اظهارات اخیرِ عمران‌خان نخست‌وزیرِ تازه به دوران رسیدۀ پاکستان در مورد افغانستان، مداخلۀ آشکار و روشن در امور یک کشورِ دیگر است، چه آن کشور (افغانستان) درگیرِ جنگ و نابسامانی باشد و چه یک کشور مقتدر و دارای قدرت نظامی. عمران‌خان اخیراً گفته است که به‌زودی در افغانستان حکومتی بر سرِ قدرت خواهد آمد که مورد حمایت تمامِ مردم این کشور خواهد بود و در نتیجۀ آن، صلح و امنیت در این کشور و تمام منطقه تأمین خواهد شد.
معلوم نیست که آقای عمران‌خان از روی کار آمدنِ چه نوع حکومتی در افغانستان سخن می‌گوید که مورد حمایت تمام مردم باشد و منظور او از «تمام مردم افغانستان» کی‌ها اند؟ آیا این حکومت همان حکومتی خواهد بود که یک بار نظامیانِ پاکستان بر ما تحمیل کردند و در نتیجۀ آن افغانستان صوبۀ دیگری از پاکستان شد و به قرونِ تاریک برگشت؟ حکومتی که با زورِ کیبل و شلاق بر مردم حکمروایی می‌کرد و هر کسی را که می‌خواست و اراده می‌کرد، در ملای عام دار می‌زد؟ همان حکومتی که دختران و زنان را تحقیر می‌کرد و از رفتن به مکتب و کار باز می‌داشت؟ همان حکومتی که تنها از یک قوم بود و حتا همان قوم نیز خود را در آیینۀ آن نمی‌یافت؟ حکومتی که می‌خواست به زور تفنگ و رعب و وحشت نظام مورد علاقه‌اش را در افغانستان پیـاده کند؟
آقای عمران خان از کدام حکومتِ مورد قبولِ مردم سخن می‌گوید؟ ما شاید با حکومت فعلی مشکلاتی داشته باشیم که آن‌هم ناشی از تمامیت‌خواهی و عدم اتخاذ سیاست‌های درست از سوی زمام‌دارانِ ماست، ولی هرگز نمی‌خواهیم که به عصر تاریکِ طالبانی برگردیم. ما نظام فعلی را به‌آسانی و ساده‌گی به دست نیاورده‌ایم که حکومتِ آن را پاکستان بسازد. این حکومت شاید در اثر توافق‌های بُن و در اجماع جهانی ساخته شده باشد، ولی کسانی که آن را ساختند، همه سیاسیون و فعالان مدنی افغانستان بودند. کسانی بودند که سال‌های سال در برابر تجاوز و اشغالِ سیاه مقاومت کرده بودند. کسانی بودند که از مردم افغانستان نماینده‌گی می‎کردند. شاید امروز امریکا نیز منافعِ خود را در آن ببیند که زودتر افغانستان را ترک کند و به پاکستان نزدیک باشد. اما این خواست هرگز خواستِ جامعۀ افغانستان نیست که حکومت‌شان در بیرون از مرزهای این کشور ساخته و بر آن‌ها تحمیل شود. کنفرانس بُن یک استثنا بود، در آن شرایط چاره‌یی غیر از این وجود نداشت که سیاسیونِ افغانستان در خارج از کشور در مورد آیندۀ افغانستان صحبت کنند. اما در هفده سال گذشته، افغانستان آن افغانستانِ زمان طالبان و یا حتا پیش از آن نیست. این افغانستان نسل تازه‌یی را پرورش داده که مدنیت را می‌شناسد و با ارزش‌های جهانی آشناست. این نسل حتا با سیاسیونِ یک نسل پیش از خود نیز کنار نیامده است. آیا می‌توان برای این نسلِ تازه حکومتی از بیرون طراحی کرد؟ آیا با آوردن حکومتی از بیرون، مشکل افغانستان و جنگی که وجود دارد حل می‌شود؟ آیا پاکستان می‌تواند با روی کار آمدن حکومت متمایل به خود، به هدف‌های بلندپروازانه‌اش در منطقه برسد؟
