به‌تازه‌گی مجلس نماینده‌گان، حقوق رییس‌جمهوری و مقام‌های ارشد دولتی را تصویب کرد و به این صورت، به مهم‌ترین و اصلی‌ترین معضلی که کشوری مثل افغانستان با آن رو‌به‌روست، نقطۀ پایان گذاشت.
موضوع حقوق رییس‌جمهوری و اعضای ارشد دولت، از مدت‌ها به این‌سو بحث و گفت‌وگوهای زیادی را در حلقات سیاسی و مجلس نماینده‌گان برانگیخته بود. مجلس نماینده‌گان با تعدیلاتی که در حقوق بلندپایه‌گان کشور اعمال کرد، برای رییس‌جمهوری ماهیانه ۴۸۶ هزار افغانی، برای معاونان رییس‌جمهوری ۲۷۲هزار افغانی، برای روسای مجلسین و رییس دادستانی کل ۲۲۴هزار افغانی و برای اعضای کابینه به همراه رییس دادگاه عالی، ۱۹۲هزار افغانی حقوق تعیین کرد. البته این قانون که در چهار فصل و نوزده ماده تصویب شد، هنوز به موضوع حقوقِ پس از دورۀ خدمت رییس‌جمهوری پاسخ نداده است.
در قانونی که از سوی حکومت به مجلس نماینده‌گان کشور فرستاده شده بود، برای رییس‌جمهوری پس از دورۀ خدمت، سه‌میلیون‌وپنج‌صدهزار افغانی حقوق در نظر گرفته بود. شنیدن و دیدنِ این‌گونه رقم‌ها برای فردی که ماهیانه پنج تا ده‌هزار افغانی حقوق دریافت می‌کند، چه پرسشی را به وجود خواهد آورد؟ آیا این‌گونه افراد که اکثریت قریب به اتفاق جامعه را تشکیل می‌دهند، نخواهند گفت که حقوق بلندپایه‌گان کشور بر اساس چه معیاری تعیین شده است؟
این در حالی است که افغانستان فقط با کمک‌های جامعۀ جهانی می‌تواند حقوق کارمندانِ خود را تأمین کند و هنوز روزنۀ امیدی به وجود نیامده که در آیندۀ نزدیک، حداقل این مشکل با عواید داخلی رفع گردد. این در حالی است که افغانستان با هزار و یک مشکل امنیتی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مواجه است و هر روز ده‌ها تن بر اثر درگیری‌ها، خشونت‌های ساختاری، ناهنجاری‌های اجتماعی و مصایب طبیعی و غیرطبیعی جانِ خود را از دست می‌دهند. این در حالی است که حداقل بر اساس آمارهای رسمی، شش‌ونیم میلیون کودک در افغانستان به آموزش دسترسی ندارند. این در حالی است که هزاران کودک محروم و محتاج مجبور اند برای تأمین مخارج اولیۀ زنده‌گی خود، تن به کارهای شاقه بدهند. این در حالی است که میلیون‌ها انسان این سرزمین شب‌ها گرسنه می‌خوابند و به اساسی‌ترین نیازهای انسانی خود، پاسخ گفته نمی‌توانند.
آیا این است عدالت در کشوری که گفته می‌شود بر اساس معیارهای حقوق بشری و اسلامی اداره می‌شود؟ آیا این است رسم جوان‌مردی و مساوات‌خواهی که برخی از دولت‌مردانِ کشور از آن دم می‌زنند؟
البته نباید فراموش کرد که این افراد تنها به همین مقدارحقوق بسنده نمی‌کنند. این افراد پول‌های بادآوردۀ فراوانی در حساب‌های بانکی خود دارند و یا هم دارایی‌های غیر منقول برخی از آن‌ها، با میلیونرهای امریکایی و عربی برابری می‌کند. برخی از این افراد در طول ده سال گذشته، به چنان پول‌های کلانی دست یافته‌اند که حالا در بیرون از کشور برای خود ویلا و قصر می‌سازند.
