نشر گزارشی در روزنامۀ امریکایی نیوریارک‌تایمز مبنی بر پول گرفتنِ آقای کرزی از سازمان استخباراتی ایالات متحده، بسیار تکان‌دهنده بود. این گزارش یک خیانتِ تلخ را فاش کرد که سال‌ها از سوی رییس‌جمهور پنهان نگه داشته شده بود و آقای کرزی در یک ناچاری مفرط، مجبور به اعتراف به آن شد.
پس از آن، گزارش دیگری نشر شد که نشان می‌داد رییس جمهور کرزی نه تنها از سی.آی.ای، بل‌که از استخبارات انگلیس نیز پول دریافت می‌کند و این ماجرا بیش از پیش پیچیده‌تر شد، به گونه‌یی که ارگ ریاست جمهوری و سایر نهادهای مسوول، در این زمینه هیچ ابراز نظری نکردند. این بود که نماینده‌گان مجلس و آگاهان امور آقای کرزی رابه خیانت ملی متهم کردند و خواستار به دادگاه کشاندن او شدند.
در این وضع، ناگهان ماجرای گوشته و پیشروی نیروهای پاکستانی در خاکِ افغانستان پیش آمد که با توجه به رویدادهای بالا، خیلی تصادفی هم نمی‌نماید.
رییس جمهور به جای ارایۀ پاسخ و بیان دلیلِ دریافت پنهانیِ پول از استخبارات کشورهای ایالات متحده، بریتانیا و ایران؛ چسپید به موضع‌گیری؛ آنهم ماجرای گوشته و خط دیورند و این‌گونه یک تیراندازیِ معمولی مرزی را مبدل به یک داعیۀ کلانِ تاریخی ساخت و تنش‌های موجود میانِ این دو کشور را مضاعف کرد.
اما تحقیق پیرامون ماجرای گوشته نشان داد که آن منطقه از سوی حکومت کرزی به پاکستانی‌ها فروخته شده است و حکومت این مساله را نیز از مردم پنهان داشته است. و گزارش‌هایی نیز نشان می‌دهند رییس جمهور کرزی از کشورهای ایتالیا، آلمان، فرانسه، هند، پاکستان، کانادا و کشورهای دیگر نیز پول می‌گیرد.
با این وصف چند پرسش اساسی در مورد دو موضوع قابل بحث، مطرح است:
• چرا رییس جمهور از استخبارات کشورهای جهان پول گرفته است و این پول‌ها در چه راه‌هایی مصرف شده‌اند؟
• رییس جمهور چرا این‌همه مدت، مسالۀ گرفتن پول را از مردم افغانستان پنهان نگاه داشته است؟
• چرا رییس جمهور در یک موقعیت خاص و حساسی که کشور قرار دارد، بحث دیورند را با آن همه ادعاهای بی بنیاد و غیر منطقی بالا کرد؟
• چه کسانی بخش‌هایی از خاک افغانستان را به پاکستانی‌ها فروخته‌اند؟
• چرا رییس جمهور از این موضوع خبر ندارد و یا اگر دارد، چرا به مردم نگفته است؟
معلوم نیست چه کسی و یا نهادی باید پاسخ‌ این پرسش‌ها را از زیر زبان رییس جمهور بیرون بکشد؟
در نخستین نگاه، مجلس نهادی است که باید این کار را انجام دهـد. با آن‌که نخستین‌بار سر و تۀ ماجرای گوشته را همین مجلس نماینده‌گان روشن کرد و راز سر به مهر را فاش؛ اما سوگ‌مندانه که گزارش نماینده‌گان مجلس دنبال نشد و کسی نگفت که چرا و چه‌گونه بخشی از خاک کشور به پاکستانی‌ها فروخته شده است.
تردیدی نیست که دست عُمالِ حکومت در مجلس کار کرده و اجازه نداده که این موضوعِ مهم پی‌گیری گردد. حتا رسانه‌ها نیز به این مسأله بی‌توجه ساخته شدند؛ گویی که رسانه‌ها جادو شده‌ باشند؛ چنان‌که کمتر رسانه‌یی مسالۀ فروشِ ولسوالی گوشته را عنوان کرده است.
البته از رسانه‌هایی که در خط حکومت فعالیت دارند، گله‌یی نیست، اما این که رسانه‌های آزاد چرا این‌گونه از پی‌گیریِ این ماجرا طفره می‌روند جای سوال دارد.
در هر صورت، تنها نهادی که هم به لحاظ قانونی و هم به لحاظ عملی، صلاحیت پی‌گیریِ ماجرای پول‌ گرفتنِ حکومت را دارد، مجلس نماینده‌گان است و نیز این مجلس است که می‌تواند خاک‌فروشانِ حکومتی را به پای میز محاکمه بکشاند. بدیهی است که حکومت سعی خواهد کرد برنامه‌های مجلس در این مورد را سبوتاژ کند و مجلس باید هوشیار جانِ خود باشد.
واضح است که رییس جمهور با این طرز، نه تنها که خیانت‌های پول گرفتن و خاک فروختن را پنهان کرده، که کشور را نیز تا لبۀ پرتگاه کشانده است و هر آن ممکن است که این سیاست‌ها منجر به برخوردی خونین با پاکستان گردد.
بی‌تردید که پاکستان نمی‌تواند گزافه‌گویی‌های مقاماتِ افغانستان را دربارۀ خاکِ خودش نادیده بگیرد. بر فرض اگر به افغانستان لشکرکشی نظامی‌ هم نکند، ولی هیچ تردیدی نیست که نبردهای استخباراتی‌اش را در جبهۀ افغانستان، شدت خواهد بخشید که این خود ‌برای کشورِ ما فاجعه پنداشته می‌شود و مسوول اصلی این رویداد نیز غیر از آقای کرزی کسِ دیگری نمی‌تواند باشد که آگاهانه کشور را به سوی بحران اندر بحران سوق می دهد.