افتتاح دوره هفدهم پارلمان در حالی که نتایج نهایی برخی از حوزه ها و به ویژه کابل هنوز مشخص نشده، یک اقدام قانون شکنانه و به دور از تمام موازین هنجارهای دموکراتیک می تواند باشد که در خود هدف های خاص سیاسی را نهفته دارد‌. ارگ با گشایش پارلمان ناتمام در شرایطی که می خواهد به دنبال آن جرگه مشورتی صلح برگزار کند، هدف های معینی را در برابر خود قرار داده است. اشرف غنی رییس حکومت وحدت ملی که در اوج انزوای سیاسی در داخل و خارج به سر می برد، از این دو اقدام فقط می خواهد که برای خود مشروعیت به دست آورد. کل برنامه آقای غنی از گشایش پارلمان و برگزاری جرگه مشورتی تنها یک چیز است و آن این که خود را از انزوای سیاسی اش بیرون کند. برای او هیچ فرقی نمی کند که نصاب پارلمان تکمیل شده و یا خیر و یا این که در جرگه مشورتی صلح سرانجام کی ها قرار است روی چوکی ها بنشینند. برای او در این لحظات فقط چوکی هایی مهم اند که به وسیله موجوداتی که دو چشم دارند و راه می روند پر ساخته شوند. آقای غنی می خواهد در برابر این چوکی ها سخنرانی کند و حرف های دل اش را بزند. حرف های تکراری که در پنج سال گذشته حتا با شیوه چیدمان و نوع واژه هایش به خوبی همه آشنایی دارند‌. اما حالا او همان سخنان قبلی و تکراری را می خواهد به اصطلاح از تریبون های معتبر به زبان آورد. بحث صلحی را که آقای غنی می خواهد از تربیون جرگه مطرح کند هیچ حرف و برنامه تازه و آن چنانی نیست و هم توقع نمی رود کسانی که به وسیله افراد نزدیک او به این جرگه فرستاده شده اند حرفی برای گفتن داشته باشند. آقای غنی این نکته را به خوبی می داند. اما او در این لحظات به نوعی حمایت احساس نیاز می کند. حمایتی که او بتواند از آن بهره برداری سیاسی ببرد و برای خود مشروعیت کاذب خلق کند. گشایش پارلمان نیز در همین راستا قابل بررسی است‌‌. او از افرادی که پس از این به نام وکلای مردم خطاب خواهند شد فقط یک توقع دارد که او را در میدان سیاست تنها نگذارند و چون دیگران رهایش نکنند. آقای غنی این روزها در اسارت سیاست های تبعیض آمیز و حذف گرایانه خود پشت میله های ارگ قرار گرفته و این او را به شدت می آزارد. از یک سو امریکایی ها پشت اش را خالی کرده اند و از سوی دیگر سیاسیون افغانستان یکی از پی دیگر چون جذامی ها از او فرار می کنند.