پیکارهای انتخاباتیِ نامزدان ریاست‌جمهوری، روز گذشته رسماً آغاز شد و نامزدان برنامه‌های مبارزاتی‌شان را به گونۀ رسمی آغاز کردند. اما یک روز قبل از آغاز رقابت‌های انتخاباتی، دو تن از اعضای کمپاین‌های انتخاباتیِ داکتر عبدالله عبدالله در شهر هرات، در نزدیکی دفتر ستاد انتخاباتی این نامزد کشته شدند. این رویداد نشان می‌دهد که نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری در میان موجی از ترس‌وهراس باید به مبارزات انتخاباتی‌شان بپردازند و کمپاین کنند. از این‌رو در انتخاباتِ پیش رو و مبارزات انتخاباتی، باید به دو نکته به گونۀ بسیار جدی توجه شود که یک مورد آن، مربوط حکومت و مورد دیگر آن، مربوط نامزدان انتخاباتی است.
حکومت باید به هر شکل ممکن، امنیتِ نامزدان، سـتادها و فعالینِ عرصۀ انتخابات را تأمین کند. اگر حکومت به تأمین امنیتِ جان نامزدان به گونۀ جدی توجه نکند، آن‌ها بدون شک نمی‌توانند رقابت‌های انتخاباتی‌شان را سامان دهند.
در شرایط کنونی آگر آقای کرزی خواهان برگزاریِ یک انتخاباتِ شفاف است، باید به نهادهای امنیتیِ کشور هدایت دهد که به هر صورتِ ممکن امنیت نامزدان تیم‌های انتخاباتی و محافلِ مبارزاتی را تأمین کنند تا مردم در سایۀ یک امنیت نسبی، به سوی تعیینِ سرنوشت‌شان گام بردارند. اما اگر حکومت در این زمینه کوتاهی کند، شکی نیست که یگانه‌مقصرِ اصلی در برگزار نشدنِ یک انتخابات سالم، شمرده می‌شود و یا حتا ممکن است که خدای ناکرده با از بین رفتن یک نامزد، اصلاً انتخاباتی برگزار نشود.
نکتۀ دوم که باید نامزدان ریاست‌جمهوری به آن توجه داشته باشند، ارایۀ برنامه‌های‌شان است. نامزدان باید در همین شب و روزها برنامه‌های کاری‌شان را به گونۀ بسیار واضح ارایه کنند. زیرا عمده‌ترین عاملِ انگیزه‌بخش به مردم برای شرکت در انتخابات، برنامه‌های نامزدان است. اگر نامزدان نتوانند برنامه‌های مفید و مدون به مردم ارایه کنند، بدون شک مردم نیز دل‌چسپی‌یی برای رای دادن و زحمت دادن به خودشان نخواهند داشت.
اکنون مردم افغانستان به‌ویژه نسل جوانِ کشور، از اندیشه و آگاهیِ لازم برخوردار شده‌اند و می‌دانند که خدمت‌گزارِ حقیقیِ آن‌ها شخصی‌ست که با بهترین و سنجیده‌ترین برنامه‌ها وارد عرصۀ رقابت‌ شده است. مردم افغانستان به زعیمی نیاز دارند که رفعِ چالش‌های کنونی را بر بنیاد برنامه‌های مدون، هدف قرار داده باشد. ‌خواستِ عمدۀ مردم از نامزدان ریاست‌جمهوری این است که در هنگام پیکارهای انتخاباتی‌شان، سعی نکنند آنان را با شعارهای پوشالی فریب دهند؛ بلکه واضحاً بگویند که برای نجاتِ افغانستان از نابه‌سامانی‌های فعلی، چه برنامه‌ها و راهکارهایِ علمی و عملی‌یی تدارک دیده‌اند.
بدون شک نامزدان می‌توانند که در این مقطع تاریخی، مردم را از قوم‌گرایی به برنامه‌محوری بکشانند و جغرافیای مبارزاتِ انتخاباتی را با تمسک به برنامه‌های کلان ملی، وسعت بخشند. مردم افغانستان در چند دور مبارزات انتخاباتی، با وعده‌های بدون عمل آشنا شده‌اند و دیگر فریب حرف‌های بی‌پشتوانه را نمی‌خورند. مردم از نامزدان انتخابات، تعهد صادقانه برای خدمت‌گزاری می‌خواهند و این تعهد زمانی فراهم می‌گردد که وعده‌ها و برنامه‌های آنان با ضمانت‌های علمی و اجرایی همراه شوند.
مردم نمی‌خواهند که نامزدانِ انتخابات برای این کشور معجزه کنند و یک‌شبه افغانستان را گلستان سازند. آن‌ها می‌خواهند که نامزدانِ ریاست‌جمهوری ضمن داشتنِ صداقت و تعهد در خدمت‌گزاری به مردم، با تمسک به یک برنامۀ کلانِ ملی و علمی، و با استفاده از تمام ظرفیت‌ها و منابع موجود داخلی، بکوشند این کشور را تدریجاً و مرحله‌وار از بحران‌های موجود به سمتِ یک آیندۀ درخشان و مترقی گذار دهند. مسلماً این کار شدنی است، فقط باید از این فرصتِ تاریخی (انتخابات پیش رو) استفاده کرد و برنامه‌محوری و وحدت‌اندیشی را جایگزینِ قدرت‌محوری و قوم‌اندیشی ساخت.