روزنامه‌های پاکستانی به نقل از استخبارات آن کشور خبر داده‌اند که شمار زیادی از طالبان آزادشده، در جبهاتِ آن گروه دیده شده‌اند و احتمال می‌رود که همۀ زندانیان آزاد شده، به صفوف طالبان بپیوندند. روزنامۀ استار تریبون این خبر را به نقل از مقامات غربی نیز تصدیق کرده است. این روزنامه هم‌چنان گفته که با توجه به این موضوع، طالبان منتظر فرا رسیدن سال ۲۰۱۴ اند.

این موضوع از قبل هم پیش‌بینی می‌شد، چنان‌که در همین ستون بارها نسبت به آزادی بی‌رویۀ طالبان از سوی پاکستان و افغانستان، هشدار داده شده‌ـ اما دولت افغانستان کم‌تر به آن توجه کرده است.
نکتۀ جالبِ این بحث آن‌جاست که در پیوند با این گزارش‌ها، شورای عالی صلح اعلام موضع کرده و گفته است که آنان اسنادی را در دست ندارند تا صحت و سقم این گزارش‌ها را نشان دهد. این به آن معناست که شورای عالی صلح، هنوز مساله را نپذیرفته و هنوز مایل است که روند آزادسازی طالبان ادامه یابد.
آزادسازی طالبان پروسه‌یی توافق‌شده میان افغانستان و پاکستان است که به‌خاطر جلب اعتماد طالبان برای تحقق گفت‌وگوهای صلح تا هنوز ادامه دارد. پاکستان تا کنون بی‌هیچ قید و شرطی، شمار زیادی از طالبان را آزاد کرده است و بارها گفته شده، این آزادی زیر پوشش یک برنامۀ منفعت‌طلبانه صورت گرفته و سودی به حال صلح ندارد. پاکستان از آزادسازی طالبان، نیت دیگری جز جلب توجه غرب مبنی بر حمایت از گفت‌وگوهای صلح نداشت که به آن نایل آمد. در جنب آن، حمایت گسترده‌یی را برای تقویت جبهات طالبان گسیل داشت که اکنون خودش به آن اعتراف کرده است.
اکنون پرسش آن است که چرا پاکستان صحت خطرِ آزادسازی طالبان را اعلام کرده است؟
به نظر می‌رسد که پاکستان پس از نایل آمدن به اهداف پنهانش، از عواقب بدِ آن نگران شده است. این عاقبت بد، موجی از اتهامات جدیدی می‌تواند باشد که در آینده از آدرس افغانستان متوجه آن کشور خواهد شد. هرچند دولت افغانستان به تازه‌گی از پاکستان خواسته است که فهرست هر گروهی را که آن کشور آزاد می‌کند، در اختیار شورای عالی صلح قرار دهد؛ اما این درخواست پس از آن مطرح شد که شمار چشم‌گیری از طالبان آزاد شده بودند و این درخواست، بیشتر به خینۀ بعد از عید می‌ماند.
از این‌رو، ممکن است که در صورت به میان آمدنِ خطر کلانی از ناحیۀ طالبان آزادشده، دولت افغانستان بازهم پاکستان را متهم به آزادسازی هدف‌مند سازد که در آن صورت، همۀ امتیازهای به‌دست آمدۀ پاکستان از میان خواهد رفت.
تصور می‌شود که پاکستان به‌خاطر رفع این نگرانی، پیش‌دستی کرده و قبل از موضع‌گیری دولت افغانستان، نگرانی خود را ابراز کرده است تا در آینده دستاویزی برای دفاع داشته باشد. اما شورای عالی صلح تا هنوز این حقیقت را درنیافته و هنوز به پروسۀ آزادسازی امیدوار است.
با این حساب، می‌توان گفت که در این برنامه، شورای عالی صلح به‌شدت شکست خورده و یک بار دیگر، بطالتِ آن ثابت شده است.
این اشتباه نخستِ شورای عالی صلح نیست. از بدو تأسیس، این شورا ـ از ماهیت وجودی آن گرفته تا عملکردهای متعدد ـ لبریز از اشتباه بوده و مقامات نیز همواره در پی توجیه فعالیت‌های این نهاد.
جای تأسف آن‌جاست که به‌رغم این همه اشتباه، بدون هیچ دلیل موجه و قانع‌کننده‌یی این شورا به کارِ خود ادامه می‌دهد و هنوز آقای کرزی مجوز خرج میلیون‌ها دالر و صرف نامحدود فرصت‌ها را از آن نگرفته است. تا زمانی که کار این نهاد توجیهات منطقی داشته باشد، آقای کرزی از آن به عنوان یک نهاد موثر و مطمین، برای برگشت امنیت یاد می‌کند و حتا به تشکیل آن افتخار. اما همین که فاجعه خلق شد و شورای عالی صلح مورد انتقاد قرار گرفت، آن را یک نهاد مستقل می‌داند و متصدیان آن را نیز مورد نکوهش قرار می‌دهد. چنان که در واقعۀ شهادت استاد ربانی رییس پیشین این شورا، چنین کرد.
شکی نیست که آقای کرزی پس از انتقادهای بسیار دریافته که آزادی بی‌رویۀ طالبان، برای امنیت کشور خطرآفرین است و به همین خاطر مسالۀ بررسی فهرست زندانیانِ آزادشده را مطرح کرده است. اما گزارش پاکستانی‌ها نشان می‌دهد که دیگر کار از کار گذشته است و بنابرین، دیر یا زود جناب کرزی تمام تقصیرها را به گردن شورای عالی صلح خواهد انداخت.
این‌جاست که نمایان می‌شود شورای عالی صلح تنها پوششی‌ست تا اشتباهات تیم حاکم را توجیه ‌کند. حال آن‌که دیگر ماهیت این نهاد برای مردم روشن شده و همه می‌دانند که شورای عالی صلح تا کنون هیچ کاری به‌جز خرج سرمایۀ ملی و اتلاف وقت، نداشته است.
بنابراین، نه تنها که اکنون ما شاهد شکست دیگرِ این شورا هستیم و هیچ واکنشی نسبت به آن نمی‌بینیم، بل در آینده هم احتمال می‌رود که این وضعیت ادامه یابد و هیچ‌یک از سیاست‌گزاران حکومت، حرکتی برای حذف شورای عالی صلح نکنند.