در شرایطی که دفتر طالبان در قطر گشوده شده است، طرح پاکستان مبنی بر واگذاری برخی ولایت‌های افغانستان به طالبان نمی‌‌تواند ساده باشد.
ریاست‌جمهوری افغانستان در پیوند به این طرحِ اسلام‌آباد، واکنش لازم نداشته و یا اگر هم داشته، چندان مقبول و جدی نبوده است.
شاید آقای نواز شریف نخست‌وزیر تازه پاکستان که سال‌هاست با سیاست‌مداران افغانستان به خصوص پاکستان‌نشینان رابطه و شناخت دارد، بی‌خیال این طرح را سامان نداده و بی‌جهت آن را به حکومت رییس‌جمهور کرزی نفرستاده است.
بر بنیاد طرح پاکستان باید چند ولایت افغانستان به طالبان سپرده شود و هم‌چنان از عمق استراتژیک پاکستان در قبال افغانستان حمایت شود.
اما چرا مقام‌های حکومتی و جریان‌های سیاسی که هر روز به نعل حکومت می‌کوبند در برابر این طرح نادرست و شیطانی سکوت اختیار کرده‌اند.
واضح است که پاکستان با این طرح خود به عنوان تلاش برای صلح افغانستان نشان داد که هر روی سکه این کشور یک کاربرد دارد و آن این‌که چه‌گونه این کشور را به عنوان صوبه پنجم خود در اختیار داشته باشد.
چندی پیش بود که شورای علمای افغانستان خواست تا نقشی در حل بحران افغانستان بازی کرده و برای پایان دادن به جنگ طالبان و دولت افغانستان، مذاکره با شورای علمای پاکستان را مطرح کرد و از تدویر کنفرانس مشترک صلح در کابل به اشتراک شورای علمای پاکستان سخن گفته بود.
اما ریاست شورای علمای پاکستان، در چنان مقطع و فرصت، عملیات انتحاری در افغانستان را جایز و مشروع خواند که اعتراض‌هایی در آن زمان به آن وارد شد.
حالا هم طرح واگذاری چند ولایت‌ افغانستان به طالبان، از جانب پاکستان مطرح می‌گردد و که این مسأله بخشی از عمق استراتژیک پاکستان در قبال افغانستان را مشخص می‌سازد.
اما دیده می‌شود که پاکستان چه در صلح و چه در جنگ افغانستان، یک هدف را دنبال می‌کنند؛ ریش‌کل و ریش‌دار پاکستان نگاهِ مشابه و یگانه در بارۀ افغانستان دارند. شورای علمای پاکستان و نخست‌وزیر این کشور فقط برای توجیه طالبان و به قدرت رسیدن این گروه در افغانستان سخن می‌گویند.
طرح جدید نوازشریف به معنای این تلقی شده می‌تواند که اگر ولایت‌های مشخص به طالبان سپرده نشود، یا به عبارتی اگر شرط‌های پاکستان از جانب افغانستان مورد قبول قرار نگیرد، صلح در افغانستان آمدنی نیست وتلویحاً این را نیز نشان می‌دهند که راکت پرانی‌های این کشور برخاک افغانستان نیز کماکان ادامه خواهد داشت و هیچ دستی هم وجود ندارد که مانع این سیاه‌کاری‌های پاکستان گردد.
این نوع برخورد پاکستان نشان می‌دهد که آن کشور برای به کرسی‌نشاندن طالبان کمر بسته است.
اگرچه انتظار می‌رفت که حکومت، شخص رییس‌جمهور، جریان‌های سیاسی افغانستان و رسانه‌ها، این مسأله را به گونه جدی مورد بحث قرار داده و آن را تقبیح کنند؛ اما خاموشی ناخواسته در برابر این موضع سبب شده است که مردم افغانستان برداشت‌های منفی نسبت به این مسأله داشته باشند. هم‌اکنون مردم به این باور شده‌اند که ممکن است امریکا، پاکستان و آقای کرزی در یک برنامه مشترک می‌خواهند چند ولایت افغانستان را به طالبان بسپارند تا از آن طریق منافع پاکستان را در افغانستان تأمین کنند. سیاست‌های محافظه‌کارانه و ضعیف حکومت افغانستان در برابر طرح‌های براندازانه پاکستان، فصل جدیدی از مشکلات را می‌گشاید.
بنابر این انتظار می‌رود که جریان‌های سیاسی کشور حد اقل در این مورد واکنش‌های چشم‌گیری داشته باشند، تا نشود که روزی خواب‌های پاکستان بنابر غفلت ما به تحقق بپیوندد.