شاه محمود قریشی، وزیر خارجۀ پاکستان از طالبان خواسته است تا از موضع تند شان دست بکشند و برای گفت‌وگو با حکومت افغانستان آماده شوند.
او تأکید دارد که برای پایان دادن به بحران هفده سالۀ افغانستان باید از راه سیاسی وارد عمل شد .

رسانه‌های پاکستانی از قول قریشی گفته‌اند ما از «افغان‌ها» می‌خواهیم تا باهم بنشینند و مشکلات شان را حل کنند و تا زمانی که «افغان‌ها» باهم ننشینند و گفت‌وگو نکنند، خارجیان برای‌شان کمک اندک خواهند کرد.

گفته‌های این دیپلومات ارشد پاکستانی در ظاهر امر یک حرف دلگرم‌کننده است و نشان می‌دهد که این کشور در صحنۀ دیپلوماتیک برای حل بحران افغانستان آماده است مگر آگاهان سیاسی افغانستان و شماری از سیاسیون در پاکستان به این باور اند که کاش دستگاه دیپلوماتیک پاکستان و نظامیان آن کشور با هم موضع مشترک می‌داشتند.

با تأسف موضع دیپلوماتیک پاکستان با موضع نظامیان و ادارات استخباراتی آن کشور فرق فاحش دارد شاید سیاسیون در پاکستان به حل دایمی بحران افغانستان علاقه داشته باشند، اما در پاکستان این نظامیان اند که حرف آخر را در سیاست و دولت به زبان می‌آورند.

سیاست و عملکرد نظامیان باعث شده است که پاکستان خود یک اخلال‌کنندۀ اصلی روند صلح در افغانستان باشد.

پاکستان همواره منافع خود را در پس یک افغانستان ناامن و بی‌ثبات دیده است. ظاهراً، بی‌ثباتی سیاسی افغانستان کلید موفقیت پاکستان در رسیدن به اهدافش در افغانستان است و این بی‌ثباتی سیاسی را پاکستان فقط می‌تواند از طریق ناامن ساختن افغانستان به دست آورد.

قریشی در حالی از حل سیاسی بحران افغانستان سخن می‌گوید و از رهبران طالبان خواسته تا با حکومت افغانستان وارد گفت‌وگو شوند که این کشور میزبان رهبران طالبان است.

شورای کویته طالبان که ملا هبت‌الله در رأس آن قرار دارد در پاکستان فعال است، در حالی که دفتر سیاسی این گروه در دوحه قطر یک دفتر نمادین و نمایشی است چرا پاکستان شورای کویته را تحت فشار قرار نمی‌دهد تا وارد گفت‌وگو با دولت افغانستان شود در حالی که برای انجام دیگر فعالیت‌ها، استخبارات پاکستان دسترسی آنی به رهبری طالبان دارد
پاکستان هیچ‌گاه نخواسته تا روند گفت‌وگوهای صلح در افغانستان، جای و موقعیت خود را پیدا کند.

 طالبان در این برنامۀ پُر از ماجرای پاکستان، نقش محوری دارند رهبران این گروه در پاکستان به‌سر می‌برند و استخبارات آن کشور در تأمین امنیت و ایجاد معیشت برای آنها و خانواده‌های‌شان پیشگام است.

آگاهان سیاسی به این باور اند که پاکستان همیشه تلاش کرده است تا آنانی که وارد دریچۀ قضایا در افغانستان می‌شوند باید از دهلیز پاکستان عبور کنند
وزیر خارجۀ پاکستان از صلح در افغانستان می‌گوید مگر از رهبران طالبان همچنان حمایت و استفادۀ ابزاری می‌کند.

بارها رسانه‌های منطقه و کشورهای غربی مطرح ساخته‌اند که طالبان وسیله برای پاکستان در اهداف راهبردی آن کشور در منطقه‌اند و این کشور با زیرکی طالبان را استعمال می‌کند و از آنان به عنوان حربه در برابر دیگران به‌ویژه افغانستان کار می‌گیرد.

بارها پرویز مشرف دیکتاتور مخلوع پاکستان و سرتاج عزیز، سابق مشاور امور بین‌المللی نخست وزیر آن کشور مطرح کرده‌اند که طالبان عامل بازدارنده برای نفوذ هند در افغانستان و عاملی برای منافع راهبردی ما در منطقه‌اند حتا باری سرتاج عزیز گفت که صلح افغانستان از مسیر کشمیر عبور می‌کند، یعنی در برابر صلح پاکستانی در کشمیر، صلح در افغانستان تأمین خواهد شد. به این ترتیب، پاکستان نشان داد که در پی معامله‌های بزرگ در روند صلح افغانستان است.

پاکستان بارها تأثیر و نفوذش بر طالبان را به رُخ دولت افغانستان و کشورهای غربی کشیده است چنانچه حاضر کردن طالبان به ابوظبی و انجام مذاکرات با نمایندۀ وزارت خارجۀ امریکا آنهم در نظارت و حضور جنرالان استخبارات پاکستان ثابت کرد که راه پیدا کردن با طالبان از مسیر پاکستان امکان‌پذیر است.
از طرف دیگر، این پاکستانی‌ها بودند که طالبان را به عنوان یک جریان کاملاً افغانی به روسیه و چین معرفی کردند و به این گروه هویت تازه بخشیدند، در حالی که بر عملکرد طالبان و روابط بیرونی آنان نقش نظارتی خود را حفظ کردند.
پاکستان در بن‌بست مذاکرات با طالبان نقش اساسی دارد و بدون منفعت خود نمی‌گذارد تا این گروه حرکت و پیشرفتی از خود نشان دهد؛
آنچه قابل بحث است عدم صداقت پاکستان در روابطش با افغانستان و جهان است این کشور در پی منافع راهبردی خود است و در رسیدن به این اهداف طالبان را یافته است، اگر صادق باشد ضرور نیست تا سراغ طالبان را از دوحه گرفت، رهبران این گروه در پاکستان و به فرمان اند، پاکستان می‌تواند برای آنان گوش‌زد کند اگر صلح را قبول نکردند، آنان را اخراج کند رهبران طالبان غیر از پاکستان جای دیگری ندارند مگر پاکستان این کار را نمی‌کند.