دو شب پیش (۲۲ قوس) در حملۀ خودی به نیروهای محلیِ ارتش در ولسوالی قره‌باغ ولایت غزنی، دست‌کم ۲۳ سرباز به شهادت رسیده‌اند. بنا به گزارش فرمانده محلی ارتش در این ولسوالی، این حمله کار عواملِ نفوذیِ طالبان در پاسگاه ارتشِ محلی بوده‌ که به‌تازه‌گی از ولایت قندهار به این پاسگاه اعزام شده بودند.
این نوع حملات که در هفته‌های اخیر در دیگر ولایاتِ افغانستان نیز تجربه شده‌اند، موج تازه‌یی از حملاتِ خودی تلقی می‌شوند که در پیوند به جدی‌شدنِ برنامۀ صلح از سوی طالبان قابل درک و تفسیر است.
با آغاز دوبارۀ مذاکرات صلح طالبان – امریکا، گروه طالبان ضمن آن‌که خود را مصمم به ادامۀ این مذاکرات نشان داده؛ هنوز در ارتباط به صلح یا گفت‌وگوهای بین‌الافغانی موضعِ استواری نداشته است‌؛ زیرا گفت‌وگوهای بین‌الافغانی در ادبیاتِ طالبان و حکومت به دو برداشتِ متفاوت دلالت داشته که در برداشتِ حکومت، گفت‌وگوهای بین‌الافغانی «مذاکرۀ حکومت با طالبان» تعریف شده اما طالبان آن را به «گفت‌وگو با نماینده‌گان جناح‌های سیاسیِ افغانستان منهای حکومت» تعریف کرده‌اند و تذکر داده‌ بودند که حتا اگر یکی از اعضای حکومت در این گفت‌وگوها با طالبان روبه‌رو شوند، فقط از «حیثیت شخصی»َِ خودشان می‌توانند به اظهار نظر بپردارند.
در این تعبیر، طالبان و کشورهای حامیِ آن‌ها علاقه‌مند بودند که با تمرکز به برنامۀ صلح با امریکا و به تعویق انداختن گفت‌وگوهای بین‌الافغانی، آن را به زمانی موکول کنند که میان طالبان – امریکا توافقِ صلح امضا شده و آن‌ها در حملات‌شان بر نیروهای حکومتی، از مداخلۀ امریکا مصون و حکومت هم از حمایت‌ِ مستقیم نظامیِ امریکایی‌ها محروم است. در این رویکرد، حکومت یا می‌باید از طریق ادامۀ جنگِ طالبان سقوط می‌کرد و یا هم به صلحِ مساوی با پیـروزیِ طالبان تن می‌داد. شاید یکی از دلایل توقف گفت‌وگوهای طولانیِ صلح نیز همین بود که امریکایی‌ها نخواستند چنین فرصتی را برای طالبان و حمایت‌گران بیرونی‌شان زمینه‌سازی کنند.
اما اکنون به نظر می‌رسد که جانب امریکا در دور جدید مذاکرات صلح، گفت‌وگوی بین‌الافغانی با حضور محوریِ حکومت را به طالبان قبولانده و آن را جزء اساسیِ برنامۀ صلح خوانده است. هیأتِ همه‌شمولی که در آیندۀ نزدیک قرار است با طالبان مذاکره کند، شاملِ افراد و ایده‌هایِ حکومتی‌یی خواهد بود که همه در مجموع نماینده‌گی از مطالباتِ حکومت خواهند کرد. در چنین شرایطی یا طالبان باید میز مذاکره را ترک کنند و به جنگ با امریکا و حکومت افغانستان ادامه دهند و یا باید تا آغاز گفت‌وگوهای بین‌الافغانی در میدان جنگ در برابرِ حکومت چنان برازنده‌گی‌هایی از خود نشان دهند که دستِ برتری را در رقم زدن به نتیجۀ گفت‌وگوهای بین‌الافغانی نسبت به حکومت پیدا کنند.
آقای غنی به عنوان کسی که در رأس حکومت موجود قرار دارد، به همان اندازه‌یی که بر پیروزی در انتخاباتِ به بُن‌بست رسیدۀ ۶ میزان ۱۳۹۸ اصرار دارد، بر به‌دست گرفتنِ برنامۀ صلح و مدیریتِ گفت‌وگوهای بین‌الافغانی نیز اصرار دارد و حتا این‌همه رسوایی سیاسی و اقتصادی در محورِ انتخابات را برای رقم زدن به برنامۀ صلح مطابق فصل‌هایِ ناتمامِ خود به جان پذیرفته است. موج تازۀ حملاتِ خودی طالبان که به‌یکباره منجر به از بین رفتن تمام سربازهایِ موجود در یک پاسگاه دولتی می‌شود، واکنشی به برنامۀ صلح غنی است. طالبان تمامِ توان و اسـتعدادِ خود را بسیج کرده‌اند که تا قبل از این‌که توافقِ صلح با امریکا حکم به منعِ خشونت‌ها یا کاهش آن دهد و در نهایت گفت‌وگوهای بین‌الافغانی با تعبیر حکومتیِ آن برگزار گردد، قدرت نظامی و نفوذ‌شان در صفوفِ نیروهای حکومتی را به نمایش بگذارند. اما ای کاش آقای غنی برای صلح با طالبان چنان نقشه و ابتکارِ ملی و میهنی‌یی می‌داشت که دست‌کم می‌توانست با جان‌های شیرین ۲۳ سربازِ شهید شده در غزنی همسنگی می‌کرد.