مایکل بری معتقد است که به‌رغم همۀ مشکلات باید به هر ترتیب میراث بزرگ افغانستان را به جوانان کشور منتقل کرد: مثلاً میراث تصوف را که امروزه بنیادگرایان و برخی مدارس سعودی به نابودی‌اش کمر بسته‌اند و یا مکتب ارزشمند نقاشی هرات را… آنهم در شرایطی که به نوشتۀ مایکل بری «یک فرقۀ راست افراطی که برای حقوق بشر هیچ ارزشی قایل نیست حکومت امریکا را به دست گرفته» و برای خروج نیروهایش از افغانستان عجله دارد. به عقیدۀ مایکل بری این خروج، جز شکست و عقب‌نشینی امریکا و پیروزی طالبان معنای دیگری ندارد. مایکل بری حتا از رایان کروکر سفیر پیشین امریکا در افغانستان و پاکستان نقل می‌کند که مذاکرات اخیر امریکا با طالبان قابل مقایسه با مذاکرات امریکا و ویتنام شمالی در سال ١٩٧٣ است، مذاکراتی که در نهایت به سقوط سایگون و عقب‌نشینی تحقیرآمیز امریکایی‌ها انجامید.
مایکل بری بعید می‌داند که طالبان، حتا بعد از مذاکره با امریکا، دستاورد دیگری جز زورگویی و وحشت و تروریسم برای افغانستان داشته باشند. وی حتا به بی‌طرفی زلمی خلیل‌زاد، فرستادۀ ویژۀ امریکا و مذاکره‌کنندۀ اصلی با طالبان شک می‌کند.
نویسنده یادآوری می‌کند که خلیل‌زاد خود پشتون‌تبار است و بنابراین شاید بخواهد صلح افغانستان را فقط با پشتون‌ها (طالبان) معامله کند و اقوام دیگر – تاجیک‌ها، هزاره‌ها، ازبک‌ها…- را نادیده بینگارد.
مایکل بری نگران است که رقابت‌های قومی در افغانستان بار دیگر به کشتار و جنگ بینجامد. او می‌نویسد که حتا در میان پشتون‌ها هم دو دسته‌گی قبیله‌یی وجود دارد و درانی‌ها پیوسته با غلزایی‌ها (یا غلجایی‌ها) رقابت و درگیری داشته‌اند.
به طور کُلی آنچه مایکل بری در مقالۀ مفصل خود در روزنامۀ لوموند از آیندۀ احتمالی افغانستان ترسیم می‌کند، چندان زیبا نیست.