گزارش‌ها حاکی از آن‌اند که سی نفر از طالبانِ خطرناکی که در بسیاری از فجایع در ولایت‌های جنوبی کشور دست داشته‌اند، به‌تازه‌گی از زندانِ قندهار رها شده‌اند.
این افراد، بر اساس فرمانِ رییس‌جمهور کرزی از طریق اداره امنیت ملی رها شده‌اند؛ اما نکتۀ ‌جالب این است که رییس‌جمهور فرمانِ رهاییِ دوازده طالب را صادر کرده بود؛ اما به تعداد هجده نفرِ دیگر بر بنیاد جعلی که در این فرمان یاهم اسناد امنیت ملی صورت گرفته، از زندان رها شده‌اند. این زندانیان رها شده، در واقع زندانیانِ خطرناکی‌اند که می‌توانند بارِ دیگر ولایت‌های جنوبی کشور را، دچار آشوب و فتنه سازند و جانِ بی‌شمارانسان‌های بی‌گناه را بگیرند.
البته این نخستین‌بار نیست که زندانیانِ طالب از زندانِ قندهار رها می‌گردند؛ اما طُرفه این است که این‌بار شماری از طالبانِ خطرناک با جعل‌کاری برخی مسوولان در فرمان یا سند، رها شده‌اند.
چند سال پیش نیز طی یک رویداد مبهم، صدها طالب از زندان قندهار فرار کردند؛ اما تا کنون هیچ‌ مسوولی به جرم همدستی و همکاری با زندانیان فراری، محاکمه نشده است؛ به‌خصوص افسرانی که مسوولانِ درجه‌اول در آن رویداد به حساب می‌آمدند. در چند سال پسین، هزاران طالب از زندان‌ها رها شده‌اند. با این حساب، حالا که با جعل‎‌کاری در فرمان رییس‌جمهور چندین طالبِ دیگر بیهوده رها شده‌اند، با این قضیه بسیار ساده‌تر از گذشته برخورد خواهد شد. زیرا امکان داشت که این تعداد نیز بعدتر طی یک فرمانِ دیگر از رییس‌جمهور رها ‌می‌شدند.
از این رو، این انتظار از آقای کرزی نمی‌رود که کسی را به جرم این‌که در فرمانش جعل کرده و بر اساس آن هجده طالب را از زندان رها کرده است، محاکمه و مجازات کند. از سوی دیگر، همه می‌دانند که سال جاری میلادی، سال رهاسازیِ همۀ زندانیانِ طالب است و حامد کرزی قصد دارد که تا پایان مأموریتش، هیچ طالبی در هیچ زندانی باقی نماند‌ـ مگر عده‌یی که طالبانِ اصلی نیستند؛ طالبانِ بدلی که شاید از روی ناچاری و ده‌ها علت دیگر، به طالبان پیوسته‌اند. زیرا در سیاست آقای کرزی، بحث طالبان به عنوان یک مسالۀ قومی مطرح است؛ از این‌رو او تلاش می‌کند که هیچ طالبِ پشتون‌تباری تا پایان مأموریتش در زندان باقی نماند تا در فردای آن، به عنوان مشر و کلان قوم پشتون، رهاسازی زندانیانِ طالب را یکی از دستاوردهای پُرافتخارِ خود قلمداد کند و با سربلندی بگوید که هیچ طالبِ هم‌تبارِ خود را نگذاشته است که بعد از پایان مأموریتش، در زندان باقی بماند.
اما حقیقت این است که این زندانیان جنایت‌کارِ رها شده، نخست بلای جانِ هم‌میهنانِ عزیزِ پشتون‌ِ ما می‌‌شوند؛ زیرا آنانی که به جنایت خو کرده‌اند، جنایت‌کاریِ خود را از منطقه و محلِ خود آغاز می‌کنند و در این راه، هرگز پشتون و غیرپشتون نمی‌شناسند؛ چنان‌که آن‌ها در حملات و انفجارهای خود در سراسر کشور، هرگز محاسبه نکرده‌اند که چه تعداد پشتون و چه تعداد غیرپشتون کشته می‌شوند.
بنابراین، ما با آن‌که تأکید می‌کنیم هیچ فرد بی‌گناهی نباید به بهانه‌های مختلف و واهی، حتا به مدت یک ساعت در زندان به‌سر ببرد؛ اما مُصرانه می‌گوییم که سیاست رهاییِ آنانی که مرتکبِ جنایت‌های هولناک شده‌اند، به هر انگیزه و برنامه‌یی که باشد، می‌تواند آیندۀ افغانستان را تهدید کند و رهایی و بخششِ بدون اخذ ضمانتِ‌‎ِ لازم و طی مراحلِ عادلانۀ قضایی، می‌تواند دستِ کشورهای استفاده‌جو در افغانستان را بازتر از گذشته و جبهۀ نبرد نیابتیِ آن‌ها علیه منافعِ ما را تقویت سازد. مسلماً مسوولِ درجه‌اولِ این حالت در کشور، آقای کرزی و تیمش است که سیاست رهاسازیِ طالبان را به عنوان یک پروسۀ قومی، روی دست گرفته‌اند.