به هیچ وجه!… اگر در هفده سالِ گذشته حاکمان افغانستان درست عمل می‌کردند، امروز عمران خان جرأت نمی‌کرد که چنین سخنانی را حتا به مخیلۀ خود راه دهد. اگر حاکمان افغانستان، چه حامد کرزی و چه حالا اشرف غنی خان، زمام‌دارانِ خوبی می‌بودند، افغانستان چنین روزهای تلخی را شاهد نمی‌بود. اگر پاکستان همسایۀ خوبی می‌بود و از تروریسم و افراط‌گرایی علیه همسایه‌اش استفاده نمی‌کرد، امروز افغانستان به مراتب کشوری با ثبات و مفید برای منطقه می‌بود. از این کاستی‌هایِ ما نباید دیگران سوءاستفاده کنند. نباید فقر و بی‌چاره‌گیِ ما را دستاویز تجاوز و توطیه علیه کشور و مردمِ ما کنند. ما مردمِ فقیری هستیم ولی هرگز زیر بار تجاوز و اشغال نرفته‌ایم. تاریخ شاهد است که در بدترین روزها از کیـان و شرفِ خود پاسداری کرده‌ایم.
مردم افغانستان هرگز حکومتِ طالبانی را به رسمیت نشناخته و هرگز در برابر آن تمکین نکرده‌اند. بیایید رفراندم برگزار کنیم تا ببینیم که مردم چه نوع حکومت و نظامی را ترجیح می‌دهند. آن‌ها هفده سال پیش تصمیمِ خود را گرفتند. آن‌ها قانون اساسی‌یی را تصویب کردند که در آن از ارزش‌های دموکراسی و حقوق بشری حمایت شده است. مردم افغانستان در تمام انتخابات‌ها با وجود شرایط سخت و بحرانی کشور، بیش از هر کشور دیگری در منطقه به پای صندوق‌های رای رفتند. اما این‌که از درون صندوق‌های رای چه بیرون شد، گناه و تقصیر آن‌ها نیست. گناه و تقصیر کسانی است که با سرنوشت مردم در سایۀ حمایتِ کشورهای بیگانه بازی کردند.
مردم افغانستان با وجود مشکلات، هیچ انتخاباتی را تحریم نکردند. در جنگ و ناامنی به پای صندوق‌های رای حاضر شدند به این امید که ریشه‌های دموکراسی و مردم‌سالاری در این کشور تقویت شود. مشکلِ ما با زمام‌دارانِ نالایق و بی‌کفایتِ خود ماست و این را خودمان حل خواهیم کرد به شرط آن‌که بیرونی‌ها در امور کشورِ ما مداخله نداشته باشند و اجیرانِ خود را به زور تقلب و دسیسه پیـروز نسازند.
افغانستان در هفده سالِ گذشته ظرفیتِ آن را داشت که به کشوری با ثبات و امن تبدیل شود، اما مداخلاتِ بیرونی مانع از رسیدن به چنین وضعیتی شد. پاکستان بدون تردید در نابسامانی‎هایِ افغانستان نقش کلیـدی بازی کرد و حالا نیز همان نقش مخربِ خود را ادامه می‌دهد. گفته می‌شود که زلمی خلیل‌زاد فرستادۀ امریکا در امور صلح افغانستان، نشست‌های سِری با نظامیان پاکستان داشته است. مردم افغانستان از چنین نشست‌هایی بیم دارند و از آقای خلیل‌زاد توقع می‌برند که به عنوان نمایندۀ کشوری که با افغانستان روابط اسـتراتژیک دارد، سرنوشت این کشور را در اختیار نظامیانِ پاکستان قرار ندهد که به هیچ صورت صلح و ثبات در منطقه تأمین نخواهد شد.