در حالی که سازمان بهداشت جهانی، وضعیت اضطراری را در خصوصِ ویروس کرونا اعلام کرده است، افراد مصاب به این بیماری جدید، به مرز بیش از ده‌هزار نفر در چین رسیده و همین‌گونه بیش از دوصدوپنجاه نفر را در این کشور کشته است. ساختن یک شفاخانۀ هزاربستریِ عاجل در چین، نشان از آن دارد که خطر شیوعِ این ویروس در سراسر چین و انتقال آن به بیرون در حالِ افزایش است. به همین سبب، کشورهای همسایۀ چین در حال بندوبست‌هایِ فراوان برای مقابله با ورود این ویروس‌اند و وضعیت اضطراریِ سازمان جهانی بهداشت نیز این تلاش‌ها را شدت بخشیده ‌است. در این میان، افغانستان در همسایه‌گی چین می‌باید خطرِ ورود این مرض به کشور را جدی بگیرد؛ زیرا علاوه بر عاملِ همسایه‌گی، رفت و برگشت‌هایِ غیرایمن میان دو کشور، این نگرانی‌ را برجسته می‌سازد که هیولای کرونا از افغانستان سرک بکشد و کارِ مردمِ جنگ‌زدۀ این سامان را زارتر از گذشته سازد.
اگرچه تلفاتی که ویروس کرونا در چین گرفته است، کمتر از تلفاتِ روزانۀ افغانستان در میدان‌های جنگ و انتحار و انفجار بوده و هنوز این ویروس در زمینۀ کشتار نتوانسته با پدیدۀ جنگ در افغانستان برابری کند؛ اما میان مردم افغانستان به‌خصوص جوانان و آن‌هایی که اهلِ اندیشه و محاسبه‌اند، این استدلال وجود دارد که در صورتِ ورود کرونا به این کشور، به‌دلیل نبود امکانات و ظرفیت‌های بهداشتی، این ویروس می‌تواند در زمینۀ کشتار مردم، از طالبان و داعشیان پیشی بگیرد. خوشبختانه افغانستان به گونۀ طبیعی از همۀ ویروس‌هایِ کُشنده و مشهوری همچون ایبولا، آنفلوانزای مرغی و خوکی که در سالیانِ گذشته در جهان وحشت آفریدند، در امان بوده است. این در امان‌بوده‌گی اما نوعی احساسِ بی‌غمی و خوش‌شانسی را برای دولت و مسوولانِ امور به میان آورده که گویا کرونا نیز پیش از آنکه به کابل برسد، در چین سرکوب خواهد ‌شد.
اما هرچه که باشد، احتمالِ انتقال این ویروس به افغانستان، یک تهدیدِ عینی و جدی است. اگرچه تا کنون موردی از این بیماری در کشور ثبت نشده و وزارت صحت عامه هم از سلسله‌آماده‌گی‌هایش برای مقابله با این ویروس خبر می‌دهد؛ اما امکانات بهداشتیِ محدودِ ما پیشاپیش این هشدار را می‌دهد که اگر خدای‌ناکرده این ویروس به افغانستان پای بگشاید، سرعتِ شیوع آن بالاتر از هر جایِ دیگر دنیا خواهد بود. چین و سایر کشورها مسلماً به‌واسطۀ زیربناهای بهداشتی و اقتصادیِ محکمی که از آن برخوردارند، می‌توانند شهرها و روستاهای‌شان را قرنطین و شفاخانه‌های ویژه و موقتی را به‌سرعت احداث کنند. اما در یک کشور مبتلا به فقر، جنگ و بی‌سوادی، ویروس کرونا می‌تواند سریع‌تر از باد سفر کند و قربانی بگیرد. از این منظر، بهترین رویکرد برای کشور ما، کنترل و تفتیشِ بهداشتیِ ترمینال‌های مسافرین خارجی به‌ویژه از مبدای چین است. برای چنین کاری هر قدر هزینه هم که شود، بازهم کمتر از هزینۀ شیوع کرونا در شهرهاست که قرنطینه شدنِ جمعیت‌های بزرگ را می‌طلبد؛ کاری که مسلماً از توان دولت و حکومتِ افغانستان خارج است.
افزون بر این، وزارت صحت افغانستان تا هنوز پروسۀ آگاهی‌دهی دربارۀ اعراض و علایم بیماری کرونا، شیوه‌های پیشگیری و مقابله با آن را آغاز نکرده است؛ کاری که دورترین کشورها از چین نیز برای شهروندان‌شان انجام داده‌اند و زیربنای معرفتیِ لازم را برای مواجهه با این خطر تدارک دیده‌اند. دولت افغانستان حتا اگر در انجام این اقداماتِ کوچک و ابتدایی احساسِ کم‌ظرفی و ناتوانی دارد، می‌باید از سازمان بهداشت جهانی و سایر نهادهای بین‌المللی رسماً طلبِ یاری کند و توجه آن‌ها را به موقعیتِ آسیب‌پذیر افغانستان در برابر ویروس کرونا جلب کند. وزارت صحت عامه در همکاری با مراجع بین‌المللی، می‌باید تیم‌های ویژه‌یی از پزشکان را در این رابطه مورد تعلیماتِ ویژه قرار دهد تا این تیم‌ها با تجهیزاتِ بهداشتی لازم در هنگامِ ضرورت بتوانند در سرتاسر افغانستان به عملیات‌های صحی اقدام ورزند.