سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۵ میلادی پس از جنگ جهانی دوم از سوی کشورهای پیروزِ آن جنگ شکل گرفت. این سازمان همان‌طور که پس از جنگ ایجاد شد، تنها سازمانی‌ست که در میان ملل جهان اعتبار جهانی دارد.
شورای امنیتِ این سازمان به عنوان قوی‌ترین نهاد سازمان ملل، دارای پنج عضو دایمی است که در تصمیم‌‌گیری‌های جهانی حقِ وتو دارند.
در ایجاد این سازمان، کشورهای قدرتمند ـ چون امریکا ـ نقش چشم‌گیری داشته‌اند. سهم ایالات متحدۀ امریکا در این سازمان بیشتر از هر کشورِ دیگر است. سپس کشورهای روسیه، چین، انگلستان، فرانسه و آلمان جزء بازیگران اصلیِ این سازمان به شمار می‌روند.
کشورهای درجه دوم و سوم جهان، کمترین نقش را در این سازمان ایفا می‌کنند و در تعاملات کلانِ بین المللی قابل بحث نیستند و نقشی بارزی ندارند.
سازمان ملل در حلِ بحران‌های جهانی، کمتر توانسته نقش پیروزمندانه‌یی را بازی کند؛ نقشی را که سازمان ملل همواره ایفا نموده، بیشتر به سود امریکا و کشورهای غربی تمام شده است.
سازمان ملل بنیان‌گذار آزادی بیان، دموکراسی و حقوق بشر است؛ اما در بسیاری از موارد این ارزش‌ها را نادیده گرفته و همسو با ایالات متحدۀ امریکا و کشورهای قدرتمندِ اروپایی جهت‌گیری کرده است. در مسایل افغانستان که یک کشور جنگ‌زده و فقیر است نیز همواره نقشی منفعل و در راستای منافع کلانِ غرب داشته است.
این سازمان از نقطه‌نظر ساختاری، همان‌گونه که از سوی پیروزمندانِ جنگ جهانی دوم شکل یافته، متعادل و منصفانه نیست و نیاز به تغییر منصفانۀ ساختاری دارد.
در برخی از کشورهای فقیر جهان، مأموریت این نهاد شک و تردیدهایی را برای مردم ایجاد کرده است. فعالیت این سازمان در سال‌های اخیر مورد انتقاد دولت‌های عدالت‌خواه بوده است.
اخیراً در مسالۀ انتخابات افغانستان این سازمان نتوانست بی‌طرفی خود را حفظ کند و در میان مردم افغانستان شک‌هایی را ایجاد کرده است. دفتر سازمان ملل در افغانستان(یوناما)، به‌تازه‌گی دست به مداخله در امور انتخابات افغانستان زده و در تبانی با تیم حاکم در فکرِ به پیروزی رسانیدنِ اشرف‌غنی احمدزی رییس حکومت وحدت ملی کنونی شده است. نوارهای صوتیِ برخی از اعضای پیشینِ مجلس نماینده‌گان و رفت‌وآمد افراد مشخصِ تیم حاکم به دفتر سازمان ملل، همه دال بر مداخلۀ وقیحانۀ این سازمان در امور انتخابات است. از سویی هم رهایی انس حقانی و دو تروریستِ دیگر که قاتل هزاران انسان بی‌گناه این سرزمین هستند، بی‌ربط با مسایل نیست. خاموشی بخشِ حقوق بشرِ سازمان ملل در این‌باره شک و تردیدهایی را برای مردم ایجاد کرده است. از شواهد معلوم می‌شود که این سازمان با تبانی قدرت‌های غربی، دست و آستین بر زده‌اند تا تیم حاکم در ارگ را پیروز میدان نموده و برای پنج‌سال دیگر بر گُرده‌های مردم سوار کنند.
اکنون این سازمان در شبکه‌های اجتماعی زیر فشار جریان‌های سیاسی و مردمی قرار گرفته است. اخیراً گرداننده‌گانِ صفحات اجتماعی سازمان ملل متحد در افغانستان که خبرهای مربوط به این سازمان را در افغانستان بازتاب می‌دهند، دست به حذف و بلاک کردنِ پرسش‌گران زده‌اند. بیشتر کاربران فیسبوک ـ از افراد عادی گرفته تا شخصیت‌های سیاسی ـ ادعا کرده‌اند که گرداننده‌گان صفحات اجتماعیِ این سازمان دیدگاه‌ها و پرسش‌های‌شان را در پیوند به مداخلۀ این سازمان در امور انتخابات حذف و حساب‌های‌شان را بلاک نموده‌اند.
پرسش این‌جاست که این سازمان با وجود آن‌که خود را بانی و حامی حقوق بشر در جهان می‌داند، چرا دست به سانسور و خفه کردن آزادی بیان می‌زند؟ آیا پالیسی سازمان ملل در جهان تغییر کرده و یا هم این‌که تنها مأموریتِ بخش یوناما که در افغانستان فعالیت دارد، بنا بر دلایلی تغییر کرده است؟