پاکستان می‌خواهد مهاجران افغان را دوباره به کشورشان روان کند، اما فشارهای بین‌المللی زیادی بر این کشور اعمال می‌شود تا دوران اقامت مهاجران را تمدید کند. به نظر می‌رسد حکومت پاکستان در برابر این فشارها تسلیم نمی‌شود.
حبیب الله خان، وزیر ایالات و مناطق مرزی، از اسلام آباد در یک گفت‌وگوی تیلفونی به گزارشگر «آی پی اس» گفت: «همین که در ۳۱ دسمبر، موقعیت آوارگان افغان به حیث مهاجر پایان یابد، آنها باید به کشورشان بروند».
او افزود: «این حرف بدون مقدمه‌یی نیست که بر سر زبان‌ها افتاده باشد. این یک استراتژی تدوین شده است که توسط کابینه تصویب شده است».
پاکستان سه میلیون مهاجر افغان را خارج خواهد کرد که ۱٫۷ میلیون آنها ثبت شده اند و بیش از نصف آنها در کمپ‌ها زنده‌گی می‌کنند. خانوادهای بسیاری از این مهاجران و تقربیاً ۱٫۳ میلیون مهاجر ثبت ناشده بیش از ۳۰ سال می‌شود که در پاکستان به سر می‌برند.
با توجه به این که قرار است نیروهای ناتو و آیساف در سال ۲۰۱۴ از افغانستان خارج گردند، این کشور در حال مبارزه با مشکلات داخلی است. این مشکلات داخلی عبارت اند از مهار کردن شورشگری، احیای اقتصاد در حال سقوط و کنترول قدرت فزاینده زورمندان.
حبیب الله خان همچنان گفته است که مهاجران افغان خطری را برای نظم و قانون و ثبات اجتماعی به وجود می‌آورند.
حاجی عبدالله بخاری، سخنگوی مهاجران افغان که در یکی از بزرگترین کمپ‌های مهاجران در شهر کراچی در جنوب پاکستان زندگی می‌کند، از این اظهارت مقام های پاکستان که گویا مهاجران عامل بی‌نظمی اند، خشمگین است. او می‌گوید: «مناطق رهایشی ما افغان‌ها صلح آمیزتر از همۀ کراچی است. او باید چنین حرف‌های بی‌اساس و غیرمسوولانه خود را ثابت کند».
بخاری که کلان قوم در کمپ مهاجران است، ازسی سال بدین سو در پاکستان زندگی می‌کند. او زمان کاری اش را طوری تنظیم کرده است که به پیشبرد دکان وسایل برقی و کارهای اجتماعی‌اش موفق گردد. او امیدوار است که برای سومین بار، دوران اقامت مهاجران افغان در پاکستان تمدید گردد. او می‌افزاید: «من نمی‌گویم که ما نمی‌رویم، اما حالا افغانستان ناتوان است و نمی‌تواند این بار را بردارد».
امان الله مغول، مهاجر ۳۶ ساله‌یی که برای چند سالی مهاجران افغان را به مرز انتقال می داده است، می‌گوید: «من نمی‌خواهم به افغانستان بروم. ۳۰ سال دیگر لازم است تا من در آنجا صاحب خانه شوم».
بلال آغا، دستیار ارشد کمیساریای عالی ملل متحد در امور مهاجران به «آی پی اس» گفته است که بازگشت دادن مهاجران به کشورشان بدون در نظر گرفتن امنیت و آزادی این مهاجران، یک جرم جدی است. به گفته او، براساس قوانین باید از بازگشت دادن مهاجران به کشورهایی که زندگی و آزادی شان در خطر باشد، جلوگیری صورت گیرد.
بلال آغا گفت: «این امر برای هیچ یک از کارگزاران بین‌المللی که با مهاجران سروکار دارند، قابل قبول نیست. اداره مهاجران ملل متحد تفاهم روشنی دارد که هیچ کسی که نمی‌خواهد داوطلبانه به کشورش برگردد، نباید به زورعودت داده شود».
بلال آغا گفت که برخی از مهاجران افغان که سند ندارند، مطابق قانون تصویب شده سال ۱۹۵۶ در مورد خارجی‌ها، در عقب میله‌های زندان قرار گرفته اند. به گفته او، «پس از آن که مدت مجازات این مهاجران تکمیل گردید»، در حضور نمایندگان افغانستان «اخراج می‌گردند و در مرز به مقام‌های افغانستان سپرده می‌شوند».
بخاری از این که در عقب این حرف‌ها و تصمیم‌ها چه چیزی وجود دارد، فقط تبسم می‌کند. او می‌گوید: «دروازه‌ها به روی مردم دو طرف (خط دیورند) همیشه برای رفت و آمد باز هستند». پاکستان کوشش کرده است همه افغان‌هایی را…   ادامه صفحه ۶
پاکستان سه میلیون مهاجر…
که در پاکستان زندگی می‌کنند، ثبت کند. اما قادر نشده در مورد همه کسانی که از این مرز پر رفت و آمد می‌گذرند، چنین کاری را انجام دهد.
مغول نیز در کمپ جدیدی زندگی می‌کند که در منطقه مالیر کراچی قرار دارد. این کمپ در شهر گداپ واقع شده است که ۸۰ درصد جمعیت ۷۰۰۰۰ نفری مهاجران افغان در آنجا سکونت دارند.
آغا اعظم، همآهنگ کننده امور عودت مهاجران به وطن شان به «آی پی اس» گفت: «بسیاری افغان‌هایی که در آنجا زنده‌گی می کنند به طور روزمزد کار می‌کنند.

آنها در قالین بافی، صنایع چرمگری، ماهیگیری و یا جمع آوری بوتل های پلاستیکی و قطی های حلبی کار می کنند». آغا اعظم بیش از نه سال می‌شود که اداره عودت داوطلبانه را در شهر گداپ کراچی تاسیس کرده است. وظیفه او ثبت و فراهم آوردن تسهیلات برای مهاجرانی است که دوباره به افغانستان عودت می کنند. او می گوید: «از آنجایی که بازگشت کاملاً داوطلبانه است، ما کسی را تشویق به رفتن نمی‌توانیم».
از آغاز سال جاری بدین سو به گفته اعظم حدود ۲۶۰۰ مهاجر افغان از کراچی به مرز افغانستان فرستاده شده اند. برای هریک آنها مبلغ ۱۵۰ دالر به قسم کمک نقداً پرداخته شده است.
مهاجران به خانه‌هایی اشاره می‌کنند که در طول این چند سال ساخته اند. حاجی عبدالله بخاری ضمن یاد آوری از محله محقر کمپ جدید می گوید: «در سال های ۱۹۸۰ این جا یک زمین خشک و خالی بود و ما در خیمه ها زندگی می کردیم. چون آنجا نامسکون بود، مار و گژدم کودکان ما را می گزیدند. تازه در این اواخر ما قادر شدیم خانه های گلین بسازیم».
اکثر چنین مناطق رهایشی مهاجران فاقد تسهیلات اساسی صحی و مکتب می‌باشند. با وجود این شرایط دشوار، بسیاری نمی خواهند آنجا را به قصد کشوری ترک کنند که از آن خود آنها است، اما کمتر می‌شناسندش.