بازداشت سپوژمی، دختر یازده‌ساله‌یی که در ولایت هلمند قصد حملۀ انتحاری بر نیروهای پولیس داشت، یک بارِ دیگر مؤید آن است که جنگ طالبان، یک جنگِ مافیایی‌ست و به هیچ‌وجه ادعای آنان مبنی بر جنگ در برابر کفر را برنمی‌تابد. هرچند این بارِ نخست است که طالبان یک کودکِ دختر را به حملۀ انتحاری می‌فرستند؛ اما استفاده از کودکان در حملاتِ انتحاری از سوی این گروه، بی‌سابقه نیست. قبل بر این نیز چندین‌بار ارگان‌های امنیتی کشور، کودکانی را در پیوند به حملات انتحاری، بازداشت کرده‌ بودند. در همه حال، یافته‌های ارگان‌های امنیتی کشور در مبارزه با گروه طالبان نشان می‌دهند که آنان دارای تشکیلاتِ منظمِ تبلیغاتی‌اند که با استفاده از آن، کودکان و نوجوانان را متأثر ساخته و آن‌ها را برای حملات انتحاری آماده می‌کنند. این سوءاستفاده از کودکان هرچند ویژه‌گیِ اکثر گروه‌های تروریستی است، اما با آن‌هم در فعالیت‌های گروه طالبان نقش بارزتری دارد. در سال‌های گذشته نیز چندین‌بار کودکانی که برای حملات انتحاری آماده شده بودند، از سوی ارگان‌های امنیتی گرفتار شدند و چه بسا شمار زیادی از این کودکان، موفق به انجام حملات شده‌اند.
نکتۀ تأسف‌بار در این‌جاست که کودکان گرفتار شده، بارها از سوی آقای کرزی بخشیده شده‌اند. هرچند این کودکان بنا بر صغر سن قابل عفو و بخشش اند؛ اما میکانیسمی ‌را که دولت در برابر این پدیده در پیش گرفته، ناقص است. یعنی بخشیدنِ این کودکان نمی‌تواند دستگاه انتحاری‌سازی کودکان را متوقف کند. از آن جایی‌که حس ترحمِ آقای کرزی بسیار بالاست، شکی نیست که سپوژمی‌ نیز مورد عفو ایشان قرار می‌گیرد؛ اما سودش تنها آن خواهد بود که طالبان بار دیگر او را برای حملۀ انتحاری آماده می‌سازند. جالب‌تر از همه این‌که آقای کرزی هنوز معتقد نیست که طالبان از کودکان استفادۀ ابزاری می‌کنند. او در همین مورد به طالبان پیام داده است که اگر آن گروه، این کودک را برای حملۀ انتحاری به افغانستان فرستاده‌اند، باید مسوولیتش را به دوش بگیرند و اگر چنین نیست، باید آن را رد کنند. مسلماً این سخن، خود تشویق طالبان به سیاستِ انکار است. به‌ هر صورت، پیام آقای کرزی تنها می‌تواند به پیچیده‌گیِ اوضاع در مبارزه با طالبان بیافزاید. مدارک و شواهد نشان می‌دهند که طالبان از کاربردِ هیچ ابزاری در مبارزات خشونت‌آمیزشان دریغ نمی‌ورزند و پیام آقای کرزی به‌اصطلاح، سر زبانِ کافر کلمه ماندن است.
به هر روی، هدف آن نیست که برخورد ارگان‌های امنیتی و یا در کل حکومت افغانستان با کودکانِ آماده‌شده به حملات انتحاری، دقیقاً مثل انتحاریان بزرگ‌سال باشد؛ بل تذکر این است که باید میکانیسمِ ‌دقیق‌تر و کارسازتری برای برخورد با این پدیده جست‌وجو گردد. صرفاً آزادی این کودکان، نه تنها گره کار را نمی‌گشاید بلکه حتا شرایط سربازگیری را برای طالبان سهل‌تر می‌سازد. طالبان وقتی می‌بینند که کودکان انتحاری به‌راحتی از بند نهادهای امنیتی افغانستان رها می‌شوند، بدیهی‌ست که در این زمینه تلاش و سرمایه‌گذاری بیشتری به خرج می‌دهند. به نظر می‌رسد که مورد سپوژمی ‌نیز چنین باشد. زیرا بنا بر اظهارات این کودک، برادر بزرگش که از فرماندهان طالبان است، او را تشویق به حملات انتحاری کرده است. از کجا معلوم که بخشیدن کودکان انتحاری از سوی آقای کرزی، باعث نشده باشد که این فرمانده طالب، خواهرش را برای حمله روانۀ میدان کند. بنابراین، می‌طلبد که برای جلوگیری از حملۀ کودکان انتحاری و پایان این غایله، میکانیسمِ ‌بهتری سنجیده شود که به‌یقین این میکانیسم هر چه باشد، صرفاً عفو و بخشش نیست.