برخی‌ها پس از اعتراض‌های مردمی در برابر تقلب‌های انتخاباتی، اظهارنظرهایی به‌خاطر خشنودی یک دستۀ مشخصِ انتخاباتی صورت دادند که حتا خرد سیاسی‌شان را نیز با سوال روبه‌رو کرده است. سخنانی از این دست که در برابرِ مظاهره‌کننده‌گان «نیروهای امنیتی حق دارند از سلاح استفاده کنند» و یا «خاین ملی» خواندن مسوولانِ تظاهرات را چیزی جز جدا شدنِ این سیاسیون از عزم و ارادۀ مردم در برابر تقلب و مهندسی آرا خبر نمی‌دهد. معلوم نیست که این سیاسیون با کدام درایت و منطق در برابر ارادۀ مردم چنین سخنانی در رسانه‌ها بیان می‌کنند که حتا بی‌خبری آن‌ها را از احکام قانون اساسی و مهم‌تر از آن، ارزش‌های دموکراتیک در جامعه برملا می‌کند. مگر این‌ها خبر ندارند که اعتراض به عنوان حقِ قانونیِ شهروندان کشور در قانون اساسی تسجیل یافته است؟ مگر این افراد نمی‌دانند که تمثیل دموکراسی بدون اعتراض‌های مدنی و ایستاده‌گی در برابر ناهنجاری‌های سیاسی و اجتماعی ممکن نیست؟
اگر دستۀ انتخاباتی «دولت‌ساز» در برابر تظاهرات حرف‌های غیرمسوولانه می‌گوید، از این دسته و افراد آن گلایه‌یی وجود ندارد. آن‌ها طی پنج سالِ گذشته به مردم دروغ گفته‌اند و آن‌ها را گوشتِ دمِ توپ به حساب آورده‌اند. اما وقتی شخصیت‌های دیگرِ سیاسی که هیچ نسبتی با این تیم از نظر فکری و رفتاری نمی‌توانند داشته باشند، چنین موقف‎های غیرملی و مردمی می‌گیرند، واقعاً جای تأسف و تأثر است.
این‌جا بحث بر سرِ دستۀ انتخاباتی «ثبات و همگرایی» که یکی از دسته‌های معترض به تقلب می‌تواند به شمار رود، نیست. شورای نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری که تقریباً تمامی دسته‌های انتخاباتی را شامل می‌شود، به‌کرات در برابر تقلب صدای اعتراضِ خود را بلند کرده و از قانونمند شدنِ روند انتخابات حمایت کرده است. آیا همۀ این دسته‌های انتخاباتی به‌خاطر منافع شخصیِ خود دست به اعتراض در برابر تقلب می‌زنند؟
متأسفانه تحلیل برخی از سیاسیونِ کشور از قضایای جاری آن‌قدر پیش پا افتاده و ضعیف است که نمی‌توان حد و معیاری برای آن مشخص کرد. تقلب در انتخابات، سرنوشت کشورِ ما را به تباهی می‌کشاند. ما تجربه‌های زیادی از تقلب‌های انتخاباتی داریم که هیچ کدام به ایجاد حکومت‌هایِ برخاسته از ارادۀ مردم منجر نشده‌اند. هیچ‌یک از این حکومت‌ها نتوانستند به دلیل ضعف مشروعیت سیاسی، کارآییِ خود را در عرصۀ بهبود وضعیتِ کشور ثابت کنند. هیچ یک از این حکومت‌ها برای مردم افغانستان نوید خوشبختی نداشتند. آیا بازهم باید در برابر تقلب و مهندسی آرا خاموش بود و به‌خاطر این‌که منافع شخصیِ فلان فرد سیاسی در به قدرت رسیدنِ دستۀ تقلب و جعل‌کاری ممکن است حفظ شود، از تقلب حمایت باید کرد؟
