شاید چندان اغراق‌آمیز نباشد اگر بگوییم زنده یاد قهار عاصی یکی از پُرآوازه‌ترین و شاخص‌‌ترین شاعران پارسی ‌سرای معاصر افغانستان به شمار می‌رود.
موصوف از آوان زنده‌گی نه از گزنده‌گی واقعیت گریخت و نگذاشت که واقعیت، دامنه افق پرواز تخیل او را محدود کند. کودکی‌‌اش با شور و کنجکاوی، نوجوانی ‌اش با آموزش و کارگری، بزرگی‌‌اش با شناخت و درک واقعیت‌‌ها و واکنش در برابر ناهنجاری‌های جامعه‌‌اش همراه شد.
نام: عبدالقهار امان عاصی زادگاه: روستای ملیمه ولایت پنجشیر زاد روز: چهارم میزان سال ۱۳۳۵ خورشیدی / ۱۹۵۶ میلادی تحصیلات: لیسانس دانشکدۀ کشاورزی دانشگاه کابل آثار: گل سوری، لالایی برای ملیمه، دیوان عاشقانه باغ، غزل من و غم من، تنها ولی همیشه، از جزیرۀ خون، از آتش از ابریشم، آغاز یک پایان و… خانواده: میترا ارشادی عاصی همسر و مهستی عاصی تنها فرزند روز مرگ: ششم میزان سال ۱۳۷۳ خورشیدی / ۱۹۹۴ میلادی

عاصی و سختی‌های روزگار
قهار عاصی از خانواده‌‌یی اشرافی نبوده، از آوان نوجوانی با فقر و تهی‌ دستی دست و پنجه نرم می‌‌کرد. او سال‌‌ها با جسم نحیف‌اش در یک دکان آهنگری مشغول به کار بود و به آموزشگاه هم می‌رفت. از سوی دیگر، گرچه عاصی را شاعر دردها و رنج‌‌های مردم یاد می‌کنند؛ اما به نظر می‌‌رسد که عاصی فقر و تهی ‌دستی را که یک مشکل بزرگ اجتماعی پنداشته می‌شود، کمتر موضوع شعر خود قرار داده است. شاید تأکید عاصی بیشتر بر آرمان آزادی بوده تا عدالت. به گمان ما برای این شاعر، آزاده‌گی والاترین ارزش انسانی را داشت و بس.

آشنایی ما با شعر قهار عاصی
آشنایی ما از ایشان باز می‌‌گردد به زمانی که ما شعرهای او را در آهنگ‌‌های فرهاد دریا شنیدیم. این شاعر عاصی نام، چه زیبا و عاشقانه می‌سرود؛ اما آنچه به حُرمت و بزرگی این شاعر در نزد ما می‌افزاید، موضع‌‌گیری اجتماعی، سیاسی و صراحت بیان اوست.

شعر عاصی و اشغال افغانستان
مورخان باور دارند که جریان‌های ادبی در درازنای تاریخ زیر تأثیر رویدادهای اجتماعی و سیاسی شکل گرفته اند. اشغال کشور از سوی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی سابق و سپس جنگ‌‌های دهه نود شهر کابل به مثأبه پدیده‌یی تأثیرگذار اجتماعی، بازتاب‌های چشم‌گیر در شعر نام‌برده داشته است. عاصی بی‌‌باکانه و جسورانه در مقابل قدرت و استبداد روزگار خود ایستاد و برای آزادی نوشت.

کابل ای کابل! من تو را و بی‌ کسی‌ های تو را تصویر خواهم کرد
من تو را در چیغ‌های خویش گور خواهم کرد گریه خواهم کرد

عاصی، میهن و ملتش
عاصی همواره ملت خود را می‌‌ستایید و بر آن می‌‌بالید؛ اما از متن شعر وی مشکل است تا خواننده دریابد که مرزهای ملت عاصی تا به کجا می‌رسند. به باور ما، یکی از ویژه‌‌گی‌های این شاعر عصیان‌گر این بود که او خود را تنها مقید به جغرافیای سیاسی کشورش نمی‌‌پنداشت.
روحش شاد و یادش گرامی باد!