آزادی زندانیان طالبان از بازداشت‌گاه‌های پاکستان، جز تقویت صفوف نیروهای مسلح مخالف دولت، هیچ سود دیگری در پی ندارد و پاکستان آگاهانه به چنین کاری مبادرت ورزیده است.
برخی اعضای مجلس و آگاهان سیاسی، با بیان این مطلب از آزادی زندانیان طالبان از بازداشتگاه‌های پاکستان ابراز نگرانی می‌کنند.
پاکستان اخیراً شماری از زندانیان طالبان را از بند آزاد کرده و گفته است که تصمیم دارد تمامی زندانیان طالبان را تا چند ماه دیگر از بازداشتگاه‌ها آزاد کند.
اما شورای عالی صلح، هرچند از سرنوشت طالبان آزادشده از بازداشتگاه‌های پاکستان ابراز بی‌خبری می‌کند، اما باور دارد که آن‌ها هیچ‌گاهی به سود پاکستان نخواهند جنگید.
فرهاد عظیمی نایب منشی مجلس نماینده‌گان می‌گوید، امریکا اعلام کرده که افغانستان را ترک خواهد کرد و مسوولیت‌های امنیتی به افغان‌ها تعلق خواهد گرفت؛ بنابراین پاکستان فکر کرده که دست آزادتری در افغانستان پیدا خواهد کرد و روی این محاسبه، تصمیم گرفته تا همۀ طالبان را از بند آزاد کند، تا در جنگ و نا امنی افغانستان سهیم شوند.
وی تاکید کرد، طالبان آزاد شده بلافاصله پس از آزادی وارد میدان نبرد شده و نسبت به گذشته قوی‌تر به جنگ ادامه خواهند داد.عظیمی همچنان افزود، این افراد پس از آزادی نقش اساسی را در انجام حملات انتحاری و افزایش نا امنی خواهند داشت و حتا زمینه‌های نا امنی را گسترش خواهند داد.
در این حال، وحید مژده آگاه مسایل سیاسی می‌گوید، شرط پاکستان برای آزادسازی زندانیان طالبان این است که آنان باید درافغانستان بجنگند، تا انتخابات آیندۀ این کشور بدون جنگ و درگیری برگزار شود و طالبان افغان و پاکستانی نیز این شرط را پذیرفته‌اند.
او همچنان افزود، از یک سو با توجه به این مسایل با گرم‌شدن هوا دامنۀ جنگ‌ها در افغانستان گسترش خواهد یافت و از طرف دیگر، چون این زندانیان با عقده‌های بسیار شدید نسبت به پاکستان آزاد می‌شوند، پس بدون شک آزادی این افراد برای پاکستان نیز مشکل‌ساز خواهند بود.
این آگاه سیاسی گفت، هرچند نیروهای امنیتی افغان توان دفاع از کشور را دارند، اما جنگ راه حل نیست و صلح از راه جنگ به وجود نخواهد آمد و باید از راه مذاکره پیش رفت.
او تصریح کرد، ولی چون حکومت افغانستان توان تصمیم‌گیری در این زمینه را ندارد، بنابراین قبل از خروج امریکایی‌ها باید بین طرف‌های درگیر توافق بر سر یک حکومتی که مورد قبول همۀ طرف‌ها باشد، به وجود بیاید، اما اگر حکومت افغانستان پافشاری کند که طالبان باید با ما مذاکره کند نه با طرف دیگری، در این صورت این حکومت افغانستان است که مانع اصلی صلح خواهد بود.
به گفتۀ مژده، زمانی‎که شورای عالی صلح در مورد پروسه مذاکره  با طالبان با پاکستان صحبت کرد، دولت پاکستان گفت که ما برای فراهم‌سازی زمینه مذاکره با طالبان، شماری از طالبان را از بند آزاد می‌کنیم، اما دولت افغانستان بدون ارایۀ هیچ نوع برنامه، از این اقدام استقبال کرد.
وی تاکید کرد، روی این‌که این افراد به دولت افغانستان سپرده شود یا خیر، هیچ نوع بحث و گفت‌وگویی صورت نگرفت و تنها لیستی را به پاکستان سپردند که این افراد به طور مثال ملا عبدالغنی برادر آزاد شوند.
مژده افزود، ۲۶ تن از زندان‌های پاکستان آزاد شده‌اند، اما معلوم نشد که به کجا رفتند و  مسالۀ مهمتر این‌که آزادی این افراد هیچ نوع تاثیری بر روند مذاکره و مصالحه نگذاشت.
اما عبدالحمید مبارز عضو شورای عالی صلح می‌گوید، هیأت شورای عالی صلح زمانی‌که با مقامات پاکستانی در خصوص آزادسازی زندانیان طالبان گفت‌وگو کردند، یک برنامۀ چند فقره‌یی را به وزیر خارجۀ پاکستان تسلیم نمودند.
او اضافه کرد، یکی از موارد این برنامه آزادی طالبانی بود که در راستای فراهم‌سازی زمینه مذاکره بتوانند مفید و موثر واقع شوند.
مبارز تاکید کرد، موضوع دوم این بود که عبور و مرور این طالبان آزاد باشد و پاکستان مانع ورود آنان به افغانستان یا هرچه که خود آنان خواسته باشند، نشود.
او همچنان گفت، هدف ما از این اقدام این بود که تا زمانی‌که این افراد در پاکستان باشند، اراده آزاد برای مذاکره  نخواهند داشت.
به باور مبارز، دولت افغانستان و شورای عالی صلح از دولت پاکستان تقاضا کرده بودند تا  طالبانی را که در فراهم‌سازی زمینه مذاکره موثر هستند، آزاد کند، اما تصمیم پاکستان مبنی بر آزادی تمامی زندانیان طالب از بند گواه تحولاتی در این کشور است.
به گفتۀ این عضو شورای عالی صلح، طالبانی که از بند آزاد شده اند، ادعا کرده‌اند که در زندان از سوی زندانیانان شکنجه شدند، بنابراین حکومت پاکستان از طالبانی که آزاد می‌شوند، نمی‌تواند به نفع خود استفاده کند.
او افزود، آزادی طالبانی که در زندان پاکستان مورد آزار و اذیت قرار گرفتند به نفع افغانستان است، زیرا اگر این افراد در زندان‌ها شکنجه شده باشند، غیر ممکن است که به نفع پاکستان بجنگند.
هر چند گفته می‌شود که تعداد زندانیانی که قرار است از زندان‌هایی پاکستان آزاد شوند، به یک هزار نفر می‌رسد؛ اما پس از سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱ بیشتر اعضای ارشد طالبان به پاکستان فرار کردند، ولی هیچ‌گاه آماری در مورد شمار طالبان افغانی که از سوی پاکستان بازداشت شده‌اند، ارائه نشده است.