از گذشته‌های دور به‌ این‌سو رسمی در میان مردم به‌ویژه شماری از زنان وجود دارد که برای نجات از مشکلات خانواده‌گی، بیماری، باردار نشدن و هزارویک مشکل دیگر نزد ملاها و تعویذنویسان می‌روند. در این مورد، زنان اکثراً قربانی خواست‌های نامشروع و باج‌گیری می‌شوند، اما سنتی‌بودن جامعه و افکار زن‌ستیزانه سبب می‌شود تا کمتر زنان و دختران جرأت بیان آن‌چه بر آنان گذشته است را در میان بگذارند.
در ماه‌‌های اخیر چند نوار تصویری تجاوز جنسی از فردی به‌نام ملارسول‌خواجه، مشهور به «رسول لندی»، یک تعویذنویس در فاریاب در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست شد که واکنش‌هایی را به دنبال داشت. ملارسول لندی، با استفاده از شغل تعویذنویسی، زنان محروم و سادۀ فاریابی را که مشکل بارداری داشتند، وادار به هم‌بستری کرده و جریان رابطۀ‌شان را ثبت می‌کرد و با استفاده از نوارهای تصویری‌یی که ثبت کرده بود، از زنان قربانی باج می‌گرفت.
پس از درز این نوارها در شبکه‌های اجتماعی، پولیس فاریاب برای بازداشت ملارسول لندی اقدام کرد، اما تاکنون تلاش‌ها در این زمینه بی‌نتیجه بوده است. آن‌چه پس از فرار ملارسول به جا ماند، چند نوار تصویری و لکه‌های بدنامی بر دامن زنان قربانی‌ست که زندگی‌شان را چون شب سیاه کرده است.
یکی از این زنان قربانی منیره نام دارد. او بیشتر از شش ماه را در خانۀ امن و ۲۵ روز را در زندان به سر برده؛ به جرمی که ناخواسته به آن گرفتار شده است. منیره که به گفتۀ مسوولان امنیتی به جرم رفتن نزد ملارسول و نزدیکی با او بازداشت شده است می‌گوید، او حدود هفت ماه را در حبس بوده، در حالی که هنوز جرمش ثابت نشده است.
منیره روایت می‌کند که نیروهای امنیتی او را به اتهام برقراری رابطه با ملالندی بازداشت کردند و گفتند که فیلمی از او با ملارسول وجود دارد، اما تاکنون این فیلم را حتا برای خودش نشان نداده‌اند. به باور منیره، او بی‌گناه به زندان افتاده است.
منیره می‌گوید: «من از روستای خواجه‌قشوری هستم، یک خطا شد فیلم من برآمد، من شرم می‌کنم به درستی گپ زده نمی‌توانم.جرم من این است که مرا گفتند تو پیش ملا رفتی، یک اشتباه کردم و من قسم خوردم که پیش ملا نرفتم، اما برایم گفتند که فیلم تو برآمده و تا حال برایم ‌نشان نداده‌اند».
منیره از وضعیت بدِ زندان حکایت می‌کند و می‌گوید، هم‌اکنون بیمار است و مسوولان هم برای درمانش هیچ اقدامی نکرده‌اند. منیره از نهادهای حقوق ‌بشری می‌خواهد که به دادش برسند و او را از زندان بیرون کنند؛ «من در این‌جا وضعیت بدی دارم، مرا از همین‌جا بکشید…، دوسیۀ من پیش سارنوال/دادستان است، برایم گفتند که تو چند روز برو زندان، دو باره تو را به خانۀ امن می‌بریم».
خواستیم در بارۀ چگونه‌گی، عوامل بازداشت و زوایای پنهان پروندۀ منیره با دادستانی ولایت فاریاب نیز گفت‌وگو داشته باشیم، اما دادستانی این ولایت حاضر به دادن معلومات در پیوند به این پرونده نشد.
از سویی هم مسوولان حقوق بشر در فاریاب می‌گویند، آنان تاکنون در پیوند به پروندۀ منیره اطلاعی ندارند، اما هر متهمی که در زندان‌ به سر می‌برد، دارای حقوق صحی، آموزش و پرورش و رفتار بشردوستانه است.
ذبیح‌الله جواد، رییس حقوق بشر ولایت فاریاب به سلام‌وطندار می‌گوید، پس از دریافت معلومات در بارۀ چگونه‌گی سلامت زندانی‌ها و رفتار نامناسب از سوی مسوولان زندان، آنان دست‌ به‌کار می‌شوند: «چنین شکایتی از آدرس این خانم ما تاکنون دریافت نکردیم، در صورتی که ما شکایت را دریافت کنیم برای تحقق عدالت دست به کار می‌شویم».
در جامعۀ به شدت سنتی افغانستان، پای زنان به‌ویژه زنان روستایی زمانی که به چنین پرونده‌‍‌هایی باز می‌شود، از خانه تا بازار و از بازار تا سطح کلان کشور به شدت سرکوب شده و دایرۀ زندهگی‌شان با گذشت هر روز تنگ‌وتنگ‌تر می‌شود، اما برای مردان دیدگاه تغییر جهت داده و گاهی هم مردان مانند ملارسول که جرم‌شان از تعداد انگشت‌های یک دست بیشتر باشد، پا به فرار گذاشته و پس از گذشت زمان، همه‌چیز به فراموشی سپرده می‌شود.
• منیره اسم مستعاری برای این زن قربانی‌ست.