رییس‌جمهور کرزی که در حال انجام تور اروپاییِ خود در آخرین سالِ حضورش در قدرت سیاسی است، تلاش می‌ورزد با امضای چند پیمان استراتژیکِ دیگر با برخی کشورهای اروپایی، نشان دهد که هم‌چنان فردی فعال در حوزۀ سیاستِ کشور است.
او متأسفانه زمانی تور اروپاییِ خود را آغاز کرده که مجبور است به مسایل مختلفی که در افغانستان بروز کرده، در کشورهای میزبان واکنش نشان دهد.
آقای کرزی در برابر افشای پول‌هایی که از سی.آی.ای دریافت کرده، از فنلند واکنش نشان داد و ضمن تأیید آن، گفت که «این پولْ کم ولی مفید بوده و در اختیار شورای امنیت ملیِ کشور قرار گرفته است.» اما داکتر اسپنتا مشاور شورای امنیت ملی که در این سفر مثل همۀ سفرهای دیگر، آقای کرزی را «تر و خشک» می‌کند، فوراً در برابر اظهاراتِ او واکنش نشان داد و از واریز شدنِ پول به شورای امنیت ملی، ابراز بی‌خبری کرد.
البته برای آقای کرزی هیچ فرقی نمی‌کند که کسی حرف‌هایش را تأیید یا تکذیب کند؛ چون او در طول یازده سال حکومت‌داری خود در افغانستان، به این نتیجه رسیده که غیرمسوولانه سخن گفتن، هیچ پیامد خاصی در داخلِ کشور ندارد و تا به حال دیده نشده که یکی از مقام‌های بلندپایه به‌دلیل حرف‌های بی‌سروتهی که به آن اظهاراتِ غیرمسوولانه هم می‌گویند، مورد پیگرد قانونی قرار گرفته باشد.
آقای کرزی نگرانِ این نیست که مردم در موردِ او چه فکر می‌کنند، بل او نگرانِ این است که چه‌گونه می‌تواند مردم را با ژست‌ها و سخنانِ عوام‌فریبانه اغوا کند. می‌گویند هیتلر دیکتاتور قرن بیست، همیشه به اطرافیان و دوستانش (البته اگر برای او دوستی وجود داشته باشد) می‌گفت: هر قدر دروغ بزرگ‌تر باشد، مردم آن را زودتر باور می‌کنند. آقای کرزی هم فکر می‌کند که مردم افغانستان دروغ‌های او را بر راست‌های دیگران ترجیح می‌دهند و به این باور می‌رسند که میلیون‌ها دالر، پول کمی بوده که برای مقاصد مشخصِ ملی در اختیار شورای امنیت قرار می‌گرفته است. پس هیچ جای نگرانی در این خصوص نمی‌تواند وجود داشته باشد!
اما آقای کرزی در مورد پول‌هایی که از ام.آی ۶ ِ بریتانیا دریافت می‌کند، هیچ واکنشی نشان نداد. به نظر می‌رسد که پول‌های انگلیس‌ها کم‌تر از چیزی بوده که توجهِ ملوکانه را به خود جلب کند.
ولی آقای کرزی در این سفر مثل هر سفر دیگر خود که با جاروجنجال‌های داخلی و خارجی روبه‌رو می‌شود، با مسالۀ برخورد نظامیانِ کشور در برابر اشغال‌گران پاکستانی، رو‌به‌رو شد و نتوانست در این مورد به اصطلاح مردم، «تیر» ِ خود را بیاورد.
آقای کرزی زمانی که به کشور دنمارک رسید، خبر حملۀ نیروهای پولیس به یک پاسگاه امنیتی پاکستان را که در منطقۀ «گوشته»یِ ننگرهار در این روزها افراز شده بود، دریافت کرد و در واکنش به این موضوع، شجاعتِ نیروهای کشور را ستود و گفت که «به هیچ کشوری اجازه نمی‌دهد که در این سوی خط دیورند، پاسگاه نظامی افراز کند.»
هرچند این واکنش در جای خود می‌تواند احساساتِ ملی‌گرایانۀ رییس‌جمهوری را نشان دهد، ولی از جانبِ دیگر می‌تواند به باز کردنِ پروندۀ مختومه‌یی تعبیر شود که سال‌هاست دولت‌مردانِ هر دو کشور آن را به مثابۀ یک ابزار سیاسی مورد استفاده قرار می‌دهـند.
وقتی آقای کرزی می‌گوید که مرزهای تعیین‌شده توسط انگلیس‌ها را قبول ندارد، دوباره به همان مواضعی رجعت می‌کند که به فصلِ جدایی و تنش میان افغانستان و پاکستان انجامیده است.
بدون شک، برخورد نظامیان کشور با مداخلات و تجاوزِ نیروهای پاکستانی، جای سپاس و شکران دارد، ولی این نباید ما را به ایجاد تنش‌های تازه بر سر مسایل مرزی میان دو کشور سوق دهد. پشتونستان‌خواهی از بعد تاریخی، قضیه‌یی مختومه به شمار می‌رود و نباید افغانستانِ «جدید» را قربانیِ سیاست‌های «کهنه» کرد.