پس از دو سال موشک‌پراکنی پاکستان، حکومت افغانستان هنوز هم سرخورده و درمانده است که به چه کاری دست یازد تا از شرِ حملات موشکی پاکستان در امان بماند. آخرین بار، وزارت خارجۀ افغانستان اعلام کرده است که تلاش‌های دیپلماتیک در پیوند به این عملِ پاکستان به جایی نرسیده است و موضوع موشک‌پراکنی‌های این کشور به یک اجماع ملی نیاز دارد.
البته این اعلام وزارت خارجه، پس از رد صلاحیت شدن وزرای دفاع و داخله از سوی مجلس نماینده‌گان صورت می‌گیرد که در اوج حواس‌پرتی و بی‌برنامه‌گیِ جناب رییس‌جمهور پایان یافت. با توجه به این رویدادها، هنوز هم پرسش این‌که برنامۀ بعدی حکومت افغانستان برای پایان یافتنِ حملات موشکیِ پاکستان چیست، وجود دارد.
به نظر نمی‌رسد که مقصر درجه یک این واقعه، جناب آقای رییس‌جمهور، آجندای مشخصی در این زمینه داشته باشد؛ تنها برنامه‌یی که وزارت خارجه از آن یاد کرده است، تشکیل یک جلسۀ نظامی ‌با اشتراک مقامات پاکستانی در شهر جلال‌آباد است که تا کنون جانب پاکستان آن را لبیک نگفته است. بنابراین، احتمال آن‌که موشک‌پراکنی پاکستان ادامه یابد، بسیار زیاد است.
به هیچ‌کس پوشیده نیست که چنین عمل پاکستان، تجاوز آشکار به خاک افغانستان است و رییس‌جمهور به عنوان کسی مسوول دفاع از حریم و خاک این کشور است، وظیفه دارد تا در برابر این وضعیت پاسخ‌گو باشد. اما، گره کار در آن‌جاست که مسوول درجه یک کشور هنوز نمی‌داند که چه جریان دارد.
در روزگاری که ما زنده‌گی می‌کنیم، بسیار خنده‌آور است که کشوری آشکارا به مدت دو سال کشور دیگری را مورد تجاوز قرار دهد و رییس‌جمهورش دست زیر الاشه بنشیند و تماشا کند. این رفتار رییس‌جمهور به معنای بازی کردن با منافع ملی و آزادی مردم افغانستان است و هیچ توجیهی را برنمی‌تابد. این پرسش مطرح است که آیا آقای کرزی در دو سال گذشته آن‌قدر ناتوان بوده که علت و معلول این ماجرا را درنیافته است؟
بی‌تردید که چنین ناتوانی در کلیت وجود داشته؛ اما این مورد خاص ـ تعلل آگاهانه در جلوگیری از این رویداد و نشان دادن بن‌بست‌های متواتر برای مردم ـ بیانگر چیز دیگری می‌تواند باشد. آن‌گونه که از شواهد پیداست، علت ناروشنی در پشت پایان نیافتن ماجرای تجاوز پاکستان وجود دارد؛ زیرا هر بخردی به ساده‌گی درمی‌یابد که برکناری وزیران داخله و دفاع به بهانۀ این تجاوز، کار عاقلانه و چاره‌سازی نیست. هم‌چنان اجماعی که اگر قرار باشد از سوی حکومت به میان بیاید، هیچ دردی را دوا نخواهد کرد؛ چون بر فرض اگر این اجماع، دستور جنگ با پاکستان را بدهد هم کاری‌ست غیرعاقلانه، و اگر ندهد هم چنین. تنها نتیجه‌یی را که برنامه‌های حاضرِ حکومت به دنبال خواهد داشت، اتلاف وقت است و ادامۀ آواره‌گی و کشتار مردم مشرقی.
به نظر می‌رسد که این ضیاع وقت، تا به حال هم وجود داشته است؛ وگرنه تصفیه‌حساب این واقعه، کار بسیار سختی به نظر نمی‌رسد. یکی از ساده‌ترین راه‌ها، شکایت بردن به شورای امنیت سازمان ملل می‌باشد که حکومت افغانستان تاکنون آن را انجام نداده است. به‌راستی چرا حکومت افغانستان تا به حال چنین کاری را انجام نداده است؟ پاسخِ این پرسش برمی‌گردد به همان ابهامی ‌که در سطور قبلی مطرح شد و کسی از آن چیزی نمی‌داند.
بنابراین، می‌طلبد که جناب رییس‌جمهور به عنوان مسوول شماره یک مملکت، این ابهام را روشن سازد. دست به دامن اجماع ملی شدن، برکناری مسوولان نهادهای امنیتی و دیگر فعالیت‌هایی که فقط باعث اتلاف وقت گردد، چارۀ کارِ این ماجرا نیست. از این‌رو، اگر به‌راستی آقای کرزی و تیم همراهش کدام سوءنیت در پایان نیافتنِ موشک‌پراکنی‌های پاکستان ندارند، پس آن را در عمل باید نشان دهند و با متوسل شدن به مجراهای قانونی و منطقی ـ که هم مورد پسند مردم افغانستان باشد و هم جامعۀ ملل ـ این غایله را تمام کنند.