گفتیم «ممکن است منافع شخصی این افراد در به قدرت رسیدن دستۀ جعل‌کار و متقلب حفظ شود»؛ زیرا برای حفظ این منافع نیز هیچ ضمانتی وجود ندارد. مگر همین سیاسیون بارها سران دستۀ انتخاباتی تقلب و جعل‌کاری را در جریان پنج سال گذشته نیازمودند؟ مگر بارها به ارگ نرفتند و حتا سند توافق‌نامه با آن‌ها ننوشتند؟ مگر از همه چیزِ مردم و اعتبار سیاسیِ خود برای سرانِ تقلب هزینه نکردند؟ نتیجۀ آن چه شد؟ مگر خودشان بارها در برابر سرانِ تقلب و مهندسی آرا به صحنه بیرون نشدند و سخنانِ تلخ و انتقادهای تند بر آن‌ها وارد نکردند؟ مگر خودشان به تشکیل «قوی‌ترین اپوزیسیون» در ترکیه در برابر ارگ وادار ساخته نشدند؟ مگر خودشان برای تغییر وضعیتِ فعلیِ کشور به یک دستۀ انتخاباتی دیگر نپیوستند که در آغاز راه از هم فرو پاشید و تکه تکه شد؟ آیا این‌ها نمی‌دانند که اگر یک بارِ دیگر تقلب در کشور پیـروز شود، باز سران دستۀ تقلب برای آن‌ها پاپوش می‌دوزند و از بارگاه آنان را می‌رانند؟ حالا چه شده است که این افراد صدای‌شان از سران تقلب و جعل‌کاری نیز در برابر مردم‌شان بلندتر شده است؟
اعتراض، حق مدنیِ شهروندان کشور است. این راه را قانون اساسی کشور کاملاً به رسمیت شناخته است. شهروندانِ کشور حق دارند هر زمانی که خواسته باشند و منافع‌شان ایجاب کند، دست به تظاهرات بزنند. حکومت هم به عنوان مجری قانون باید از این تظاهرات حمایت کند و در تأمین امنیتِ آن بکوشد. نیروهای امنیتی و دفاعیِ افغانستان برای سرکوب مردم ساخته نشده‌اند. این نیروها از مردم اند و از منافع مردم‌شان پاسداری می‌کنند و نه این‌که همچون گروه‌های تروریستی در برابر مردم از سلاح استفاده کنند.
سخنانی از این نوع که نیروهای امنیتی حق دارند در برابر تظاهرات از سلاح استفاده کنند، تقلیل دادن نیروهایِ باوقار امنیتی کشور در حدِ گروه‌های تروریستی و هراس‌افکن است. در ضمن آن‌هایی که اعتراض‌های مردمی را مدیریت و سازمان‌دهی می‌کنند، بر اساس قوانین کشور هرگز خاین ملی به حساب نمی‌آیند. در هر راه‌پیمایی و اعتراضی حتماً عده‌یی به عنوان سازمان‌دهنده عمل می‌کنند تا اعتراضاتِ خیابانی به بیراهه کشیده نشود، این افراد به عنوان نخبه‌های سیاسیِ جامعه حق دارند در چنین اعتراض‌هایی شرکت کنند. هیچ اعتراض‌کننده‌یی بر اساس نص قانون اساسی کشور، «خاین ملی» نیست و نباید با چنین عنوان‌های مورد بی‌احترامی قرار گیرد. به این سیاسیون به وضاحت باید گفت که راهِ خود را از مردم‌تان جدا نکنیـد! اگر راه‌تان از مردم جـدا شد، دیگر حتا جایی برای زنده‌گی کردن در این کشور نخواهید یافت.
تقلب‌کاران هیچ‌گاه به وعده‌های‌شان به دلایلِ مشخص و انکارناپذیرِ سیاسی و تباری عمل نخواهند کرد. آن‌ها از شما به عنوان ابزار استفاده می‌کنند و هرگاه به اهداف‌شان دست یافتند، چنان روزگارتان را سیاه می‌سازند که مادر به حال‌تان بگرید.