از امروز به بعد، صد روز تا برگزاری انتخابات مانده ‌است. قرار است که انتخابات ریاست‌جمهوری به تاریخ شش میزان سالِ روان دایر شود؛ این اما در صورتی‌ست که تاریخ برگزاری انتخابات مجدداً به تأخیر نیفتد. ما در حالی صد روز به برگزاری انتخابات، زمان در پیشِ رو داریم که هنوز مردم افغانستان روی برگزار شدن و نشدنِ انتخابات شک دارند و همچنین نگران اند که ‌بارِ دیگر انتخابات ریاست‌جمهوری با تقلب‌های گسترده به نفع نامزد بر سرِ اقتدار همراه گردد. آقای غنی که نامزد بر سرِ اقتدار و حاکمیت است، از یک‌ماه به این طرف خلافِ قانون و به زور بر اریکۀ قدرت تکیه‌ زده است و نامزدان معترض می‌گویند که اعتراض‌هایی را در برابرِ او شکل می‌دهند و حتا در صورتِ لزوم به تحریم انتخابات اقدام خواهند کرد. زیرا آقای غنی به گونۀ آشکار و نهـان، همۀ دولت و داشته‌هایِ آن را به عنوان ابزار انتخاباتی مورد استفاده قرار می‌دهد و آیندۀ انتخابات را به خطر مواجه می‌کند.
با این حساب، در این صد روز معلوم نیست که اوضاع سیاسی ـ انتخاباتی چه تب‌وتاب‌هایی خواهد یافت. اما آنچه اکنون معلوم است این‌که: حضور مردم در مراکز ثبت‌نامِ تقویتی کمرنگ است و در عین حال آن‌ها نسبت به انتخابات پیشِ ‌رو به‌دلیل تقلباتی که در انتخابات‌هایِ گذشته صورت گرفت و نیز به‌دلیل کشاله‌دار شدن انتخابات پارلمانی، دل‌چسبی و اشتیاقِ خاصی نشان نمی‌دهند. باورِ مردم این است که آقای غنی به زور یا رضا، از راه تطمیع یا تقلب، خود را بر اریکۀ قدرت سوار نگاه خواهد داشت. اما به رغم این، این نامزدان انتخابات ریاست جمهوری هستند که با ایجاد نشاط و اُمیـد می‌توانند مردم را به مراکز ثبت‌نامِ انتخابات و سپس به پایِ صندوق‌های رای بکشانند. مسلماً به‌راه‌اندازی کمپاین‌های پُرتب‌وتاب و برانگیزانندۀ انتخاباتی، فضای رخوتناکِ کنونی را می‌شکند و مردم را به تغییـر و بهبودی امیدوار می‌سازد.
البته پیش از همۀ این‌ها، نامزدان انتخابات ریاست جمهوری باید فشارهایی را بر آقای غنی وارد کننـد تا مطابق طرح و فیصلۀ پیشنهادی‌ آنان، مقام سرپرستِ حکومت با صلاحیت‌هایِ محدود و مهارشده به میان آید. اما اگر چنین نشود، گزینۀ «تحـریم» سبب می‌گردد که هر نوع تب‌وتاب و نشاط و امیدواری نسبت به انتخابات ریاست ‌جمهوری از میان برود و فضایی شکل بگیرد که در آن انتخابات هیچ جایگاه و ارزشی نخواهد داشت.
در چنین صورتی، مسوولیتِ حوادثِ آینده به دوشِ آقای غنی است که یا با عقلانیت سیاسی و درایت ملی، سبب بقای انتخابات و دمکراسی در کشور می‌شود و یا با سبک‌سری و افزون‌طلبی، فاتحۀ دموکراسی و انتخابات را برای همیشه می‌خواند. و اما نکته‌یی که باید بر آن تأکید داشت این است که شرایط کنونیِ افغانستان برای بقای دموکراسی و انتخابات یک تهدید است؛ زیرا آقای غنی در یک ماه گذشته و پیش از آن نشان داد که ذهن و ضمیرِ او با نظام‌های استبدادی و تک‌روانه اُنس دارد و مردم‌سالاری ابداً پاسخ‌گویِ نیازهای روحیِ او نخواهد بود.
از این زاویه که نگاه کنیم، باید نامزدان انتخابات ریاست‌ جمهوری، احزاب سیاسی و نهـادهای مدنی و مردم افغانستان خود دست به کار شوند و دستِ آقای غنی را از انهدامِ دموکراسی کوتاه بسازند. یقیناً ائتلافِ آن‌ها برای نجاتِ دموکراسی می‌تواند توجه جامعۀ جهـانی را بدین سمت هدایت سازد که برای ادامۀ حیاتِ انتخابات و دموکراسی در افغانستان، باید آقای غنی را جداً زیر فشار قرار داد تا از تلاش‌های عریانش در جهتِ مصادرۀ قدرت دست بردارد؛ چرا که برگزاری انتخابات با این بی‌مزه‌گی و ابتذال، معنایِ همراهیِ جهان با جنونِ غنی را خواهد داد!