آیا رییس‌جمهور وقتی حقوق خود را می‌گیرد، به آن کودکِ برهنه‌پای کشور هم فکر می‌کند که نانِ خود را از زباله‌دانی‌هایی که از ارگ به بیرون منتقل شده، تأمین می‌کند؟
زمانی این آوازه در همه‌جای کشور پخش شد که میلیون‌ها افغانی خرچ صبحانۀ رییس‌جمهوری و اعضای ارگ ریاست‌جمهوری شده است. این موضوع واکنش‌های زیادی را برانگیخت، ولی ره به جایی نبرد. اما هنوزهم فکر می‌شود که ته‌ماندۀ دسترخوان‌های مقام‌های کشور، می‌تواند غذای صدها خانوادۀ بدبخت را در شبانه‌روز تأمین کند.
آقای کرزی در حال ساختنِ ویلایی برای خود است که گفته می‌شود هشت میلیون دالر ـ دوباره می‌نویسم که نگویند اشتباه چاپی رخ داده است: هشت میلیون دالر! ـ برای ساختِ آن از خزانۀ دولت پول پرداخت کرده است. هر یک از بلندپایه‌گان دولت نیز همین حالا چندین منزل و موتر شخصی در نقاط مختلفِ کشور دارند، ولی صدها هزار معلمِ این سرزمین با کمترین حقوقِ ممکن مجبور اند چرخ زنده‌گی خود و خانواده‌های‌شان را بگردانند. من از سر بخل و حسد، این مطلب را نمی‌نویسم؛ بلکه این نکات را از سرِ درد تذکر می‌دهم. وقتی کودکی را می‌بینم که لباس ندارد و نانِ میان انگشتانِ سیاه و چرک‌زده‌اش را می‌مکد، اشک می‌ریزم و به حالِ خودم و کشورم گریه می‌کنم. من از سر درد این مطالب را می‌نویسم، نه از سر کینه و عداوت.
بمیرم برای‌تان کودکان میهنِ من که بسیاری‌تان پیش از آن‌که وارد پنجمین خزان زنده‌گی خود شوید، به دلیل شرایط بدِ زنده‌گی جان می‌سپارید! بمیرم برای‌تان کودکان میهن من که رییس‌جمهورتان خاویار نوش جان می‌کند تا قوای جنسی‌اش رو به کاهش نگذارد، ولی شماها در حسرت خوردنِ یک وعده غذای سیر، رویاهای کودکی‌تان را به پیری وامی‌گذارید! عدالت برای شماها از کجا باید آغاز شود؟ از ارگ ریاست‌جمهوری و یا مجلس نماینده‌گان؟ شما در حسرتِ عدالت می‌سوزید، در حالی که برخی‌ها در داخل ارگ، به فکر تجارت با سرنوشت و آیندۀ شما هستند! شما در حسرت رفتن به مکتب کباب می‌شوید، در حالی که میرویس پسری که هم‌سن‌وسال شماست، در ارگ ریاست‌جمهوری خواب‌های پدرش را برای ریاست‌جمهوری آینده تعبیر می‌کند!
مجلس نماینده‌گان با تصویب حقوق مقام‌های بلندپایۀ کشور، مهم‌ترین معضلِ جامعه را حل کرد و پس از این دیگر مشکلی وجود نخواهد داشت که کسی به آن فکر کند. پس از این‌، همه باید خواب‌های خوش ببینند و برای دراز شدن عمر رییس‌جمهور و خانواده‌اش دعا کنند. پس از این، همه باید به این بیاندیشند که میروس چه‌گونه در ناز و نعمت بزرگ خواهد شد؛ زیرا دیگر تمام مشکلات جامعه حل شده و غیر از این، مسالۀ دیگری وجود ندارد.
به هر رو، این آخرین مشکل افغانستان هم به ارادۀ نماینده‌گان ملت، به‌خوبی و خوشی پایان یافت و حالا رییس‌جمهوری می‌داند که ماهیانه چه‌قدر به حسابش واریز می‌شود. البته پول‌های سیا و انتلجنت‌سرویس را باید از این معادله، جدا حساب کرد.