«شماری از دستگاه‌های خارجی، با دادن اطلاعات نادرست، از سال ۲۰۱۴ فیلمِ ۲۰۱۴ ساخته‌اند». این سخن را رییس‌جمهور کرزی در مراسم تجلیل از روز جهانی زن در کابل ابراز کرده است.
حامد کرزی در این مجلس گفت: شماری از دستگاه‌های خارجی و داخلی در رابطه با سال ۲۰۱۴ و خروج نیروهای بین‌المللی، در بین مردم تشویش ایجاد کرده‌اند؛ ولی ما به مردم اطمینان می‌دهیم که خیر و خیرت است و وضعیتِ ما بعد از سال ۲۰۱۴ بهتر می‌شود. انتخابات برگزار می‌شود و حکومت بهتر می‌آید و اقتصاد ما خوب‌تر و بهتر می‌‌گردد.
پیش از این نیز آقای کرزی در روز گشایش کار مجلس نماینده‌گان گفته بود که در ۲۰۱۴ مردم پلو و چلو می‌خورند و پیش‌تر از آن هم گفته بود که ۲۰۱۴ نوروز است و مردم افغانستان هفت‌میوه خوردن می‌روند.
کرزی در این مجلس هم‌چنان گفت: «تا دیروز جامعۀ بین‌المللی می‌گفتند که ما می‌رویم؛ اما دبیر کل ناتو در سفر اخیر به ما می‌گوید که تمامی کشورهای عضو ناتو می‌خواهند حضورشان را در افغانستان حفظ کنند… . حالا اگر می‌خواهند در افغانستان حضور داشته باشند، باید این حضور در چوکات قانون اساسی افغانستان باشد».
این سخنان رییس‌جمهور از دو جهت قابل تأمل است. نخست این‌که؛ آیا خارجی‌ها سال ۲۰۱۴ را برای مردم افغانستان «ببو» ساخته‌اند یا سیاست‌های دستگاهی که آقای کرزی در رأسِ آن قرار دارد؟
درست است که آقای کرزی در سخنانش همواره سال ۱۳۹۳را سالی خوب و بهاری برای مردم افغانستان عنوان می‌کند؛ اما راهبردها و سیاست‌های عملی ارگ سبب شده است که مردم نسبت به ۲۰۱۴ کاملاً مشوش و مضطرب باشند.
تلاش برای کشاندن طالبان به قدرت در بعد از سال ۲۰۱۴، پروسۀ گنگ و مبهم صلح، رهایی بدون قیدوشرط زندانیان طالبان، ناتوانی و ضعف نیروهای امنیتی، کشیده شدن جنگ به ساحات امن، نبود تعریف مشخص از دشمن و … عواملی‌اند که مردم را ناامید و دل‌سرد کرده و به‌جای آرامش، به دل‌های‌شان تشویش راه داده است.
در کنار این، شما بر بنیاد کدام منطقِ روشن به مردم اطمینان داده‌اید که ۲۰۱۴ سال پلو و چلو یا هفت‌میوه خوردن است؟ شاید در ۲۰۱۴ اتفاقی خاصی رخ ندهد؛ اما اگر نیروهای خارجی واقعاً از افغانستان خارج شوند، سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ را چه‌گونه ارزیابی می‌کنید؟ آن‌هم زمانی که برخی از افراد نزدیک به شما و دخیل در دم‌ودستگاه ارگ، در میان مردم افغانستان به طریقه‌های مختلف زهر نفاق می‌پاشند؛ رسانه‌های حامی شما، هر از گاهی برخلاف صفا و صمیمیتِ مردم برنامه‌ می‌سازند و با نمایش آن، پیام‌های ویران‌گر به جامعه منتقل می‌‌کنند. بر این بنیاد، چه‌گونه می‌توان تصور کرد که آینده بدون حضور نیروهای خارجی در افغانستان، به‌خوبی و خوشی سپری می‌گردد؟
و اما نکتۀ دوم در سخنان دیروز آقای کرزی، این‌است که نیروهای خارجی بعد از سال ۲۰۱۴ نیز در افغانستان می‌مانند. این موضوعی‌ست که روزنامۀ ماندگار بارها تذکر داده است.
در همین ستون بارها گفته شده است که خارج شدن نیروهای ناتو از افغانستان به این ساه‌گی‌ها ممکن نیست و هیاهویی که حکومت در این مورد به‌راه انداخته، نمی‌تواند حقیقت داشته باشد.
این موضوع در سخنان دیروزِ رییس‌جمهور همان‌گونه که ما می‌گفتیم، بازتاب یافته است؛ زیرا این را می‌دانیم که آقای کرزی خود اصرار بر حضور نیروهای خارجی در افغانستان دارد و با هیاهوی خارجی‌ستیزی، فقط خاک به چشم مرم زده می‌شود و برخی از امیال سیاسی برآورده می‌گردد.
به هر صورت، کمترین تحلیل این است که شاید اطمینان آقای کرزی در مورد سال ۲۰۱۴ و پس از آن در این نکته نهفته باشد که او یقین دارد که نیروهای خارجی با تفاوت‌هایی نسبت به امروز، هم‌چنان در افغانستان باقی می‌مانند که این نیز نمی‌تواند نشانی از پلو خوردن و چلو خوردنِ مردم باشد.
بنابرین، آقای کرزی باید بداند که سیاه‌نمایی اوضاعِ بعد از سال ۱۳۹۳ اگر کار خارجی‌ها هم باشد، به آن اندازه نیست که سیاست‌های عملیِ او و تیمش در درون ارگ، آن را برجسته کرده است.