فرستادۀ ویژۀ ایالات متحده در امور افغانستان و پاکستان، آقای جیمز دابنز در نشستی گفته است که پیمان امنیتی میان افغانستان و ایالات متحده باید پیش از آغاز کارزارهای انتخاباتی به امضا برسد، او علاوه کرده که هر چند بحث پیرامون پیمان امنیتی به صورت رسمی‌آغاز نشده اما گفت‌وگوهای غیررسمی ‌در این باره میان مقامات افغانستان و ایالات متحده ادامه دارد.
ظاهراً این سخنان در پی آن گفته می‌شود که سروصداهایی مبنی بر یک معاملۀ پنهان بر سر پیمان امنیتی میان آقای کرزی و امریکایی‌ها در رسانه‌ها شدت گرفته است. این تصور از آن جا ناشی می‌شود که پیمان امنیتی در مقاطع مختلفی از سوی آقای کرزی به عنوان اهرم فشار علیه ایالات متحده به کار رفته است. چنان‌که چند ماه پیش، سخن‌گویان ارگ ریاست جمهوری امضای این پیمان را با ایالات متحده ناممکن دانستند و گفتند که ایالات متحده فشار لازم را بر پاکستان- این حامی ‌اصلی تروریسم- وارد نیاورد و بنابراین، امضای این پیمان منتفی می‌باشد. اما در همین حال گمانه‌ها آن بود که گویا ایالات متحده به خواسته‌های شخصی و گروهی تیم بر سر اقتدار لبیک نگفته است. این خواسته‌ها تا کنون حمایت ایالات متحده از نامزد مورد نظر آقای کرزی در انتخابات پیش‌رو دانسته می‌شود.
در هر حال، اندکی بعد حکومت افغانستان آماده‌گی خود را برای امضا رسانیدن این پیمان اعلام کرد که باز هم گمان یک معامله را مطرح کرده است. حال‌آن که دستاویز انتفای این پیمان به همان قوت خود باقی بود. نه فشاری از سوی ایالات متحده بر پاکستان وارد آمد و نه هم پاکستان در سیاست‌هایش تجدید نظر کرده است.
به نظر می‌رسد که آن‌چه را که نمایندۀ ویژۀ ایالات متحده برای فرونشاندن این گمانه‌ها بیان کرده است، راه درستی نیست. زیرا، حدس یک معاملۀ پنهان از راه امضای پیمان امنیتی مستلزم دادن یک سری ضمانتی‌هایی است که تا کنون نه دولت ایالات متحده و نه حکومت افغانستان به آن اشاره داشته است.
این پرسش قویاً مطرح است که چرا ایالات متحده سعی دارد تا این پیمان را با دولت آقای کرزی به امضا برساند، اگر ایالات متحده- چنان‌که جیمز دابنز از پشتیبانیِ ایالات متحده از دولت جدید افغانستان خبر داده است- از تیم جدید رهبری حکومت افغانستان حمایت می‌کند، پس چرا این کار را به پس از انتخابات افغانستان محول نمی‌کند؟
از آن‌جایی که دولت ایالات متحده نیز از کارکرد حکومت آقای کرزی راضی نیست، پس می‌توان گفت که امضای این پیمان با دولتی که بارها از سوی ایالات متحده فاسد، مروج مواد مخدر، قانون شکن و… خوانده شده عاقلانه نمی‌نماید. چه بسا ممکن است که دولت جدیدی که پس آقای کرزی روی کار می‌آید، با این پیمان موافقت نداشته باشد. زیرا، جناب کرزی در خصوص این که پیمان امنیتی با ایالات متحده امضا شود یا خیر؛ با مردمش مشوره نکرده است. در حالی که می‌طلبد این مسالۀ مهم و ملی به رای‌زنی مردم گذاشته شود. آقای کرزی هر چند ظاهراً چنین کاری را کرده است اما همه می‌دانند، برگزاری لویه جرگه در این باره از سوی آقای کرزی بسیار نامردمی‌ و فرمالیته بود که تا هنوز مورد قبول مردم نیست.
اگر ایالات متحده واقعاً در پی یک تفاهم‌نامۀ دوسویه و مشترک‌المنافع است، پس باید این پیمان را با دولت پس از آقای کرزی مطرح کند.
زیرا، دولت جدید می‌تواند کاری را که جناب کرزی از روی فریب و ظاهرسازی انجام داده، صادقانه و مردمی‌تر به اجرا بگذارد.
زیرا دولت بعد از جناب کرزی در مورد این که آیا این پیمان به سود مردم افغانستان است یا نه، فرصت نظرخواهی از مردم را دارد.
در حال، منطق امضای پیمان امنیتی- و لو اگر قبل از آغاز کارزار انتخاباتی هم به امضا برسد- ضعیف به نظر می‌رسد. چون اکنون این پیمان به یک مسالۀ ملی مبدل شده است و همه به این گمان اند که آقای کرزی با به امضا رساندن آن، از ایالات متحده مطالباتی دارد که ایالات متحده نیز آن را لبیک گفته است.
مقامات ایالات متحده به این باور اند که گویا این پیمان چه‌گونه‌گی همکاری‌های دو کشور افغانستان- ایالات متحده را تشریح خواهد کرد و ادامۀ همکاری‌ها بر بنیاد این پیمان مشخص خواهد شد. در حالی که مردم هنوز به ماهیت این پیمان بی باور اند و تنها با این اظهارات نمی‌توان بی باوری مردم را فرونشانید. جلب حمایت مردم به سوی این پیمان مستلزم حرکت‌های عملی در این راستاست که ایالات متحده یا این نکته را متوجه نیست و یا هم متوجه است اما بنابر کدام برنامه‌یی پنهان دوشادوش سیاست‌های آقای کرزی حرکت می‌کند.