رییس‌جمهور کرزی در سفر اخیرش به هند، فهرستی از آرزوهای افغانستان برای کمک نظامی را تقدیم کرد. آیا هندوستان به این خواست های کرزی پاسخ مثبت می‌گوید؟
حامد کرزی در طول دورۀ ریاست‌جمهوری‌اش چندین بار از هندوستان دیدار کرده است. او آن‌جا یک مهمان قابل قدر است که هندی روان صحبت می‌کند، چون در زمان دانشجویی چند سالی را در این کشور به سر برده است.
دهلی جدید بزرگترین کمک‌کنندۀ افغانستان در منطقه است و تا به حال دو میلیارد دالر در پروژه‌های زیرساختی و بازسازی افغانستان سرمایه‌گذاری کرده است. در سال ۲۰۱۱ هندوستان و افغانستان یک سند مشارکت استراتژیک را امضا کردند. براساس این سند، هندوستان افسران افغان و نیروهای پولیس را آموزش می‌دهد.
مقام‌های هندوستان در مورد «فهرست آرزوهای» کرزی چیزی نگفته اند، اما پرناب موکرجی، رییس‌جمهور هند در دیدار با کرزی در دهلی جدید گفت: «هندوستان آماده است که کمک‌هایش را در نهادسازی، آموزش و تجهیزات گسترش دهد، تا آن جایی که برای ما ممکن است».

«فهرست آرزوهای» افغانستان
این بار خواست کرزی از هندوستان فراتر از کمک‌های بازسازی بود. کرزی صریحا از حکومت هندوستان خواهان کمک نظامی شده است، تا جنگ علیه طالبان را پس از خروج اکثر نیروهای خارجی در سال ۲۰۱۴ ادامه داده بتواند.
کرزی در گفت‌وگو با خبرنگاران گفت: «ما یک فهرست از آرزوهای مان را به حکومت هندوستان نقدیم می‌کنیم. اکنون به هندوستان بسته‌گی دارد که تصمیم بگیرد آیا تحقق یافتن این آرزوها ممکن است».
معلوم نیست که در این فهرست آرزوها چی خواست‌هایی درج شده است. سایت انترنتی هندی «فرست پوست کام» گزارش می‌دهد که آقای کرزی خواهان کمک تسلیحاتی مانند نارنجک، هواپیماهای ترانستپورتی، لاری‌ها و مواد برای ساختن پل‌ها شده است.
هندوستان خودش تقریباً تجهیزات نظامی و اسلحه تولید نمی‌کند، بلکه همه آن را تا اندازه زیادی از خارج و به خصوص از روسیه وارد می‌کند.
افسر کریم، جنرال پیشین نیروهای امنیتی هند به دویچه وله گفت: «از دیدگاه طرف افغان، این درخواست منطقی است». به گفته او، افغانستان به تجهیزات نیاز دارد و کمتر کشوری پیدا می شود که این تجهیزات نظامی را در دسترس این کشور بگذارد. تاهنوز ایالات متحده امریکا و دیگر کشورها به درخواست افغانستان برای تامین اسلحه سنگین پاسخ مثبت نگفته اند.
به گفتۀ کریم، اگر هند در این زمینه پا پیش بگذارد، باید «پیامدهای منطقه‌یی آن و به خصوص واکنش همسایگانش را تحمل کند». به عبارت واضحتر، مساله بر سر واکنش پاکستان است. افسر کریم در ادامه می گوید که هند باید ببیند که آیا دوستی عمیق با افغانستان چه اندازه می‌تواند برایش اهمیت داشته باشد.

منافع پاکستان و چین
قمر آغا، از دانشگاه جامعه ملی اسلامی در دهلی جدید در این ارتباط به تغییر حکومت در پاکستان اشاره می کند. به گفته او به این ترتیب، فرصت هایی برای بهبود روابط میان دو قدرت اتومی آسیای جنوبی ایجاد می شود: «نواز شریف تاکید کرده است که روی خوش به هندوستان نشان می‌دهد. وضعیت در پاکستان خراب است. شریف باید چرخ اقتصاد را به جریان بیاندازد و می خواهد تجارت با هند را گسترش دهد».
او می‌گوید که هندوستان آگاهانه هیچگاه فعالیت نظامی در افغانستان نداشته، بلکه صرف در آموزش نیروهای امنیتی و بازسازی کمک کرده تا کشیده‌گی‌های منطقه‌یی بیشتری را تحریک نکند.
اما افسر کریم به این باور است که سیاست امنیتی پاکستان در قبال هند و افغانستان از سوی نظامیان این کشور تعیین می‌شود. به گفته او، نظامیان پاکستان نگران اند که کمک تجهیزاتی هند به افغانستان، منجر به بی‌ثباتی در پاکستان شود.
افسر کریم می‌افزاید که نه تنها پاکستان منافع خود را در افغانستان تعقیب می‌کند، بلکه رقیب و همسایه دیگر هند، کشور چین نیز چنین کاری می‌کند: «هندوستان باید دقیقاً جوانب مختلف مساله را بسنجد. تا به حال چینی‌ها با فعالیت هندوستان در افغانستان مشکلی نداشتند. مسأله این است که اگر چارچوب فعالیت هند در افغانستان گسترش یابد، آیا این طرز برخورد چینی ها ادامه می‌یابد؟».
قمرآغا مشکلات افغانستان را پس از خروج نیروهای ناتو در پایان سال ۲۰۱۴، در درجه اول در بخش نظامی نمی‌بیند: «مسأله تنها موافقت یا عدم موافقت به دادن کمک های نظامی نیست. چالش‌ها (در سر راه افغانستان) زیاد است. این کشور از اقوام مختلف تشکیل شده است. تاسیس یک دموکراسی واقعی تقریبا ممکن نیست. فساد یک مشکل بزرگ است و این که چگونه می توان صنعتی سازی را به پیش برد».