این روزها حملات به دفاتر کمپاین‌های انتخاباتی نامزدانِ مشخصی افزایش پیدا کرده است. کشته و زخمی شدنِ کسانی که در این دفاتر کار می‌کنند، نگران‌کننده است و این خود گواهِ این است که دست‌های پیدا و پنهانی در جهت تخریب و سنگ‌اندازی در مسیر موفقیتِ کسانی کار می‌کنند که در تلاش‌اند تغییراتِ اساسی و بنیادینی را در سیاست و فضای سیاسیِ کشور رونما سازند.
اختطاف کارمندانِ کمسیون مستقل انتخابات به‌خصوص در ولایات شرقی، یکی دیگر از نگرانی‌هایی‌ست که این روزها فضای انتخاباتی را آکنده است. تهدیدهای پی همِ طالبان در مناطق مختلف و منع نمودنِ مردم از شرکت در انتخابات، بیـم از تکرار تقلبات و ده‌‎ها دل‌نگرانی و مشکل عدیدۀ دیگر، بر سر راهِ انتخابات آتی قد علم کرده است و مردم را نسبت به نتیجۀ این انتخابات هر روز مترددتر می‌سازد. اکنون پرسش اساسی این جاست که در دورۀ گذشته اگر طبل رسوایی و تقلبِ گسترده در انتخابات، جهانی شد و همه دانستند که انتخابات بر کدام پایه استوار بوده، دست‌کم حضور ناتو و نیروهای بین‌المللی بود تا بتواند از هرج و مرجِ ناشی از نارضایتی گسترده از این تقلبات پیش‌گیری کنـد. اما این بار اگر تقلب با چنان پیمانه‌یی رخ دهد و دست‌های دولتی‌ها هم در این تقلب واضح و آشکار کار کنند، و از سوی دیگر، خروج نظامیِ خارجی‌ها را داشته باشیم، این خود خبری خوش و هم‌چنین فرصتی طلایی برای همۀ کسانی خواهد بود که در کمینِ فرصتی برای متشنج کردنِ افغانستان و سوار شدن بر اوضاع بحرانی کشور هستند.
از این رو جناب آقای کرزی که ریاستِ دولت را در شب و روزهای انتخابات به دست دارد و از این راه بر تمامِ منابعِ قدرت و ثروتِ کشور مسلط است، باید دل‌سوزانه‌تر از هر زمان دیگر، کاری نکند که انتخابات آتی نه تنها یک فرصت برای انتقال مسالمت‌آمیزِ قدرت و توزیع آن، بلکه مبدل به یک کانون بحران‌ساز و تشنج‌آفرین در فضای افغانستان شود.
آقای کرزی در آخرین سخنرانی‌اش در پارلمان، از خارجی‌ها به صورت جدی خواسته است که در انتخابات مداخله نکنند، و این بار باید ملت از کرزی بخواهند که خود وی نیز نباید در پی مهندسیِ انتخابات و مداخله در آن باشد. هر چند که ما شاهد بودیم و هستیم که چه‌گونه کرزی صاحب تلاش دارد در سازمان‌دهی انتخاباتی و سمت‌وسوگیری‌های انتخاباتی، نقشی فعال و تأثیرگذار را برای خود حفظ کند. کرزی صاحب اگر از خارجی‌ها خواسته که در انتخابات مداخله نکنند، امروز جدی ترین مسأله و چالش پیش روی انتخابات، تأمین امنیت رأی دهنده‌گان، سایت های رأی دهی و حفاظت از این آراء و هم‌چنین حفظ جان نامزدان و همکارانِ آن‌هاست. در یک چنین فضایی که هر روز خبری تکان‌دهنده‌تر از ناامنی فزاینده و کارشکنی‌های آشکار علیه شفاف و آرام حرکت کردنِ روند مبارزات انتخاباتی و ثبت نام رأی دهنده‌گان و دیگر فعالیت‌های کمسیون مستقل انتخابات را شاهدیم، چه‌گونه می توان باور کرد که رأی ما فرصت و شانسِ تجلی و حضوری حقیقی را خواهد یافت؟
این همان پرسشِ کلیـدی و دغدغه‌سازی است که ذهن بسیاری از شهروندانِ ما را به خود مشغول ساخته است و همه در پی یافتنِ پاسخی مناسب برای آن هستند. از این‌رو دولت افغانستان در رأس آن جناب آقای کرزی، باید در تأمین امنیت انتخابات طرحی جدی‌تر روی دست بگیرد. مسالۀ تأمین امنیت انتخاباتی، مقوله‌یی نیست که بتوان سهل‌انگاری در مورد آن را توجیه کرد.
فقدان امنیت، مساوی است با کم‌رنگ شدنِ شرکت مردم در پروسۀ رأی‌دهی؛ و کم‌رنگ بودنِ حضور مردم و یا به تقلب آغشته شدن انتخابات، یعنی به لرزه افتادنِ مشروعیتِ دولتِ برآمده از دلِ این انتخابات!… فقدان مشروعیت، یعنی بحران برای افغانستان و بحران آن‌هـم در زمانی که افغانستان با چالش‌های عدیده‌یی مواجه است و دولتِ نوپا بدون شک نخواهد توانست از عهدۀ مهار همۀ آن‌ها برآید. و این خطرناک‌ترین حالتی است که می‌توان برای فردای افغانستان تصور کرد.
تأمین امنیت انتخابات، برگزاری شفاف و همه‌گیر و مردمی آن، تنها راهی است که می‌تواند افغانستان ـ این انبارِ باروتِ آمادۀ انفجار ـ را از شعله‌ور شدن در جنگ‌ها و بحران‌هایی که در انتظار آن است، نجات دهد.