کمتر از دو ماه دیگر به جشن جهانی نوروز باقی مانده است. نوروز سال ۱۳۹۳، قرار است افغانستان میزبان تمام کشورهای منطقه- که در میراث مشترک فرهنگی نوروز سهیم اند- باشد. قرار گزارش‌ها، آماده‌گی از مدت‌های قبل گرفته شده و محل برگزاری این جشن باستانی نیز منطقۀ پغمان شهر کابل تعیین گردیده و هم‌چنان ساختمان و محلی آبرومندی برای مهمانان خارجی تدارک دیده شده است. از این‌رو، تصور می‌شود که برگزاری جشن جهانی نوروز، به مراتب بهتر از برگزاری مراسم نام‌گزاری غزنی، منحیث پایتخت فرهنگی اسلام باشد.
اما با این همه یکی دو نگرانی هنوز باقی است که مبادا تمام این آماده‌گی‌ها به باد فنا برود و مایۀ آبروریزی کشور نزد همسایه‌گان گردد.
نخستین نگرانی، مسالۀ امنیت این برنامه است که بنابر شرایط ناامن کشور- به ویژه که نوروز با ایام انتخابات مصادف شده- محتمل است برنامۀ امنیتی فعلی حکومت کافی نباشد. زیرا از یک‌سو، ممکن فعالیت گروه‌های طالبان در آستانۀ انتخابات تشدید یابد و نیز در مخالفت با این برنامه، و از سوی دیگر، فعالیت شماری از گروه‌های بنیادگرا که در این سال‌های پسین عملاً در برابر فرهنگ باستانی ما به ویژه جشن نوروز، برخوردهای دگم‌اندیشانه داشته و این روز خجسته را در منافات با دین مبین اسلام دانسته اند که ظن آن می‌رود، مبادا دست به اقدامات خراب‌کارانه‌یی بزنند. بنابراین، می‌طلبد که حکومت در برنامۀ امنیتی این جشن جهانی جدی و پی‌گیر باشد تا سهم این میراث فرهنگی به طور احسنش ادا کند.
اما نکتۀ مهم‌تر دیگر، مسالۀ اجندا و کمیسیون برگزاری این برنامه است. قرار گزارش‌های رسیده گفته می‌شود که شماری از شخصیت‌ها و افرادی در کمیسیون برگزاری مشغول به کار اند که صلاحیت چندانی در عرصه‌های فرهنگی ندارند. افراد و اشخاصی که در این کمیسیون به کار گماشته شده اند، بیشتر از روی مصلحت‌های سیاسی و وظیفه‌یی انتخاب شده اند که کمتر شغل و تخصص‌شان با کارهای فرهنگی هم‌خوانی دارد. به احتمال قوی، وقتی اجندای برنامۀ نوروز جهانی از ذهن چنین افرادی بیرون ‌آید، نتیجۀ درخوری را نخواهد داشت.
جشن جهانی نوروز، یک میراث جهانی است که کشورهای زیادی سهیم در این میراث فرهنگی اند. دست کم بیش از هفت کشور، همین اکنون مدعی میراث‌داری مستقیم اند که برخی از این کشورها در سال‌های گذشته، این جشن را با شکوه تمام برگزار کرده اند. اکنون که نوبت افغانستان رسیده است و می‌طلبد که حکومت این کشور، به عنوان یکی از میراث‌داران راستین این حوزۀ فرهنگی، نوروز باستانی را به گونۀ احسن آن برگزار کند، دست از برنامه‌ریزی‌ها و اجنداهای سلیقه‌یی و قومی‌ بکشد و مسوولیت برگزاری این جشن باستانی را برای کسانی واگذار کند که صلاحیت، دانش و درایت آن را دارند. نه این که با گماشتن شماری از افراد سیاسی هم خود و هم مردم افغانستان را مضحکۀ کشورهای همسایه بسازند. لازم بود حکومت، به جای انتخاب شخصیت‌های سیاسی در ساختار این کمیسیون، شماری از شخصیت‌های فرهنگی و ملی را به کار می‌گماشت، تا یک برنامۀ آبرومند در حد شأن نوروز، این میراث کهن فرهنگی‌مان برگزار می‌شد. البته ذکر این نکته به معنای آن نیست که هنوز فرصت برای تجدید نظر وجود ندارد. هنوز وقت نگذشته است. اگر حکومت در نظر دارد که برگزاری جشن باستانی نوروز مایۀ افتخار برای همه مردم افغانستان گردد، در ساختار کمیسیون برگزاری کنونی تجدید نظر کند و الا، این برنامه با چند نمایش بی‌مایه، سطحی، سلیقه‌یی و قومی ‌آغاز و سپس پایان خواهد یافت و آبروی فرهنگی و تمندی افغانستان را به باد در آن روز به باد فنا خواهد داد!