بارک او باما، در سخنرانی سالانه‌اش در پیوند به افغانستان نکاتی مهمی را بیان کرده است. او در این سخنرانی گفته است که در هر صورت، حمایت و همکاری ما ـ چه سند امنیتی با افغانستان امضا شود و چه نشود ـ با افغانستان ادامه خواهد داشت و اگر سند امضا گردد، شمار محدودی از نیروهای ما در افغانستان باقی خواهند ماند. اوباما در ادامه افزود که همکاری‌های امنیتی به ویژه حمایت، آموزش و تجهیز نیروهای امنیتیِ افغانستان ادامه خواهند یافت و امریکا از یک افغانستان متحد، حمایت می کند. او هم چنان گفت: «حتا اگر مناسباتِ ما با افغانستان تغییر کنـد، یک مسأله تغییر نمی‌کند: این‌که تروریست‌ها نباید به کشور ما حمله ‌کنند».
بی‌گمان که چنین پیامی ‌برای مردم افغانستان که قربانی اصلی تروریسم‌اند، حاوی نکته‌های امیدبخش بود؛ اما به احتمال قوی تنها کسی که از این سخنان ناراحت شده، رییس‌جمهور کرزی است. زیرا تیره شدنِ روابط افغانستان با ایالات متحده بر سر امضای پیمان امنیتی، رییس‌جمهور را به این نتیجه رسانده بود که ادامۀ این تیره‌گی می‌تواند تک‌روی‌های او را از نظارت‌های مستمرِ ایالات متحده و جامعۀ جهانی رها سازد. به همین سبب او به جای ترمیمِ سوءتفاهم‌ها، در این اواخر سعی کرد تا بیشتر ایالات متحده را عصبانی سازد. چنان‌که مَیلانِ ۱۸۰ درجه‌یی به سوی طالبان و در پی آن، تأکید بیشتر بر گفت‌وگوهای صلح، رهایی زندانیانِ طالب و… همه در ادامۀ چنین برنامه‌یی مطرح شدند. اما انگار، این‌همه را ایالات متحده جدی نگرفته و بازهم بر ادامۀ همکاری‌هایش با افغانستان تأکید دارد. به یقین که اگر ایالات متحده نیز روشی همانند آقای کرزی را در پیش می‌گرفت، رییس‌جمهور به خواسته‌هایش می‌رسید؛ اما اینک به نظر می‌رسد که رشته‌های رییس‌جمهور پنبه شده است.
تمامِ این وضعیت، از ‌خام‌خیالیِ رییس‌جمهور نشأت گرفته است. این‌که او تصور می‌کرد با ایجاد یک شرایط بحرانی، می‌تواند ایالات متحده را اغفال کند و از فضای ایجادشده، به سود خویش استفاده نماید. حال آن‌که تجربه نشان داده که کشورهای بزرگی مثل ایالات متحده، وقتی ۱۲ سال در کشوری سرمایه‌گذاری می‌کنند، به این ساده‌گی‌ها ممکن نیست از آن دست بردارند؛ اگرچه این را خود آقای کرزی هم میدانسته است.
واکنش آقای کرزی به بیانیه سالانه بارک اوباما نشان داد که او باما کرزی را مجاب کرد و به عبارتی آب پاکی را بر دستان آقای کرزی ریخت. استقبال آقای کرزی از این که او باما زمان خاصی را برای امضا شدن سند امنیتی با افغانستان تعیین نکرد، نشان داد که این استقبال با یک سلسله نا امیدی هایی نیز همراه بوده است؛ نا امیدی از این که رییس جمهور کرزی می خواست با کشاندن پای امریکا در یک بازی خطرناک، وضعیت کشور را بحرانی کرده و از آن سود جوید. در واقع او باما با این سخنرانی اش وضعیت التهابی سیاسی در افغانستان در آستانه انتخابات را ترمیم کرد.
دفتر شورای امنیت ملی ریاست جمهوری هم بالافاصله پس از سخنرانی باراک اوباما، تلویحاً اعلام موضع کرد. طوری که رنگین دادفر سپنتا مشاور امنیت آقای کرزی در نشستی گفته است که هر دو کشور سعی دارند تا بن‌بست‌های موجود بر سر امضای پیمان امنیتی را بردارند. او گفت: «ما تمام درها را برای رسیدن به فضای قابلِ قبول برای امریکا و افغانستان به منظور امضای قرارداد امنیتی باز می‌گذاریم».
اگرچه هنوز هم معلوم نیست که آیا رییس جمهور کرزی از موضعِ خود پایین بیاید و انرژی‌اش را به‌طور کامل در راستای حلِ سوءتفاهم‌ها با ایالات متحده به کار اندازد؛ اما این نکته واضح شده است که سیاست امریکا آن گونه که آقای کرزی انتظار داشت، متأثر از بازی های آقای کرزی نشده است.