به احتمال زیاد برخی از اعضای کمیسیون انتخابات به شمول رییس آن، تصمیمِ خود را برای اعلام نتایج اولیۀ انتخابات ششـم میزان گرفته‌‌اند و ممکن که این نتایج به صورتِ نسبی به‌زودی اعلام شود. از آن جایی که مهم‌ترین حامی اعلام نتـایج اولیه به‌ صورتِ تقلب‌آمیز، دستۀ انتخاباتی «دولت‌ساز» است که سکان ادارۀ کشور را نیز در دست دارد؛ گفته می‌شود که تدابیری جهت مهارِ اعتراض‌ها نسبت به نتایج اولیه از سوی حکومت گرفته شده است. در همین حال، دیگر دسته‌های انتخاباتی که نسبت به نتایج تقلب‌آمیز انتخـابات اعتراض دارند، به کمیسیون انتخابات هشدار داده‌اند که متوجه پیامدهای چنین اعلامی باشد و اگر کشور به دنبال اعلام نتایج تقلب‌آمیز به بحـران رفت، مسوول آن کمیسیون انتخابات و دستۀ انتخاباتی»دولت‌ساز» است که می‌خواهد از راه مهندسی آرا زمام امور را در دست گیرد.
دستۀ انتخاباتی «دولت‌ساز» از آن جایی که به هیچ اصلِ دموکراتیک و مردمی برای رسیدن به قدرت اعتقاد ندارد، ضمن نفوذ در کمیسیون انتخابات، تلاش‌های جدی‌یی را برای یک جا کردن دیگر دسته‌های انتخاباتی با خود از راهِ تطمیع و زور نیز روی دست گرفته است. «دولت‌ساز» همه‌روزه در حالِ چانه‌زنی با دسته‌های دیگر انتخاباتی است تا بتواند تعداد معترضان به نتایج تقلب‌آمیز را کاهش دهد. این دسته به دیگر نامزدانِ انتخابات وعده می‌دهد که در صورت پیروزی، هم امکانات مالی و هم امکاناتِ دولتی در اختیارشان قرار می‌دهد.
ایتلاف و یک‌جا شدنِ دسته‌های انتخاباتی، هرچند امر مذموم و غیرقانونی نیست؛ اما وقتی این یکی شدن‌ها برای چوکی و پول صورت بگیرد و از تقلب حمایت ‌شود، دیگر نمی‌توان به آن «ایتلاف انتخاباتی» گفت؛ بل به صورت واضح «تقابل با خواست مردم و گرفتن سر بوجی با دزدانِ آرا، دارایی و عزتِ مردم» است. متأسفانه چنین اتفاق‌هایی در روزهای پسـین افتاد و برخی از دسته‌های انتخاباتی را در میان مردم به یک پولِ سیاه بدل کرد. بدنامی و داغِ ننگی را که آن‌ها حالا بر پیشانی دارند، تاریخ و مردم افغانستان هرگز فراموش نخواهند کرد. آنانی که از تغییر روایت سخن می‌گفتند و حکومت را غیرمشروع می‌دانستند و ارگ را فقط چند خشت و مشتی گل معرفی می‌کردند، سرانجام در پای زر و زور و تزویر به زانو درآمدند و خود به عُمالِ جنایت و خباثت در تاریخ افغانستان مبدل شدند. شرم باد بر چنین داعیه‌دارانی که ارزش‌های‌شان معامله با جان و مالِ مردم‌شان است. شرم باد بر چنین روایت‌گرانی که خود به روایتِ حماقت و فریب‌کاری مبدل می‌شوند.
اما کُل قضیه این نیست، این‌گونه افراد ضمن این‌که ماهیت ارتجاعی و پلیدِ خود را برملا می‌کنند، نشان می‌دهند که در انتخابات باید بسیار محتاط بود و فریبِ چهره‌های مظلوم و عوام‌فریب را نخورد. چهره‌هایی که با چند کتابِ سیاست در زیر بغل و یک دیپلوم به گفتۀ محمدرضا شفیعی کدنی شاعر نامدار زبان فارسی، از کارخانۀ قند فریمان، می‌خواهند از خود سوپرمن و هیرو بسـازند. این‌گونه افراد نشان دادند که تاب یک روز مقاومت و ایستاده‌گی در راستای آرمان‌هایِ مردم‌شان را ندارند. آن‌ها ضعیف‌تر و کم‌مایه‌تر از آن اند که بیایند و داعیۀ مردم را به سینه بزنند. رفتارهای این‌گونه افراد را وقتی مطالعه کنیم، آنگاه بهتر می‌توان پی به بزرگی و عظمتِ قهرمان ملی برد؛ عظمتِ آرمان‌ها و اعتقاداتش؛ عظمتِ باور به راهی که انتخاب کرده بود؛ عظمت فکر و اندیشه‌یی که برای به کرسی نشاندنِ آن حتا حاضر شد جانِ خود را قربان کند. اگر انسان‌هایِ ضعیف و بی‌اراده نمی‌بودند، آنگاه ما چگونه می‌توانستیم عظمتِ انسان‌هایی چون قهرمان ملی را درک کنیم و در برابرشان سر تعظیم فرود آوریم؟
و اما از اصل موضوع دور نرویم که با وجود چنین ایتلاف‎ها و همنوایی‌ها، دسته‌های انتخـاباتی‌یی که از آرمانِ مردم دفاع می‌کنند، هنوز پابرجا در صحنه ایستاده ‌اند و نمی‌گذارند که تقلب‌کاران با هر چه زور و امکاناتِ مالی‌‌یی که دارند، به هدف‌های شان برسند. آن‌ها به تقلب «نه» گفته ‌اند و این بار ثابت خواهند کرد که از راه ریا و تزویر نمی‌توان بر گُرده‌های مردم سـوار شد. شاید دستۀ انتخاباتی «دولت‌ساز» موفق شود که از راه نفوذ بر کمیسیون انتخابات، نتایج اولیه را به نفعِ خود اعلام کند؛ ولی این هرگز به معنای پیـروزی این تیم در انتخابات نخواهد بود.
اعلام نتایج تقلب‌آمیز این بار هرقدر زور و امکانات در پشتِ سرش باشد، باز به نتیجۀ نهایی نمی‌رسد. این بار تصمیم از آنِ مردم است. این بار مـردم تصمیم گرفته‌اند که دموکراسیِ نونهال‌شان را نگذارند که یک مشتِ دغل‌کار به لجن بکشند. مردم در صحنه حضور دارند و از حق‌شان شجاعانه دفاع می‌کنند. در این میان، روسیاهی به آنانی باقی می‌ماند که با آرمان‌های مـردم و هواخواهان‌شان معامله کرده‌اند.