این روزها رییس‌جمهور کرزی آماده‌گیِ تصمیمات بزرگی را می‌گیرد تا کارنامه نزدیک به یک دهه بر سر قدرت بودن را از بسته شدن برای همیشه نجات دهد. کرزی و تیمِ همراهش به‌خوبی رگه‌های قدرت، منابع و زدوبندهای منجر به فربه‌تر شدنِ توان مدیریتی‌شان برای بازی کردن با کارت‌های قدرتِ بیشتر را آموخته‌اند. از این‌رو با هرچه نزدیک‌تر شدن به انتخابات و خروج نیروهای خارجی، نوع بازی‌ها نیز تنوع یافته است. شاید پُرجنب‌وجوش‌ترین بازی‌یی که این روزها صحبت از به‌راه افتادن عن‌قریب آن است، لویه‌جرگه‌یی‌ست که به خواست جناب آقای کرزی در شرف برگزاری قرار دارد. هرچند که این خواست با مخالفت‌های زیادی از سوی گروه‌های مختلف روبه‌رو شده است، تا جایی که برخی‌ها موافقت با بخشی از اجندای احتمالی‌یی که قرار است در این جرگه به تصویب برسد را خیانت ملی دانسته‌اند؛ اما بدون شک جناب آقای کرزی بر اراده خویش هم‌چنان مصمم است و به نظر نمی‌رسد که بیـدی باشد که به این بادها بلرزد!! آن‌چه مسلم است این‌که: جناب آقای کرزی و تیم همراهش، این بار امیـد چندانی به بُرد در میدان رقابت‌های انتخاباتی ندارند. زیرا با توجه به حضور فعال رسانه‌ها، هوشیارتر شدن مردم و مترصدتر بودن احزاب و جریان‌های سیاسی و حساسیت جامعه جهانی، این‌بار به‌ احتمال قوی پیـروزی با تکیه بر تقلب و مهندسی انتخابات، ناممکن شده است. از این‌رو باید برای کنترل قدرت و ذخیره ساختن آن برای فرداها چاره‌یی دیگر سنجید!
محکم‌تر کردن رابطه با طالبان و شورشیان، چه از نوع پاکستانی و چه از نوع افغانستانی آن، یکی از راه‌های عملی‌یی است که به نظر می‌رسد این روزها بیشتر از هر زمانِ دیگر کرزی‌صاحب و تیم همراهش به آن توجه کرده‌اند. چرا که طالبان کسانی هستند که به یمن زحمات شبانه‌روزی آقای کرزی، از یک گروهک تروریستیِ شکست‌خورده به یک گروه سیاسی نظامیِ رسمی و همین‌طور به یک بازیگر اصلی در صحنه سیاست افغانستان مبدل شده‌اند. کشته شدن محسود یکی از فرماندهان ارشد طالبان پاکستانی و عکس‌العمل غیرمنتظره جناب آقای کرزی، شاهدی قوی‌ بر این مدعا می‌تواند باشد؛ آن‌جا که ایشان ادعا کردند که کشتن محسود، یک اشتباه بوده و در زمان نادرستی صورت گرفته است.
زمانی که جناب آقای کرزی این ادعا و واکنش را از خود بروز داد، رسانه‌ها برداشت‌ها و تحلیل‌های خود را ارایه کردند؛ ولی آن‌چه به نظر هنوز قابل طرح است و باید روی آن دقت و توجه صورت گیرد، ردیابی عمل‌کردهای رییس‌جمهوری‌ست که بعد از چندماه باقی‌مانده قرار است پرونده قطور ناکامی‌ها و پرونده تُنُک و کم‌حجمِ موفقیت‌هایش را به رییس‌جمهور بعدی تسلیم کند. باید از جناب آقای کرزی پرسیده شود که به نظر شما زمان مناسب برای مقابله با پدیده طالبانیسم که بارها گفته‌اید آشیانه‌اش در خارج از مرزهای افغانستان یعنی در پاکستان است، کی خواهد بود؟ این زمان مناسب با کدام معیارها قابل تشخیص است؟
فضای سردرگم و متشنج افغانستان نشان‌دهنده این واقعیت است که فصل سیاسی آینده افغانستان، نگران‌کننده‌تر از آن است که چند ماه قبل تصور می‌شد. نگرانی جدی از توطیه‌ها و سازش‌هایی وجود دارد که خیانت به آزادی و عزت افغانستان در سرلوحه آن قرار گرفته است. این‌که کسانی هستند که نمی‌خواهند افغانستانی امن و باثبات در منطقه وجود داشته باشد، جزو مسلماتِ غیر قابل انکاری شده که دیگر نیاز به توضیح بیشتر ندارد. اما این‌که کسانی بر مسند قدرت و حکومت این کشور تکیه بزنند که هم شریک دزد باشـند و هم رفیق قافله، دردناک‌تر از آن خواهد بود که بتوان ابعاد آن را با تأسف و تأثر و ای کاش اندازه گرفت.
افغانستان بدون شک به اصلاح و تعدیلِ نگاه مدیران و سیاست‌مدارانی نیازمند است که ادعای بزرگی، زعامت و حقِ آب‌وگل داشتن به گردن ملت دارند؛ همان کسانی که یک عمر یعنی در چند دهه بحرانی گذشته، بر فضای سیاسی کشور سوار بوده‌اند. همه مردم و نخبه‌گان آن‌ها ناگزیر اند که ولو برای حفظ منافع پراکنده و متنوع‌شان در افغانستان هم که شده، منسجم و متفق شوند تا در برابر تهدیدات عدیده بیرونی قد علم کنند و سررشته امور را به‌دست گیرند و سرنوشت خود را به خواست خویش رقم بزنند.
امروز مهم‌ترین مبارزه‌یی که با آن رو به رو هستیم، مبارزه برای حق تعیین سرنوشت سیاسی‌ است، یعنی مبارزه برای برگزاری انتخابات و داشتن انتخاباتی شفاف و عادلانه و همه‌گیر. پس باید همه دست به دست هم دهیم و از انتخابات حمایت کنیم و از تن دادن به راه‌های غیرقانونیِ به‌ظاهر قانونی برای حل‌وفصل مشکلات و اتخاذ تصامیم‌ کلان کشوری، مثل لویه‌‌جرگه‌های فرمایشی، بپرهیزیم و خودمان با هم‌گرایی و عبرت از اشتباهات گذشته، زیر یک چتر کلان ملی گرد هم آییم و برای بیرون‌رفت افغانستان از بحران و نابه‌سامانی، چاره‌جویی کنیم.
امروز بهترین فضا و موقعیت است تا به پشتوانه تجارب انبوهِ گذشته و خرد سیاسی جمعی‌مان بتوانیم در میانِ خود موجی بیافرینیــم که دیگر به هیچ شخص و اشخاصی اجازه ندهد قدرت سیاسی را با تمسک به روش‌های کهنه و آلوده به خدعه و تزویر، به‌دست گیرند و گذشته تاریکِ کشور را ادامه دهند و فقط به فکر پُر کردن جیب خود باشند. بدون شک امروز مردم افغانستان به سطح قابل قبولی از آگاهی سیاسی رسـیده‌اند و بهتر از هر کس دیگر، صلاح و منفعت خویش را می‌شناسند؛ از این‌رو انتظار می‌رود که این‌بار دست به بهترین انتخاب بزنند و گزینه‌یی را برگزینند که از بالاترین خرد و دانش سیاسی، و از بهترین و علمی‌ترین برنامه برای بهبود اوضاع برخوردار باشــد.