امروز، سومین روزِ آغازِ کارزارهای انتخابات ریاست‌جمهوری افغانستان است. نامزدان به مبارزات‌شان پرداخته‌اند و مردم با حضور گرم‌شان در محافلِ مبارزاتی نامزدها، نشان داده‌اند که می‎‌خواهند خودشان سرنوشت‌شان را تعیین کنند.
اما انتخابات ریاست‌جمهوریِ دور گذشته در افغانستان، تجارب تلخ و نامیمونی به‌همراه داشت و باعث شد بخشی از شهروندان به این روند دموکراتیک، با بی‌اعتمادی نگاه کنند. تقلب، اعمال نفوذ و معاملاتی که در انتخابات گذشتۀ ریاست‌جمهوری به نفع نامزد مشخصی صورت گرفت، برخی از مردم را به انتخابات بی‌باور ساخت و این پروسه را صرفاً وسیله‌یی سیاسی نمایش داد تا امریکا و جهانِ غرب هر کس را که دل‌شان خواست، به قدرت برسانند.
همین وضع سبب گشت که مردم در این دور از انتخابات، کمتر به مراکز اخذ کارت‌های رای‌دهی مراجعه کنند. هم‌اکنون برخی از مردم به این باور اند که فرد پیروز یا رییس‌جمهور آینده، از قبل تعیین شده و این‌همه‌ غوغا، نمایش فریبنده‌یی‌ست تا مردم گمان کنند که آرای آن‌ها تعیین‌کنندۀ نتیجۀ انتخابات می‌باشد.
تهدید شورشیان، قتل‌وکشتار مردم و هشدارهای پی‌همِ تروریستان به آن‌ها برای خودداری از اشتراک در انتخابات، چالش جدیِ دیگری است که با نزدیک شدن به زمان رای‌دهی، بیشتر فرا روی مردم قرار می‌گیرد.
با این وصف، بسیار مهم است تا اعتماد و انگیزۀ مردم برای رفتن به پای صندوق‌های رای، اعاده گردد؛ زیرا انتخابات یک روند کاملاً دموکراتیک است که فقط نقش و سهم‌گیری مردم به آن مشروعیت می‌بخشد. مردم با تصمیم آگاهانه و قاطع می‌توانند این پروسه را به نفع خود و آیندۀ کشور رقم زنند و عدمِ حضور آگاهانۀشان در این روند نیز می‌تواند دموکراسی و نقش مردم در حاکمیت را تضعیف می‌سازد.
مسلماً افغانستان با توجه به چالش‌های بی‌شماری که با آن روبه‌رو است، انتخابات دشواری را نیز در پیش خواهد داشت؛ اما نباید این چالش‌ها و دشواری‌ها مردم را از شرکت در انتخابات منصرف سازد. انتخابات در کشورهای باثبات و توسعه‌یافتۀ جهان نیز همواره با مشکلات و اما و اگرها همراه بوده و مسلماً افغانستانِ بحران‌زده، از این قاعده مستثنا نمی‌تواند باشد.
انتخابات گذشتۀ ریاست‌جمهوری کشور، یکی از پرتقلب‌ترین انتخابات‌ها در جهان بود که در آن تمام امکانات دولتی به نفعِ یک نامزد به کار افتاد و تقلبات وسیعی سازمان یافت. اما اکنون زمانی‌ست که باید از آن گذشتۀ رقت‌بار آموخت و جلوِ تکرارِ آن را گرفت. مردم باید بدانند که ارادۀ آهنینِ آن‌ها می‌تواند سدی در برابر تمامِ نابه‌سامانی‌ها و مشکلات باشد. اشتراکِ آگاهانه و هوشیارانۀ مردم در روند انتخابات، می‌تواند همۀ دسیسه‌های احتمالی‌یی را که برای تقلب و مهندسی انتخاباب سنجیده شده، نقشِ بر آب سازد.
اگر مردم می‌خواهند که یک انتخاباتِ سالم و عاری از تقلب داشته باشند، باید شکست و حسرتِ گذشته را فراموش کنند و زمانِ حال را دریابند و فارغ از هر نوع پیش‌داوری و تبعیض، کارنامۀ همۀ نامزدان و هم‌چنین برنامه‌های انتخاباتی آن‌ها را مطالعه کنند و از میان خوب‌ها، خوب‌ترین‌شان را برگزینند و قاطعانه به سوی صندوق‌های رای‌دهی بشتابند.
اما اگر مردم در ناکامیِ گذشته غرق گردند و به خود چنین تلقین کنند که رای آن‌ها به نامزد مورد نظرشان اهمیتی ندارد و رییس‌جمهور کرزی و خارجی‌ها بالاخره تبانی می‌کنند و از آدرس این انتخابات شخصِ دل‌خواه‌شان را بر کرسی ریاست‌جمهوری می‌نشانند، بدون شک خود را بی‌نهایت تحقیر کرده‌اند و ناکامی را تکرار. زیرا چنین طرز فکر حقارت‌بار، خود به خود مایۀ تباهی و خسران می‌گردد. چنان‌که بزرگان گفته‌اند پیـروزی و شکست، از ذهنِ انسان‌ها سرچشمه می‌گیرد.
مسلماً هیچ‌یک از نامزدان ریاست‌جمهوری بنا بر فطرت انسانی‌شان، کامل و عاری از خطا نمی‌باشند و خصوصاً در جامه‌یی مثل افغانستان، هیچ کسی نمی‌تواند برای ۱۰۰ درصدِ مردم قابل قبول باشد. از این‌رو ما همه ناگزیر به انتخاب هستیم، اما این انتخاب باید عالمانه، دقیق و به دور از علایق کورِ قومی باشد.
انتظار می‌رود که مردم افغانستان با تجربه از انبوه ناکامی‌های گذشته، این‌بار در انتخابات ۱۳۹۳ عزمی راسخ برای جلوگیری از تکرارِ گذشته کمایی کرده باشند. شایسته است که این بار هر رای در بدلِ آگاهی از کارنامه و برنامۀ مفیدِ یک نامزد به سودِ آن در صندوق انداخته شود و در این میان، دیگر هیچ جایی برای فروش رای، معاملۀ آن و هم‌چنین اهدای آن به نامزد نالایقِ تبـاری باقی نماند. بدون شک اگر مردم ‌چنین عمل کنند، انتخاباتِ پیش رو فصلِ درخشانی را در تاریخ افغانستان خواهد گشود.