درست یک سال به انتخابات ریاست‌جمهوری و پایان دورۀ زعامتِ آقای کرزی باقی مانده است؛ فرصتی که اگر تنها به مسایل تخنیکیِ این انتخابات توجه کنیم، بازهم کم است.
اما از همه نگران‌کننده، یک سری کلیات است که مسوولیتِ آن نه تنها به حکومت افغانستان، بل به گروه‌های رقیب در انتخابات و هم‌چنان اشخاص و افراد نیز برمی‌گردد.
اما نخست از همه، برنامه و موقفِ تیم بر سر اقتدار است که تا کنون هیچ موضع روشنی در قبالِ انتخابات نگرفته است. به نظر می‌رسد که رییس جمهور به لحاظ قانونی حقِ سه‌باره انتخاب شدن ندارد، اما به این ساده‌گی هم نمی‌تواند از خیر این انتخابات بگذرد. بی‌تردید، گروه حاکم نامزد معینِ خود را در این انتخابات دارد؛ منتها تا کنون روشن نشده است. این عدم اعلامِ موقعیت در انتخابات، ناشی از آن‌جاست که هنوز رییس جمهور تلاش ذارد که از راه‌های غیر دموکراتیک، فرد مورد نظرش را جابه‌جا سازد و یا تا حدِ امکان اقتدار را بر محور شخصِ خودش تحکیم ببخشد. بنابراین، به نظر نمی‌رسد که رییس جمهور و همراهانش به این زودی‌ها اعلامِ موقعیت کنند. حتا تعلل در این کار از سوی او و هم‌چنان از سوی گروه‌ها و افراد رقیب، باعث ضیاع وقت می‌شود که می‌تواند یک موقعیتِ اضطراری خلق کند و آن زمان است که برنامه‌های غیر دموکراتیک ارگ ریاست جمهوری به نتیجۀ مثبت می‌رسد.
دوم، اعلام برنامه و موقفِ گروه‌ها و جبهاتِ اپوزیسیون است که آن نیز به‌سانِ برنامۀ تیم رییس جمهور نامعلوم می‌باشد. هرچند سروصداهایی شنیده می‌شود که گروه‌هایی مثل ایتلاف ملی، جبهۀ ملی و… از رقیب‌های اصلیِ این انتخابات هستند، اما هیچ یک از این گروه‌ها تاهنوز به صورت رسمی ‌اعلام نامزدی نکرده اند و این کار را سخت‌تر کرده است.
در حالی که نیاز است گروه‌های رقیب، نامزدهای‌ مورد نظرشان را مشخص کرده و روی برنامه‌های انتخاباتی‌شان کار کنند. از جمله ایضاح و شرحِ برنامه‌ها، دیدوبازدید با مردم شهرها و ولایات، ترتیب و تنظیم دفاتر و… که هنوز از هیچ کدام از این‌ها خبری نیست.
سوم، افراد و اشخاصی است که در ایام انتخابات، سمارقی سبز می‌کنند و باعث تعددِ برنامه و هم‌چنان ایجاد هرج‌ومرج میان رای‌دهنده‌گان می‌شود. بی‌تردید که چنین اشخاص و افرادی، محض مقداری پول و شهرت در انتخابات پیدا می‌شوند، اما از آن جایی قوانین بسیار متناسب و مستحکمی در افغانستان وجود ندارد، نمی‌توان این گروه‌ها را مهار کرد. دست‌کم، شروع کار از سوی نامزدهای اصلی در این انتخابات، می‌تواند از ظهورِ این نوع هرج‌ومرج جلوگیری کند.
چهارم، نامزدی شماری از چهره‌های تکنوکراتِ غربی می‌تواند باشد که در هر انتخاباتی سروکلۀ‌شان پیدا می‌شود. این چهره‌ها پایگاه‌های مردمی‌ندارند، اما به عنوان مکمل نامزدهای اصلی در انتخابات عمل می‌کنند. اکثراً این چهره‌ها از سوی بازیگران منطقه و جهان در افغانستان، انتخاب می‌شوند و برای تقویت یکی از نامزدهای اصلی، نقش بازی می‌کنند. در حال حاضر هم آوازه است که چند چهره از بیرون کشور در انتخابات افغانستان شرکت خواهند جست. بدون تردید که اکثر آنان، افراد و اشخاصی نیستند که برندۀ انتخابات باشند، اما تا مدت زمانی باعث مخدوش شدنِ برنامه‌های نامزدهای اصلی خواهند گردید. بنابراین، از این گروه نیز می‌توان به عنوان چالش عمده فرا راه انتخابات نام برد.
اکنون بحث آن است که چه دلیلی برای این‌همه تعلل وجود دارد؟
پاسخِ این پرسش را می‌توان از بازی قدرت در افغانستان دریافت که سیر نهایت غیراخلاقی دارد. بدون شک که نامزدهای مستقل، تیم بر سراقتدار، گروه‌ها و احزاب اپوزیسیون، همه خواهانِ محک‌ زدنِ نقش رقبای خود در انتخابات پیش رو اند. آن‌ها می‌خواهند با دقت دریابند که چانس برنده شدنِ چه کسی بیشتر است تا در فرایند یک ایتلاف‌سازی، معامله و…، خود و یا گروهِ خود را به آن سنجاق کنند. اما این نوع برخورد و سوداندیشی که سیاست‌مردانِ افغانستان آن را پیشه کرده اند، هرگز به خیر و صلاحِ کشور و مردم نیست. این نکته را هرچند مردم افغانستان خوب می‌دانند، اما اشاره به آن خالی از لطف نخواهد بود: سیاست‌هایی این‌گونه، به‌جز از دست دادن فرصت سود دیگری را در پی نخواهد داشت. با از دست رفتن فرصت و هم‌چنین به میان آمدن وضعیت اضطرار، بی‌تردید که میدان از آنِ آقای کرزی خواهد بود و این چیزی است که تیم ریاست جمهوری عملاً در این راستا کار می‌کند.