از چند سال به این‌سـو، مردم عوام و مقامات حکومتی، همواره از نبود سیستم کانالیزاسیون در شهر کابل ابراز نگرانی کرده‌اند؛ اما موضوع کانالیزاسیون در شهر کابل، صرف به بحث‌های تلویزیونی و یا هم به کنفرانس‌ها و نشست‌ها خلاصه شـده است؛ به این معنا که تا کنون در این مورد هیچ گام عملی‌یی از جانب حکومت برداشته نشده و با گذشت هر روز، این مشکل فراگیرتر و دردناک‌تر شده و می‎شود.

حفر چاه‌های سپتیک از جانب مالکانِ بلندمنزل‌ها و شهرک‌های رهایشی به گونۀ غیرمعیاری با سرعت تمام ادامه دارد، ولی با تأسف که شهرداری کابل به این مسأله کوچک‌ترین توجهی نمی‌داشته باشد. آب‌های گندیدۀ سطحی، می‌تواند به آب‌های زیرزمینی سرایت کرده و آن‌ها را آلوده ‌سازد و اگر وضعیت به همین منوال ادامه یابد، مطمیناً زمانی فرا خواهد رسید که در کابل از هیچ چاهی، آب آشامیدنی بیرون نیــاید.
طی ۱۲ سال گذشته ده‌ها شهرک رهایشی اعمار شده است، اما تمامی آن‌ها فاقد کانالیزاسیون می‌باشند. وزارت انکشاف شهری بارها گفته است که حدود ۱۰ درصد نفوس کشور در مناطق شهری زنده‌گی می‌کنند، اما از خدمات لازم شهری برخوردار نیستند. به باور مسوولین در وزارت انکشاف شهری، دو علت عمده جلو احداث کانالیزاسیون را گرفته است: نخست، اعمار ساختمان‌های خارج از پلان در شهرها؛ و دوم کم‌توجهی جامعۀ جهانی به سکتور شهری.
اما این طرز دید، کاملاً غیرمسوولانه و غیرمنطقی به نظر می‌رسد: آیا برای کشورهای دیگر به‌خصوص کشورهای همسایه، سیستم کانالیزاسیون را جامعۀ جهانی احداث کرده است و یا این‌که مردم و مسوولین امور در این مورد توجه و احساس مسوولیت کرده‌اند؟
شوربختانه که در افغانستان همۀ کارها صرفاً به اظهار تأسف‌ها، هشدارها و کنفرانس‌ها خلاصه شده است. این در حالی‌ست که در سال ۱۳۸۲ وزارت امور شهرسازی با همکاری و حمایت بانک جهانی، ساختار ماسترپلان‌های ۵ شهر بزرگ به شمول کابل را اعلان نمود. در سال ۱۳۸۵، کمیسیون باصلاحیت دولتی، کمپنی (ICT) را انتخاب و تیم مذکور تحت رهبری وزارت امور شهرسازی و همکاری شاروالی کابل، «پلان انکشافی شهر کابل» را آماده ساخت. درسال ۱۳۸۷ نیز وزارت امور شهرسازی با همکاری تیم متخصصین جایکای جاپان، طرح کابل بزرگ را به منظور رفع مشکلات کابل موجود، مطرح و تیم مذکور، کار را روی «ماستر پلان کابل بزرگ» برای ۱۵ سال آینده و به مقیاس ۰۰۰,۱۰: ۱ آغاز کرد و نظر به قرارداد مذکور، تیم جایکا نیز کار روی ماسترپلان کابل موجود را شروع نمود. اما در عمل چه کاری در این مورد صورت گرفته است؟!
مقامات حکومتی فقط از احداث و ایجاد شهرک‌های غیرقانونی سخن رانده و لی عملاً در این مورد کاری انجام نداده‌اند.
گذشته از این، ایجاد شهرک‌های رهایشی به گفتۀ مقامات حکومتی «خودسر و غیرقانونی»، مشکل دیگری را به وجود آورده است. در دیگر کشورها حفر چاه‌های عمیق از جانب مسوولین امور، یک معیار تعیین شده دارد، ولی در این‌جا مالکان شهرک‌های رهایشی تا حد توان برای شهرک‌های خویش چاه حفر نموده‌اند و این مسأله بر ساحات مسکونی همجوار آن تأثیر منفی گذاشته و ساحات هم‌جوار را با کمبود آب آشامیدنی مواجه ساخته است.
بر اساس تحقیقات انجام شده توسط برخی از نهادهای بین‌المللی، پیش‌بینی شـده است که تا سال ۱۳۹۵، شهر کابل به آخرین حد از مشکل کمبود و یا آلوده‌گیِ آب آشامیدنی مواجه خواهد شد. این موضوع از سوی نهادهای بین‌الملی، بارها به مسوولین امور گوشزد شده است، ولی مسوولین شاید با این طرز دید که تا سال ۱۳۹۵ در قدرت نخواهند بود، احساس مسوولیت نکرده‌اند. ولی در هر صورت دیر یا زود، مسوولین وزارت انکشاف شهری و شهردارای کابل ـ به دلیل این‌همه بی‌مسـوولیتی ـ محاکمه خواهند شد!