یکی از موضوعات و مباحث داغ این روزهای افغانستان صلح و تأمین امنیت در کشور است. با گذشت بیش از ۱۸ سال و حضور گستردۀ جامعه جهانی، هنوز تأمین صلح در کشور گنگ و نامعلوم است.
بدون شک استقرار صلح در کشوری که بیش از سه دهه در جنگ، بحران و ناامنی به‌ سر می‌برد، امری نیست که به‌صورت دفع‌الوقت و آنی تحقق یابد؛ اما اکنون که شرایط نسبی برای تأمین صلح فراهم شده‌است و طالبان حاضر به گفت‌وگو اند، باید تلاش بیشتر کرد و از هر فرصتی برای رسیدن به صلح پایدار در کشور استفاده کرد.
دیروز روز جهانی صلح بود، صلحی که به گفتۀ آگاهان سیاسی و نهادهای مدنی آرزوی دیرینه و دست نیافتنی مردم افغانستان است و متاسفانه رهبران سیاسی در پی صلحی اند که منفعت شخصی‌شان را تأمین کند.
به باور آگاهان سیاسی و نهادهای مدنی اما تعیین‌کننده‌ترین نقش در تأمین صلح در کشور را مردم دارد و تا زمانی‌که مردم افغانستان اراده نکنند، هرگز به صلح نخواهیم رسید، زیرا منفعت رهبران سیاسی در جنگ است و به همین دلیل صلحی را خواهان اند که منفعت‌شان تأمین شود، پس اگر ما خواهان صلح واقعی و دایمی هستیم باید اراده کرد و وارد میدان شویم و اجازه ندهیم که رهبران سیاسی صلحی را از دیدگاه خودشان تعریف و بر ما تحمیل کنند.
عزیز رفیعی رییس مجتمع جامعه مدنی در گفت‌وگو با روزنامۀ ماندگار می‌گوید: مردم افغانستان به صلحی نیاز دارند که عدالت تأمین شود و تمامی زخم‌های گذشته را درمان کند.
او می‌افزاید، مردم افغانستان خواهان صلحی اند که توسعه و عدالت اجتماعی را در بر داشته و منجر به تأمین حقوق همۀ شهروندان شود نه این‌که تأمین کنندۀ منفعت چند فرد خاص باشد.
آقای رفیعی در مورد این‌که کدام برنامۀ صلح می‌تواند پاسخ‌گویی نیازهای اساسی مردم افغانستان باشد گفت، برنامۀ توسعه محور و عدالت‌محور که از یک‌طرف تمامی زخم‌های شهروندان کشور را التیام بخشد و از سوی هم زمینه برای یک آینده متفاوت از گذشته فراهم شود.
او خاطرنشان کرد، اگر ملت افغانستان آگاه باشد و اگر مردم افغانستان برای تحقق صلح اراده نمایند ما به صلح خواهیم رسید، زیرا تمام زمینه‌های خارجی برای تأمین صلح در افغانستان فراهم است؛ اما متاسفانه زمینه‌ داخلی فراهم نیست و سیاسیون هر کدام از صلح به خاطر منفعت‌شان تعریف‌های متفاوتی از صلح دارند؛ بنابراین برای رسیدن به صلح باید مشکلات داخلی را حل نمایم.
اما وحید مژده آگاه سیاسی می‌گوید، در شرایط فعلی افغانستان مورد مهم قطع خون‌ریزی و جنگ در کشور است نه این‌که بگویم ما صلح طالبانی و یا صلح امریکایی نمی‌خواهیم. برای افغانستان اکنون صلحی ارزشمند است که از جنگ و خشونت کاسته شود.
آقای مژده گفت، اگر هرگروه و هر شخصیت سیاسی بگوید که صلح باید باب میل من باشد، دراین صورت هیچ‌گاه به صلح نخواهیم رسید، بنابراین نخست باید خاموش کردن جنگ در اولویت کار ما باشد، سپس به این بی‌اندیشیم که چگونه صلحی می‌خواهیم.
او تاکید کرد، آنانی‌که می‌گویند صلح طالبانی و صلح امریکایی مورد قبول ما نیست، در حقیقت در پی جنگ هستند و منعفت‌شان در ادامه جنگ در افغانستان نهفته است.
وی همچنان گفت، این طور ممکن نیست که یک نفر که به قدرت رسیده‌است تاکید کند که صلحی را که من می‌گویم باید همه بپذیرند، در حقیقت این فرد بهانه‌جوی کرده و در پی صلحی است که منفعت و قدرت‌اش حفظ شود و بدون شک بااین وضعیت هرگز به صلح نخواهیم رسید و اگر صلح هم بیاید، یک طرف قضیه آن را نپذیرفته و دوباره جنگ از سرگرفته خواهد شد.
این تحلیل‌گر سیاسی خاطر نشان کرد، صلح پایدار زمانی تحقق خواهد یافت که ما باهم گفت‌وگو کنیم درحالی‌که هنوز طرف‌های درگیر جنگ در افغانستان باهم گفت‌وگو نکردند، بنابراین بعد از تعین زمان خروج نیروهای خارجی و آغاز گفت‌وگوهای بین‌الافغانی ممکن است که به نتیجه برسیم و صلح دایمی را شاهد باشیم.
این درحالی‌ست که سازمان ملل متحد روز ۲۱ سپتامبر مصادف با ۳۰ سنبله را روز جهانی صلح اعلام کرده‌است. این تاریخ در پنجاه‌ و هفتمین جلسه مجمع عمومی سازمان ملل انتخاب شده است.
در گذشته و براساس قطع‌نامه ۳۶/۶۷ به تاریخ ۳۰ نوامبر ۱۹۸۱ سومین سه‌شنبه سپتامبر، روز بازگشایی جلسات عادی مجمع عمومی به عنوان روز جهانی صلح انتخاب شده بود.