وزارت دفاع امریکا (پنتاگون) می‌گوید که در پنج ماه نخست سال ۲۰۱۹ میلادی در نتیجۀ خشونت ها در افغانستان، ۹۵۰ غیرنظامی کشته و۲۲۱۳ تن دیگر زخمی شده اند.
در گزارش وزارت دفاع به کنگره این کشور زیر نام «تقویت امنیت و ثبات در افغانستان» تلفات وارده به غیرنظامیان از تاریخ ۳۱ دسمبر سال ۲۰۱۸ تا ۳۱ می ۲۰۱۹ ثبت شده است. براساس معلومات ناتو، ائتلاف به رهبری امریکا مسوول ۶۰ کشته و ۵۵ زخمی، نیروهای افغانستان مسوول ۶۸ کشته و ۹۰ زخمی و گروه‌های تروریستی مسئول ۷۷۸ کشته و ۱۹۷۱ زخمی دانسته شده‌اند.
جوانب نامعلوم درگیر در جنگ افغانستان مسوول ۴۴ کشته و ۹۷ زخمی عنوان شده اند. در همین حال، گروه مصونیت و دادخواهی افراد ملکی در افغانستان گزارش داده است که تنها در ماه جاری ۱۹۰ غیر نظامی افغانستان کشته و در حدود ۳۰۰ نفر دیگر در جریان خشونت‌ها جان باخته‌اند.
صرف نظر از آمارهای ضد و نقیضی که درباره میزان کشتار غیرنظامیان به‌ویژه طی ماه‌های اخیر از سوی منابع مستقل یا طرف‌های درگیر جنگ ارایه می‌شود و بدون توجه به اینکه اکثر قربانیان غیر نظامی توسط نیروهای کدامیک از طرف‌های جنگ، کشته شده اند، واقعیت تلخ‌تر این است که کشتار افراد بی‌گناه ملکی در پی تشدید گفت‌وگوهای صلح امریکا با طالبان به نحو چشم‌گیری افزایش یافته است.
این امر، این پرسش‌های مهم را مطرح کرده که آیا میان کشتار غیرنظامیان و جدی‌تر شدن گفت‌وگوهای صلح، ارتباطی محکم و معنادار وجود دارد؟ آیا این بخشی از هزینه‌های مرگباری است که باید برای رسیدن به صلح پرداخت؟ صلحی که با تشدید جنگ و افزایش کشتار و تلفات بالای غیرنظامیان، همراه است، چگونه صلحی است و چطور می‌توان انتظار داشت که عوامل مسبب این جنایات، در آینده متعهد به مفاد توافقات صلح شان باشند؟ این پرسش‌ها جدی است و پاسخ به آنها می‌تواند دربارۀ آینده روند جاری صلح، شفاف‌سازی و ابهام‌زدایی کند و تصویر روشن‌تری از آینده، ارایه دهد.
در این میان، نکته قابل تأمل این است که علی‌رغم انتشار آمارهای تکان‌دهنده از کشتارهای غیرنظامیان و حتا ارتکاب مستقیم حمله‌های عمدی علیه اهداف غیرنظامی از سوی طالبان، نیروهای خارجی و نظامیان دولتی، هیچ یک از طرف‌ها هیچ تغییری در رویکرد صلح شان ایجاد نمی‌کنند. این امر، پرده از این حقیقت تکان‌دهنده بر می‌دارد: اینکه خون و جان غیرنظامیان برای هیچ‌کدام از جبهه‌های جنگ، ارزشی ندارد و آنها برای رسیدن به اهداف خود، ریختن خون غیرنظامیان را قابل توجیه می‌دانند؛ کاری که طالبان با صراحت و بی‌پرده مرتکب می‌شوند و ابراز تأسف و عذرخواهی هم نمی‌کنند؛ اما نیروهای خارجی و دولتی، تنها به یک تأسف و معذرت‌خواهی یا در نهایت، وعده تحقیقی که هرگز انجام نمی‌شود، بسنده می‌کنند.
بنابراین، صلحی که با پوشش تبلیغاتی رسانه‌های اغواگر جمعی در تالارهای لوکس کشورهای امن و مرفه خارجی میان چهره‌های خندان و پُرنشاط افغانستان و طالبان و امریکایی، منعقد شود، هیچ ارج و اهمیتی برای مردم افغانستان نخواهد داشت؛ زیرا آثار و ثمرات چنین صلحی در خیابان‌های ناامن کابل و شاهراه‌های مرگبار ولایات و ولسوالی‌های همواره آشوب‌زده هلمند و ننگرهار و پکتیا و بدخشان و قندوز و… مشهود نیست.
نکتۀ آخر اینکه امریکا و دولت افغانستان نمی‌توانند با انتشار آمار تلفات غیرنظامیان و نسبت دادن بخش بزرگ این کشتارها به طالبان، خود را از مسوولیت‌های سنگین این جنگ فاجعه‌بار، تبرئه کنند. آنها مسوول مبارزه با طالبان، مدیریت جنگ، حفاظت از جان و مال غیر نظامیان و بهبود شرایط زنده‌گی امن و باثبات برای مردم افغانستان هستند و وقتی طالبان علی‌رغم حضور نیروهای خارجی و نهادهای عریض و طویل امنیتی، همچنان می‌توانند جان غیرنظامیان بیشتری را بگیرند، این شکستی شرم‌آور برای امریکا و هم پیمانانش در ناتو است که نتوانسته اند از عهده مهار یک گروه مزدور تروریستی برایند و امنیت مردم افغانستان را تأمین کنند.