حامد کرزی رییس‌جمهوری افغانستان به افریقای جنوبی، وطن ماندلا؛ ابرانسان قرن‌‎ـ رفت تا در مراسمِ یادبودِ او شرکت کنـد.
ماندلا در عصر ما، یکی از الگوهای بزرگِ زیست انسانی است؛ زیسـتی که در آن رنگ و نژاد و قوم، معنایی ندارد و انسان بر بنیـاد فضیلتش محاسبه می‌شود. اکنون حامد کرزی از کشوری به سرزمینِ ماندلا رفته که تبعیض نژادی و تعصبات کور قبیله‌یی، همواره دامن‌گیرش بوده و در این شب و روز کسانی استخوان به دهن گرفته، ساکنانِ این سرزمین را بیگانه و حرامی و ناخلف می‌خوانند و خویشتن را انسان‌های اصیلِ این سرزمین. کرزی درست زمانی به افریقای جنوبی رفته تا در مراسمِ خداحافظی از بزرگ‌ترین مبارزِ قرن علیه تبعیض و تعصب شرکت ‌کند که نژادپرست‌ترین افراد در افغانستان در پیرامونِ وی حلقه زده‌اند و هر روز مردم را علیه همدیگر تحریک می‌کنند. از این‌رو این روزها افغانستان شدیدترین تب‌وتاب‌های نژادی را سپری می‌کنـد که ‌عامل اصلیِ آن کسانی هستند که در این ده‌سال در اطرافِ رییس‌جمهور پرورش یافته و به موقعیت‌های مهم رسیده‌اند.
در این روزها افغانستان شاهدِ دو حرکتِ بسیار مخرب است: نخست، پشتونستان‌خواهی عده‌یی از کوردلانِ فاشیست که دیگران را فرزندانِ اصیل این سرزمین نمی‌دانند؛ و دوم، حرکتِ جوانان دانش‌آموخته‌یی که در مقابلِ این پشتونستان‌خواهان، از خراسان‌طلبی دم می‌زنند و خود را فرزندانِ اصیلِ این سرزمین می‌خوانند. بدیهی‌ست ‌که هر دو حرکت یاد شده، به زیانِ این سرزمین تمام می‌گردد و در نهایت به جنگ و درگیری منتهی خواهد شـد. اما اگر این‌بار به نامِ ملیت و قوم در افغانستان جنگی آغاز شود، به مراتب خون‌بارتر و ویران‌کننده‌تر از جنگ‌های گذشته خواهد بود و آخرالامر این سرزمین را به تجزیه و فروپاشی سوق خواهد داد.
حضور کرزی در چنین فرصتی در افریقایی جنوبی آن‌هم در سرزمینِ ابرمردی که علیه همۀ تبعیض‌ها و سلطه‌های نژادی مبارزه کرد، بسیار جالب می‌نماید. حامد کرزی با حضور در مراسم یادبود ماندلا باید این نکته را دریابد که چرا ماندلا این‌همه برای جهانیان محبوب است. مسلماً اگر ماندلا فقط رهبریِ قومش را به عهده می‌گرفت و فقط برای آن‌ها مبارزه می‌کرد و در این راه مرتکب بی‌عدالتی می‌شد، خاموشانه به آغوش خاک می‌رفت. ولی او به این دلیل به این جایگاهِ رفیع دست یافته که تبعیض را در همه حالاتش مردود شمرد و در‌حالی‌که خود قربانی انواع تبعیض‌ها بود، پس از رسیدن به پیـروزی، تمام دشمنان متعصبِ دیروز خود را بخشید و هیچ تبعیضی نسبت به آن‌ها روا نداشت. این‌گونه است که او امروز به عنوان نماد والای عدالت و آزاده‌گی در جهان تقدیس می‌شود.
خوب است که حامد کرزی در بازگشت از افریقای جنوبی، بر ضد تمام تبعیض‌هایی که در افغانستان جریان دارد، صدا بلند کند. انتظار می‌رود که او از این‌پس به افغانستان نگاهی نو داشته باشد و در این روزهای پایانی مأموریتش، به نگاه‌ها و محاسباتِ تنگ قومیِ برخی دوستان و نزدیکانش پایان دهد و همۀ اقوامِ این سرزمین را ساکنان اصیلِ افغانستان خطاب کرده و تمام بلندگوهای نژادپرستانِ تفرقه‌افگن را بر زمین زند. باید کرزی با درس‌ها و برداشت‌هایِ جدید به افغانستان برگردد؛ سرزمینی که از تعصب و تبعیض به ستوه آمده و سخت در انتظارِ تأمین عدالت اجتماعی و برابری همه‌گانی است.