرامش‎تان کمک بسیاری می‎کند. اگر نگران هستید که مخاطبان متوجه تنفس عمیقِ شما شوند و به این موضوع پی ببرند که در حال آرام کردنِ خود هستید، می‎توانید از زبان‎ بدنِ خود کمک بگیرید و یا به آرامی کمی آب بنوشید.
۳٫ با بدن‎تان بیشتر دوست باشید: ببینید هیجان و انرژی و یا استرس روزِ اجرای‎تان بیشتر در کدام نقاط بدن‎تان خود را بروز می‎دهد. زانوهای‎تان قفل می‎شود یا دستان‎تان یخ می‌کند؟ دهن‎تان خشک شده و یا پیشانی‌تان با عرق تَر می‎شود؟ سعی کنید این انرژی و هیجان که در درون شماست را در اختیار خود درآورید؛ زیرا به شما قدرت داده و شما را به حرکت درمی‎آورد. از جادوی این انرژی غافل نباشید.
۴٫ بر روی چهرۀ مخاطبانِ خود تمرکز کنید: در هنگام سخنرانی سعی کنید ارتباط چشمی با مخاطبانِ خود را حفظ کنید. در میان مخاطبان چهره‎های دوستانه را پیدا کرده و در هنگام سخنرانی به آن‎ها نگاه کنید. لبخند، تأیید و تکان ‎دادنِ سر به نشانۀ موافقت از سوی مخاطبان، باعث دلگرمی شما در طول سخنرانی خواهد شد.
۵٫ حرکت کنید: حرکت کردن می‎تواند شما را از وضعیتِ اضطراب خلاص کند. شما باید بدانید که تنها به‎وسیلۀ مغزتان فکر نمی‎کنید، بلکه قسمتی از تفکرات‎تان توسط بدن‎تان انجام می‎شود همین لحظه به این موضوع فکر کنید و به یاد بیاورید که وقتی در گذشته در یک شرایط پُراسترس قرار گرفته‎اید چه عکس‎العمل‎هایی از خود بروز داده‎اید؛ مثلاً وقتی به پاسخ سوالی سخت فکر می‎کنید و یا موضوع خاصی ذهن‎تان را به خود مشغول کرده، به سرعت راه می‎روید و یا قدم می‎زنید و یا حالتِ متفکرانه به خود گرفته و به جایی ضربه‎های پی درپی وارد می‎کنید. گاهی هم با فشار به شقیقه‎های‎تان منتظر پاسخ مناسب می‎شوید. هنگام صحبت ‎کردن و یا توضیح دادن در مورد مسأله‎یی، دستانِ خود را تکان می‎دهید و تصور می‎کنید که حرکت‎ دادن دست‎های‎تان به تمرکز و یادآوری سخنان‎تان کمک می‎کند. احساس می‎کنید که با حرکت‎های این‌چنین بهتر فکر کرده و به راه‌حل مناسب‎تری دست می‎یابید.