بخش دوم

دلایل ایجاد حمله قلبی
وقتی یک یا تعداد بیشتری از شریان‌های تغذیه‌کنندۀ قلب مسدود می‌شوند، خون حاوی آکسیجن به عضلۀ قلب نمی‌رسد و حملۀ قلبی اتفاق می‌افتد. عروق کرونری به مرور زمان بر اثر انباشته‌شدن کلسترول باریک می‌شوند. این انباشته‌گی کلسترول به عنوان پلاک در شریان‌ها شناخته می‌شود و رسوب کلسترول در شریان‌های سراسر بدن «آرترواسکلروزیس» نامیده می‌شود.
در حملۀ قلبی، یکی از این پلاک‌ها جدا شده و یک لختۀ خون تشکیل می‌دهد؛ اگر این لخته به اندازۀ کافی بزرگ باشد، می‌تواند جریان خون را کاملاً مسدود کند. به شرایطی که در آن شریان‌های کرونری به دنبال آرترواسکلروزیس باریک می‌شوند، بیماری شریان کرونری می‌گویند که این بیماری دلیل اصلی بیشتر حملات قلبی است.
یک دلیل غیرشایع حملۀ قلبی، اسپاسم شریان کرونری است که باعث توقف خون‌رسانی به قسمتی از ماهیچۀ قلب می‌شود. مواد مخدری مانند کوکایین می‌تواند منجر به اسپاسم عروق کرونری شود. سکتۀ قلبی می‌تواند بر اثر پاره‌گی شریان قلبی نیز اتفاق بیفتد. از موارد غیرشایع دیگر می‌توان به لخته‌های خونی کوچک یا تومورهایی که از قسمت‌های دیگر بدن منشأ می‌گیرند، اشاره کرد.
سکتۀ قلبی آخرین مرحله از فرآیند گرفته‌گی عروق است که معمولاً چند ساعت طول می‌کشد. با گذشت هر دقیقه بافت قلبی بیشتری بر اثر فقدان خون‌رسانی تخریب می‌شود؛ اگر خون‌رسانی به قلب هرچه سریع‌تر جبران شود، آسیب قلبی به حداقل می‌رسد.
پیامدهای سکتۀ قلبی
ریتم قلبی غیر عادی: پس از سکتۀ قلبی، ریتم تپش قلب برهم خورده و گاهی این وضع به مرگ منجر می‌شود.
ناتوانی قلب: گاهی میزان آسیب به بافت قلب به قدری سنگین است که باقی‌ماندۀ بافت قلب قادر به پمپاژ میزان خون کافی به اندام‌ها نیست. این کاهش خون‌رسانی به ارگان‌ها و بافت‌ها، باعث مشکلات تنفسی، سرگیچه و التهاب زانو و پاها می‌شود.
پاره‌گی قلب: قسمت‌هایی از ماهیچۀ قلب که بر اثر حملۀ قلبی ضعیف شده‌اند، پاره می‌شوند و سوراخی در قلب ایجاد می‌کنند. این پاره‌گی بیشتر اوقات کشنده است.
مشکلات دریچه‌یی: دریچه‌های قلب با سکتۀ قلبی آسیب می‌بینند.
تشخیص
معاینۀ فیزیکی: در ابتدا پزشک یک معاینۀ فیزیکی کامل انجام می‌دهد و تمامی ‌عوامل خطرزایی را که ممکن است موجب حملۀ قلبی شده باشد، بررسی می‌کند مانند فشار خون بیمار، نبض قلب و دمای بدن. سابقۀ بیماری فرد نیز بررسی و به صدای قلب و ریه توجه می‌شود.
گراف قلب: اولین روش تشخیص حملۀ قلبی، گرفتن گراف یا نوار قلب است. این کار معمولاً هنگام پرسیدن پرسش‌هایی دربارۀ علایم و سابقه فامیلی از بیمار انجام می‌شود. این آزمایش، فعالیت‌های الکتریکی قلب را ثبت می‌کند. قلب آسیب‌دیده پالس‌های الکتریکی را به‌درستی هدایت نمی‌کند و ECG وقوع یک حملۀ قلبی یا احتمال بروز سکته را نشان می‌دهد.
تست خون: وقتی قلب در حین سکته آسیب می‌بیند، آنزیم‌های قلبی به جریان خون وارد می‌شوند. آزمایش خون، وجود این آنزیم‌ها را نشان می‌دهد.
عکس قفسۀ ‌سینه: در این عکس اندازۀ قلب، عروق و جریان خون بررسی می‌شود.
اکو کاردیوگرافی: در این روش امواج صوتی و تصویری از قلب ایجاد می‌شود. هنگام اکوکاردیوگرافی امواج صوت به سمت قلب هدایت‌شده و برمی‌گردد و تصویر الکترونیکی از قلب آشکار شده و این تصویر آسیب عضلۀ قلب را نمایان می‌کند.
کاتتریزاسیون عروق کرونری: در این آزمایش باریک‌شدن یا انسداد عروق کرونری مشخص می‌شود. یک مادۀ رنگی از طریق لولۀ باریکی داخل شریان‌های قلبی تزریق ‌شده و از راه اشعۀ ایکس نواحی بلوکه‌شده مشخص می‌شود. هنگام این کار امکان انجام اقدام‌های درمانی نیز وجود دارد و می‌توان بالن یا استنت را در شریان قرار داد.